Vorige week zag ik op het nieuws dat Sidney Poitier was overgegaan. Plots werd ik mee teruggenomen naar mijn prille jeugd. Ik weet nog goed dat ik helemaal van streek was omdat mijn moeder huilde, toen in 1968 Martin Luther King vermoord was. Later hadden we een tegeltje hangen met de 2 broers Kennedy en Dominee King erop. Om het nooit te vergeten zei mijn moeder daarvan. Waarom dat erbij naar boven kwam weet ik ook niet goed. Het kwam alleen zo heel scherp naar boven, alsof ik er weer bij was.

Niet veel later zag ik de film ‘guess who is coming to dinner’ met Sidney in de hoofdrol en ik vond het zo’n mooie man, zo lief. Vaderloos als ik was leek het me wel wat om hem als vader te hebben. Dat Amerika veel te ver weg was, vond ik dan ook maar een lullig excuus, al zou ik het ermee moeten doen. Mijn moeder heeft ooit een kortstondige relatie gehad met een oom van mijn Surinaamse vriendinnetjes en dat was ook zo’n mooie man. Piloot was hij en hij kon enorm goed tekenen. Hij kon heel prachtig en professioneel van die kleine vliegtuigjes tekenen, waarvan hij er een paar in mijn schetsboek maakte, die ik jaren heb bewaard.

Ik ben nu niet meer zo van het bewaren. Ik gooi nu sneller dingen weg dan vroeger en dat scheelt aan de ene kant een hoop rommel en aan de andere kant denk ik soms, vooral als je zo’n site ziet van de jaren 50/60 of zo, goh had ik dat maar bewaard. Al denk ik daar gelijk achteraan ‘en wat kan je er dan mee?’ en dan is het alweer over. Laat ik eens terug gaan naar Sidney want ik wijk weer mijlen af. Bij Sidney bleef ik altijd dat gevoel houden van, ja hoe omschrijf ik dat, van vertrouwdheid of zo. Alsof het een naaste is, familie, geliefd persoon.

Dat heb ik met nog een paar ‘beroemdheden’ en dat vind ik dan heel raar. Want het voelt alsof ik die mens erg goed ken. En nee, ik ben geen super fan of volg die mensen maar ik ‘herken’ en voel een diepe liefde voor ze. Het zijn er maar 3 hoor, en het heeft totaal niet te maken met het feit dat ze bekend zijn. Totaal niet. Want ik heb het ook met wildvreemden, ook weer zelden hoor, maak je geen zorgen. Maar ik heb dat heel sterk met mensen, ik ontmoet ze en ik weet altijd direct hoe iemand in elkaar zit. Ik kan er niets mee en ik doe er niets mee en ik wil dat ook zeker niet.

Maar ik weet hoe ze zijn, diep van binnen. Sommigen voelen dat en hebben daardoor direct een beetje een hekel aan me. Daar hoeft niets voor te zijn gebeurd. Maar het schrikt ze af, en ik weet het zeker dat ze zelf niet eens weten waardoor het komt dat ze iets van binnen voelen dat ‘eng of naar’ voelt als ze met mij te maken hebben. Ik heb het alleen zo vaak meegemaakt, dat ik het begon te begrijpen waar het vandaan komt. Want het is altijd bij mensen waarvan ik weet ‘oh oké, dat is geen vriendelijke lieverd van binnen’. Al doen ze zo natuurlijk wel altijd naar buiten toe.

Ik kijk dus door hun maskers heen. Ook het feit dat ik zo open ben en alles durf te zeggen van of over mezelf, vinden mensen een beetje eng soms. Dat zijn altijd mensen die zelf wel wat te verbergen hebben. Mensen waarbij ik voel dat het wel goed zit, daar kan ik het altijd enorm goed mee vinden direct. Dus als je dat zo al jaren meemaakt, dan ga je vanzelf begrijpen waar het door komt. En soms zit er zo eentje tussen waarbij je direct dat close gevoel hebt. Dat je weet, die hoort bij mij op wat voor manier dan ook.

Nu ik weet hoeveel levens we wel niet geleefd hebben, weet ik ook dat het vreemd zou zijn als je die niet tegen zou komen. Want iedereen komt zulke mensen wel tegen. Ik zit er zelden naast. Al wil ik juist altijd open blijven staan omdat ik zeker niet wil oordelen. Zelden, zeg maar gewoon nooit. Ik heb een enkele keer gedacht terug te moeten komen op mijn gevoel. Die mensen deden blijkbaar vreselijk hun best om hun masker groter en meer ondoordringbaar te maken. Maar uiteindelijk, soms na jaren, dacht ik dan ‘zie je wel dat ik het goed zag!’

Ik kan er ook niets aan doen en misschien had ik het liever niet gehad. Dat had het toch allemaal net iets makkelijker gemaakt, denk ik toch. Of ik daar goed mee zit, dat betwijfel ik dan toch. Vroeger kon ik tegen de mensen die ik ‘niet lief’ vind nooit echt aardig doen. Dat heb ik door mijn werk in de horeca wel afgeleerd. En daardoor kon ik mijn werk als teamleider weer goed doen. Kon ik heel objectief kijken naar wat iemand echt kon, en me niet laten sturen door het gevoel over die persoon wat ik van binnen had. Wel zo eerlijk en eerlijk, daar hou ik van.

Sidney voelde direct close, als iemand die ik goed kende, waar ik van hou. Verder wist en weet ik ook niet wat ik daarmee nou moet. Ik zie het meer als een constatering. De rest van mijn leven hoorde ik hier en daar iets van of over hem. En dan voelde ik dat warme gevoel altijd direct. Dus toen ik hoorde dat hij er niet meer is, dacht ik ‘een gemis voor hier, een aanwinst daar’. Want zo is het ook echt. En als ik dan zie zoals altijd wanneer er mensen overgaan, dat ze zeggen ‘rust zacht’ of RIP en alles in die richting, dan schud ik zachtjes mijn hoofd.

Mensen serieus, daar hebben ze het boven veel en veel te druk voor hoor! Geloof me maar op mijn woord. Ooit ga je het met je eigen ogen bekijken. Ja, je geestesogen, je astrale ogen. Die stoffelijke ogen laat je hier achter. Stof tot stof. Dat is ook niet voor niets. Maar verder blijf je hetzelfde. Je voelt je nog hetzelfde, je persoonlijkheid is nog hetzelfde. Als je je hand uitsteekt en een klap op je knie geeft, voelt het nog net alsof je het hier doet. Dat is ook verwarrend soms, sommigen willen dan niet geloven dat ze zijn overgegaan en hebben dan nog wat overtuigend bewijs nodig. Rest in pieces, dat dan weer wel als je botjes allemaal los komen te liggen…

Je moet er trouwens toch niet aan denken dat je hier dus dood gaat, wat geboren worden is daar in het nieuwe leven. Geloof me de meesten moeten nog honderden keren terug voor ze mogen blijven hoor, maar stel dat je dan eindelijk mag blijven. Je gaat je eeuwige leven beginnen. En dan moet je voor de rest, voor de eeuwigheid, rusten? Oh mijn hemel daar zou ik totaal van gaan flippen! Ik denk iedereen wel! Kijk een beetje R&R is altijd lekker, maar voor altijd? No thank you! Daarom irriteert me dat ‘rust zacht’ altijd een beetje.

Veel te veel leuke en mooie dingen te ontdekken, te leren en te doen. Wat denk je van te gaan ‘bekijken’. Je leven overdenken en elke seconde ervan terug kunnen zien. Niet altijd leuk, soms intens verdrietig maar soms ook vol geluk. Dat alleen al, ik kan niet wachten. Je ziet dan ook wat mensen achter je rug doen. Oh daar ga ik een lol aan beleven! Denk daar nog maar eens over na, als je weer eens iemand naar beneden wilt halen tegenover iemand anders.

We zijn hier niet zomaar. Geen enkele levende ziel is hier zomaar. We gaan door het donker naar het licht. Van kwaad tot goed. En dat doe je echt niet zomaar in dat ene leventje. Daar zijn er vele voor nodig. We komen er allemaal, geen ziel uitgezonderd. Al zou je dat niet snel denken, het is wel zo. Als je eraan denkt dat je een spiritueel wezen bent, dat er geen dood is, dan verschuiven je waardes en kan je meer begrip en vreugde vinden. Geluk vind je niet in macht of rijkdom of beroemdheid, geluk vind je alleen in liefde. Hou van anderen en wees gewoon aardig, zonder je er druk om te maken of je er iets voor terug krijgt.

Als dat lukt dan zal je een nieuwe balans vinden en een diepe innerlijke rust. Zo voelt het voor mij tenminste wel. En dat wil niet zeggen dat je anderen jou pijn moet laten doen, dat mag je zeker uit je leven verwijderen. Dat heb ik gedaan en ik voel me nu echt klaar voor een nieuwe fase in mijn leven. De rustige en gelukkige fase waar ik na al die jaren drama dan ook echt recht op heb. Gewoon lekker mijn werk doen, tot mijn pensioen. Misschien dan ook nog een ochtendje of 2 of zo lekker blijven werken, misschien alleen thuis, kan ook. Maar gewoon om erbij te blijven horen. Heerlijk lijkt me die tijd.

Als ik dan hier in huis totaal klaar ben, dan lijkt me dat echt genieten. Al zal ik dan heus wel weer iets verzinnen waardoor ik bezig ben, want zo ben ik nou eenmaal. Voor komende zomer heb ik ook weer een extreem project verzonnen. En niet zomaar voor de lol hoor. Normaal gesproken, bij een normaal geplande verhuizing, bekijk ik heel goed hoe ik de inrichting wil hebben. Voor de woonkamer met voor die grote glazen muur en achter de keuken was het een no brainer. Bij al dat glas de bank, dan kan ik zo op de bank zonnen. En bij de keuken de eettafel. Lekker handig met alles erbij in de buurt, als borden en bestek en zo.

De rest van het huis was niet zo duidelijk voor me. En ik heb het maar gedaan zoals ik dacht dat het het beste zou zijn. Achteraf had ik het beter andersom kunnen doen en ook al wordt dat een klus van mega omvang, ik ga het toch doen. Ik zal klusjesmannen in moeten huren voor de dingen die ik zelf niet kan dus mijn vakantiegeld is al maanden weg voor ik het gestort heb gekregen. Al zal dit maar voor wat kleine dingetjes zijn hoor. Het meeste doe ik zelf. Ik heb met 2 grote kasten en het bed even hulp nodig van Jolan.

Kijk dat bed kiep ik zo op het hondje hoor, als dat lukt. Dan moet je ook nog wel sturen en het vasthouden. Dat gaat me niet lukken in mijn uppie. En dat geld ook voor de grootste kasten. De meeste planken kan ik zelf verhangen of omhangen. Alleen die 2 betonnen muren kan ik zelf niet in boren. Ik had met mijn broer samen die grote boormachine gekocht, ik had een deel mee gefinancierd. Ach ja, das pech, broer weg. Al remt me dat voor geen meter af. Ik denk niet in problemen maar in oplossingen. Doe je me altijd alleen maar pijn? Oplossing, geen contact meer. Heb ik zelf geen juiste boormachine? Dan huur ik iemand in die er wel eentje heeft. Zo werkt dat bij mij.

Ja ook sinds de laatste jaren pas hoor, dat ik voor mezelf op kom maar dat werd verdorie tijd. En dat laat ik ook niet meer los. Als je daardoor mensen kwijt raakt die je altijd of meestal pijn doen, doordat ze je totaal niet zien hoe je echt bent maar zoals zij je willen zien, dan is dat niet erg. Het mooie is dat je jezelf er beter door gaat voelen en er mensen voor in de plaats komen, die je wel zien voor wie je bent. Die wel van je houden en je op waarde schatten. En dat maakt het dan allemaal meer dan waard. Ik ben ook belangrijk, dé les van 2019, 2020 en 2021 bij elkaar. Ik hoef het nu niet meer voor mijn kop te krijgen, ik weet het nu en ik vind het nu ook.

Ik kom er altijd wel. Zo voelt het ook. En 2022 wordt dan ook echt mijn jaar, let maar op. Ik doen aan iets mee en moest mijn wildste en gekste ideeën voor dit jaar opschrijven. Nou, aangezien ik zelf zo Zen ben, is dat omruilen van die kamers wel het wildste en gekste voor dit jaar. De werkkamer, aan de waterkant, die gaat naar waar nu de slaapkamer is. En die slaapkamer komt dan waar ik hem toen ook had gedacht maar ik was bang dat ik dan niet genoeg ruimte had voor mijn bureau en alles eromheen.

Dus wat ben ik gaan doen, ik ben op schaal gaan tekenen. De 2 kamers, en dat was best lastig want dit huis loopt als een schuine ruit. Dat zie je niet, gek genoeg. Tot je gaat opmeten. Die man die mijn kamers kwam meten voor het vinyl zag het direct en ik weet dus ook wat de rechte lijnen zijn daardoor, en daar kan ik me aan vasthouden. Het duurt even maar dan heb je ook wat. En dan ook de meubels tekenen op schaal. 1:10 doe ik alles. Dus wat een meter is, teken je als 10 centimeter. Simpel. Eh, ik noem maar ff wat, een krabpaal van 80 x 80 teken je dan als een blokje van 8x8. En met die getekende meubeltjes ga je dan zitten schuiven.

Zo zie je meteen wat er waar past en hoe je het meest efficiënt alles op zijn plaats krijgt. Dan wordt het allemaal heel simpel. En daar had ik met die plotselinge en snelle verhuizing gewoon geen tijd voor gekregen. Aan die periode wil ik dan ook liever niet meer terugdenken, want ik was toen best wel eens wanhopig. Van de stress, van vermoeidheid. Soms kon ik niet eens meer opstaan van de bank door alle spierpijn. Daarom heb ik er toen de tijd niet voor genomen en die had ik ook niet gehad al had ik het wel gewild.

Puntje bij paaltje staat het allemaal prima hoor. Maar ik slaap graag met mijn raam open en aan de galerijkant voelt dat toch net niet helemaal prettig. Ik doe het wel hoor maar je hebt het gevoel dat iedereen elk kuchje kan horen. Dat zal vast niet maar toch, uiteindelijk vind ik het niet zo fijn. En toen ik ging passen en meten, bleek dat als ik alles omruilde, ik toch net iets meer ruimte zou hebben in de slaapkamer. Wat toch wat prettiger is, en ook de rust aan die kant is groter. En ik laat van de lente lekker een hor maken daar ook. Die kan er dan in blijven staan, dat heb ik al uitgezocht. Het raam is daar veel groter ook en dan slaap ik zowat voor mijn gevoel buiten in de zomer. Lekker hoor, of eh lekker hor.

Er zit uiteraard wel een hoop werk aan vast, maar daar kom ik een ander keertje wel op. Ik merkte de laatste maanden dat mijn zicht wat minder werd, vooral met werken. Ik kon echt niet meer zonder bril werken, zoals eerst wel. Zelfs met bril werd het zicht ook minder maar ja, ik heb maar 1 dag in de week vrij en die zat elke keer helemaal volgepland. Dus nu ik een weekje vrij ben, dacht ik, eerst die berging doen en dan even langs de opticien. Even kijken naar de stand van zaken. Want ik had vorige keer, voor de grap, toen ik met Petra aan het strand was, dat was dus 18 december, even door haar bril gekeken, zij heeft -3 of zo, en toen zag ik het allemaal opeens een stuk beter. Eenmaal thuis probeerde ik het met een oud brilletje van mij, en dan mijn andere bril eroverheen.

Zo dan, ja, nu zie ik tenminste weer iets! Dat was wel duidelijk, ik moet snel een nieuwe bril. Maar ja, zo duur! En DSW vergoed alleen maar als je boven de -6 of -8 zit of zo. Daar heb ik ook niets aan. Volgend jaar toch eens polsen of een andere verzekering niet beter uitkomt voor mij. Toch, nu werd het wel te gortig. Zeker toen ik van de week mijn vaccinatie ging halen en voor de grap ging rijden met die 2 brillen op. Jeetje zeg, dat was een verschil. Ik mag zo gewoon niet eens rijden, leek mij. Iets wat ik zo erg niet had ingeschat eerlijk gezegd.

Dus ik belde vrijdagochtend of ik kon langskomen voor een meting. Dat kon maar om 17 uur. Toen ik daarvoor medicijnen moest gaan halen, ging ik even langs of ik de afspraak kon verzetten naar zaterdag. Dat kon maar ik kon ook nu direct. Ja, fijn want dan hoef ik niet tig keer heen en weer. De meneer van Pearl hier vlakbij is echt een schat, en een enorme babbel. Tijdens het testen werd hij toch even stil. ‘Is er iets niet goed?’ vroeg ik. Nou niet echt nee, dat bleek al snel.

Ik merkte zijn nervositeit. Elke keer als ik vroeg wat er was zei hij dat hij even verder wilde meten voor hij iets zou zeggen. Daar werd ik dan weer zenuwachtig van, eerlijk gezegd. Uiteindelijk zei hij dat hij niets voor mij kon doen, dat ik wel direct langs de huisarts moest voor een verwijzing naar de oogarts. Ik vroeg hem wat hij dan dacht dat ik had, ondertussen de schrik goed in mijn lijf. Het meest waardevolle wat je hebt als mens is toch wel je zicht. Dat en nog wat dingen natuurlijk.

Hij zei dat hij dat eigenlijk niet mocht zeggen omdat hij geen oogarts is maar hij dacht aan netvliesloslating. Ik schrok me rot! Toen wilde ik ook maar 1 ding, snel weg daar en snel terug naar de dokter. Ik kwam daar net vandaag want de apotheek en de huisarts zitten in 1 gebouw. Gelukkig was de assistente-post nu wel bezet. Dat is meestal niet zo. Ik vertelde hen het verhaal en schoof het papier met de meting door de glazen ramen. Ze zou direct even kijken of de huisarts nog even tijd had. Die zat net bij haar laatste patiënt.

Ik ging even zitten in de wachtkamer. Ik mocht direct naar binnen want het schijnt behoorlijk gevaarlijk te zijn.  Ik ben dat uiteraard gaan opzoeken. Een netvliesloslating komt jaarlijks ongeveer bij 1 op de 10.000 mensen voor. Het kan op elke leeftijd optreden, maar bij ouderen is het risico groter. Bijzienden (met sterkte van -8 of hoger) en mensen met een netvliesloslating in de familie lopen meer risico op een netvliesloslating. Nou dat is bij mij al geen van beide het geval met mijn -1.25 en 1.50 en in de familie ook niet.

In het oog is de ruimte tussen de lens en het netvlies gevuld met glasvocht. Als iemand ouder wordt, verandert de samenstelling van het glasvocht. Het glasvocht krimpt iets en trekt zich geleidelijk terug van het netvlies. Op een gegeven moment laat het glasvocht los van het netvlies. Dit is een natuurlijk ouderdomsproces dat meestal ongecompliceerd verloopt. Door het loslaten van het glasvocht kunnen er scheurtjes in het netvlies en bloedinkjes in het oog ontstaan. Door zo’n scheurtje kan vocht onder het netvlies komen. Dit noemen we een netvliesloslating. Dit kan onbehandeld leiden tot blindheid.

En ik loop er al een tijdje mee rond. Ik schrok er wel van. De dokter werd een beetje boos want ik loop natuurlijk overal veel te lang mee rond. Ik dacht nu echt dat ik daar beter op aan het letten was. Zeker sinds die maagbacterie. Dat mijn zicht een tijdje terug al slecht werd, kwam mij in elk geval niet voor als iets gevaarlijks. Ik ben wel heel praktisch en nieuwe brillen geld had ik niet. Ik zit, zoals ik al zei, bij DSW als zorgverzekeraar en die vergoeden alleen brillen als je bijna blind bent. En nee, daar deed ik het dus echt niet voor natuurlijk. Mijn autootje moest ook gekeurd worden, dat wist ik en ik wist ook dat er een aantal dingen bij haar moesten gebeuren.

Dan wil ik altijd wat centjes achter de hand hebben voor als je plots met 1 van de 5 naar de dierenarts moet. Daarom dacht ik, als de auto gekeurd is en er is nog iets over, dan ga ik toch wel even langs de opticien. Want tot die keer met Petra aan het strand, had ik niet eens gemerkt hoe slecht het wel niet opeens werd. En later thuis, toen ik die 2 brillen over elkaar heen opzette, schrok ik pas echt. Goh hee, dat is achteruit gegaan! En nu dus dit. Direct door vanaf de opticien naar de huisarts en gelukkig kon dat nog.

Alsof iemand me een duwtje had gegeven om toch even vroeger naar de opticien te gaan omdat ik dan net nog langs de dokter kon. Het heeft zo moeten zijn, dat blijkt maar weer. Ik mag dus liever niet achter een scherm van een pc of telefoon. Heel af en toe eventjes maar zoveel mogelijk mijn ogen met rust laten. Dat betekent dus ook niet lezen of tv kijken. Maar ik heb wel een serie op tv geluisterd hoor. Anders verveel ik me echt dood en dat is nou ook weer niet de bedoeling. Ik moet heel rustig aan doen met alles. Geen zware dingen tillen en ook niet bukken.

En proberen die ogen zoveel mogelijk rust te geven zodat er niets ergs kan gebeuren. Wees maar niet bang, ik schrijf dit laatste stukje in 3 dagen verdeeld. Elke keer niet langer dan die 5 minuutjes want de rest had ik al geschreven, de foto was al gemaakt dus geen probleem. Ik typ snel gelukkig en ik wil ook absoluut mijn ogen geen kwaad meer doen dat er al is natuurlijk. Zo gek ben ik nou ook weer niet. Ook zijn het voor mij opeens hele rare dagen. Ik vind het namelijk ook wel doodeng hoor!

Iets met je ogen, en dan ook nog wel allebei. Ik ben echt niet blij daarmee. Maar ik kan niets anders doen dan afwachten tot ik dinsdag in het oogziekenhuis ben geweest. Want daar heeft mijn huisarts direct mee gebeld en die wilde me ook direct zien, en de 1^e opening was komende dinsdag. Het zou geen kwaad kunnen, zolang ik me maar heel erg rustig zou houden. Ook geen bril opdoen voor nu en uiteraard ook niet in de auto stappen maar dat leek mij al logisch.

Jolanda die komt me dinsdag uit het ziekenhuis halen, ik ga heen met de bus. Vorig jaar ben ik zo nog gereden om te gaan solliciteren bij het oogziekenhuis. Dat was een leuk gesprek en de enige reden dat ik het niet werd was omdat ik op een ander systeem bekend was dan waar zij daar mee werkten. Nu ga ik heel anders naartoe. Met nog grotere zenuwen dan toen en er hangt ook veel meer van mijn bezoek af nu. Vrijdagavond een stukje geschreven, zaterdag twee keer een paar minuutjes en vandaag ook.

Dan plaats ik het stukje, ook in een minuutje of 2 en dan ga ik weer half over de bank liggen. Zet ik de serie weer op en luister ik met gesloten ogen. Zo gaat het namelijk wel hoor. Vertaling heb ik toch niet nodig en het is net een soort van hoorspel. Dat ken ik nog wel uit mijn kindertijd. Zo kom je toch een beetje de dag door want in de stilte ga je denken en dat wil ik nu maar even niet doen. Het nadeel is zo wel dat je redelijk snel in slaap valt. Maar goed, dan kom je ook de dag door. En weer vroeg gaan slapen, en hopen dat het snel dinsdag is.

Aan de buitenkant van het oog is niet te zien of er sprake is van een loslatend netvlies. Als u last heeft van onderstaande verschijnselen, raadpleeg dan op korte termijn de huis- of oogarts. De arts zal met behulp van druppels de pupil verwijden om zo het netvlies goed te kunnen bekijken. Met echoapparatuur kan worden vastgesteld of het netvlies van zijn plaats is of niet. Als de scheurtjes niet te groot zijn en het netvlies nog niet heeft losgelaten of als er sprake is van een beginnende netvliesloslating, kan een laserbehandeling worden ingezet. Het netvlies rond het scheurtje wordt dan als het ware gepuntlast.

Hierdoor kan worden voorkomen dat de scheurtjes zich uitbreiden of dat er vocht onder het netvlies komt. Indien er vocht onder het netvlies gekomen is, zal de oogarts meestal een operatie aanraden. Om het vocht onder het netvlies weg te drukken, wordt soms ook een lucht- of gasbel in het oog gespoten. Zolang er een grote gasbel in het oog zit, kunt u weinig zien. Na verloop van tijd merkt u dat u over de gasbel heen kunt kijken en de bel langzaam uit het oog verdwijnt. Oh hel, die gasbel!!! Lijkt me vreselijk!

Ik krijg dus ook weer van die pupil verwijdende druppels. Au. Het voordeel is, dat ik het nu al van te voren weet. Dat hadden ze er vorige keer niet bij gezegd en toen heb ik zo afgezien. Het was hoogzomer en dat licht buiten is dan net als messen die in je ogen worden gestoken. Ik ben zo al muren vasthoudend naar de tram gekomen. Maar dat is geen doen. Nu heb ik een zonnebril klaar liggen en Jolanda die me op komt halen en weer naar huis brengt. Ik bel haar zodra ik weet dat ik weg mag. Ik ben zo blij met haar! Anders kan je wel een taxi bellen maar moet je toch alleen naar boven zien te komen als je bijna stekeblind bent.

Jolanda is ook wel echt een gemeen mens hoor, ziet ze de hengel staan, waar ik met de cits altijd mee speel. Deze hebben ze gesloopt en het draadje waar het veertje aan zit kapot gemaakt. Pakt ze die uit de hoek, zegt ze ‘als je die nou ff wit verft met van die rode bandjes, heb je gelijk een stok. Ze geeft een demonstratie met de hengel en ik lig echt dubbel van het lachen! Ik zou hetzelfde hebben kunnen doen. Mijn soort humor! Ja, ik vind het allemaal eng, vooral iets bij mijn ogen vind ik doodeng maar aan de andere kant, we gaan het wel ehhhm zien. Er gebeurt me altijd veel maar het komt ook altijd goed. Daar ga ik nu ook maar van uit. Of ik dinsdag iets schrijven kan of mag dat weet ik niet. Ik laat vast nog wel iets weten! Komt goed! Ik blijf erbij, 2022 wordt toch echt mijn jaar!

Ondanks dat ik niet aan goede voornemens doe, heb ik mezelf wel voorgehouden dat ik het even anders wil gaan proberen. Ik val nu zowat elke avond op de bank in slaap en dat kan ik niet tegenhouden. Ik weet dat ik erg moe ben. Dat ik toch wel redelijk veel stress heb gehad, zeker de laatste 2 weken van het oude jaar, merkte ik dan ook wel snel. In een aantal van de nachten, werd ik wakker van de zenuwpijnen in mijn kuiten. Oh ja, dat waren die pijnen die bijna niet te harden waren! Zo erg dat je er van gaat gillen als je dat niet met alle macht probeert te onderdrukken.

Dus daar schrok ik wel even van hoor. Ik wist gelijk, ik moet echt even dimmen nu. Ik doe het al voorzichtig aan hoor. Ben meestal thuis, doe geen gekke dingen en probeer zoveel mogelijk rust te pakken. Ik weet hoe ik gestraft kan worden door mijn eigen lichaam als ik niet op mezelf let. En daar ben ik nog altijd bang voor want ook al heb ik dat nooit echt hard geroepen, ik vond het doodeng wat er gebeurde.

Dat je lijf zomaar de regie van je leven over kan nemen, dat voelde net zoiets alsof de boel wordt overgenomen door kunstmatige intelligentie. In dit geval dus de normale intelligentie die uitgezet wordt door je eigen lijf en doe geen stap of gedachte teveel of je ligt daar 1 tot meerdere dagen plat voor en vergaat van diverse pijnen op de raarste plekken. Dat wil ik dus nooit meer meemaken! Dan lijkt me wel duidelijk. Dus nu ga ik weer braaf goed eten, die eerste maandag lukte het nog niet maar ik moet dan ook nog diverse boodschapjes in huis halen.

Ik ga lekker niet zo lang na negenen naar bed, meestal moe genoeg om direct in slaap te vallen en anders pak ik een boek. Dus dat gaat prima! En dan moet ik het gezonde eten weer oppakken en als ik me weer wat fitter voel, ook weer meer gaan bewegen. Lopen en fietsen. Hopelijk wordt het snel minder nat want kou op de fiets is niet erg. Ja, die eerste paar minuten maar daarna word je lekker warm hoor. Lekker walm. Dat moet goed gaan komen, in elk geval vanaf redelijk weer wil ik gewoon lekker op de fiets naar de zaak. Ik heb helaas nog geen elektrische fiets centjes. Nou en, dan maar harder trappen. Nu kan ik dat nog.

Die elektrische fiets die komt nog wel. Ik heb andere dingen met hogere prioriteiten. Wat doe ik mezelf toch aan. Want mijn hemel, ik ga toch echt weer een heel erg groot projectje doen hier in huis. Of eigenlijk 2, een grote en een wat kleinere maar ook wel arbeidsintensief.  Komende week al de eerste maar ook de kleinste. Ik heb wel vakantie en ik weet, ook door wat ik weet over mijn lijf en haar eigen ideeën, dat ik ook nog wat leuks moet gaan doen en rusten, anders ben ik zo weer de pineut.

In de vakantie ga ik als eerste mijn hele bergingskast leeghalen. En geloof me, daar zit veel in hoor. Toen ik hier kwam wonen werden op het allerlaatste moment daar planken gehangen. Helaas zo, dat ik er de vele dozen die ik voor dit doel had bestemd, er niet tussen pasten. Omdat alles zo chaotisch was en ik het meeste alleen moest doen, heb ik maar van alles in die kast gepletterd. Met de kerst van 2020 heb ik nog een poging gewaagd met reorganiseren maar ja, toen zat ik ook met mijn examens,. Ik kwam de herinnering weer tegen, dat ik 6 januari vorig jaar mijn diploma eindelijk officieel had behaald.

Dat stond in december al vast maar dat vreselijke bedrijf ‘Van Leren Naar Werken’ betaalde toen mijn lesgeld maar niet, wat door de UWV naar hen was gestuurd. Vandaar dat het voor mij iets later officieel was. Gelukkig werken ze daar nu niet meer mee, hebben ze me een aantal maanden geleden laten weten. Die meneer Rabdi was te laks en inhalig bij de verkeerde persoon. Dat heeft hun aardig wat geld gekost nu. Schandalig om op zo’n manier je geld te willen verdienen. Die 3000 euro die ze door mij binnenhaalden had de UWV echt beter aan mij kunnen besteden. Dat is een ander verhaal.

Een jaar geleden pas, dacht ik toen ik die foto voorbij zag komen! Geloof me, het lijkt wel een heel leven geleden. Ik heb genoten van het studeren, het heeft me veel zekerder gemaakt en daarom kon deze pittige baan ook aan. Want iedereen schrikt zich hier een hoedje hoor, als ze net nieuw zijn. Maar door die 3 jaar in 1 jaar wist ik oh, dat kan ik wel. Dat scheelt toch. Ik had een baan daarin ook wel leuk gevonden. Toch is het lichamelijk heel zwaar, zo lang op je benen elke dag.

Daarom ben ik erg blij met wat ik nu heb, beter salaris, betere voorwaarden, beter pensioen, noem het maar op. En op kantoor loop je je soms een ongeluk maar toch zit je merendeels. Daardoor ben ik lichamelijk wel beter uitgerust en heb ik geen pijnen meer zoals toen. Allemaal voordelen al moet ik wel zelf meer gaan bewegen maar dat ben ik dan ook van plan. Straks op de fiets is het al helemaal lekker, dan hoef ik alleen in de weekenden nog te gaan lopen. Al zal ik met de regen wel de auto pakken, denk ik toch. Al hoef ik alleen maar voor de balie echt netjes eruit te zien. We zien het wel.

Van een berging krijg je dus zo’n verhaal. Ik weet ook niet hoe ik dat doe hoor. Maar goed, die berging, of beter de inhoud ervan en die van de meterkast, staat dus in mijn woonkamer. Per categorie ga ik uitzoeken wat weg kan/mag en wat echt moet blijven. De lege bakken en dozen heb ik er ook staan. Wat overblijft kan ik dan in die bakken doen. De kerstspullen staan er nog allemaal. Al zal ik nog wat van die kerstspullen op de zaak op moeten halen, maar daar heb ik al plek voor vrij.

Ik heb categorieën als elektra, gereedschap, schoonmaakmiddelen en wasmiddelen. Oh wat heb ik toch een hoop troep. Daar gaat dus wel wat van in de container. Weg ermee! Oh wat vind ik dat stiekem toch heerlijk! Alleen die troep die je eerst moet maken, die vind ik niet fijn maar ja, anders dan zo lukt het niet. Tenminste mij niet hoor. Ik zou niet weten hoe. Ach, ik ben heel georganiseerd en heb gewoon mijn eigen manier. Dat komt wel goed, je moet alleen even hard werken. En daar ben ik niet vies van.

Ik was nog het Nivea verhaal vergeten te vertellen. Dat was nog net voor de kerst. Ik heb er zelf enorm om moeten lachen achteraf. Maar het was nogal hectisch met de kerst. Gelukkig was ik die vrijdag ervoor vrij, verplicht. Ik had nog tijd om wat last minute boodschappen te gaan halen. En die fles Baileys natuurlijk. Wat ik nou ook alweer bij de drogist moest hebben weet ik niet meer maar ik was er blijkbaar wel voor bereid om die drukte daar te trotseren. Eindelijk was ik aan de beurt bij de kassa.

Ze schuift zo een doosje Nivea naar me toe, een kerstuitvoering, beperkt én in de aanbieding. Nee hoor, sorry maar geen behoefte aan. Ik wil afrekenen en ben ik toch mijn betaalkaart kwijt! Ik heb het pasje net nog gebruikt. Oh shoot! Ik heb hem toch niet bij de Plus in dat betaal-ding laten zitten? Het zweet breekt me uit, die portemonnee zit ook vol troep, bonnetjes en zegeltjes die ik toch weggooi. Ik haal alles eruit en tot mijn grote opluchting ook de betaalkaart. Ik pin het verschuldigde bedrag en pak mijn spullen. Poe hee, gauw naar huis!

Als ik dan de boodschappen uit ga pakken, is 1 van de eerste dingen die ik zie, de kerstdoos vol Nivea. Huh?! Hoe kan dat nou toch? Als ik mijn verbazing te boven ben, schiet ik keihard in de lach. Door dat gedoe met dat pasje heb ik in mijn zenuwen blijkbaar niet eens gekeken wat ik allemaal in mijn tas gooide. Die mevrouw achter de kassa blijkbaar ook niet. Zou zij het later nog gezien hebben en denken dat ik zo brutaal ben? Nou ik zou echt niet durven, wat dit nog veel meer hilarisch maakte. Ik heb het nu een paar keer opgesmeerd, ik was vergeten hoe lekker dat is.

En terugbrengen? Ja, dat durfde ik niet hoor. Ach ja, die 2,35 gaan ze niet dood van of failliet of zo. Komt wel goed met ze. Met mij ook, altijd. Komende week heb ik dan eindelijk vakantie, fijn voor die bergingskast, al hoop ik die al in t weekend af te krijgen. Maar ook daarna zit ik vol met van alles. Maandag Lila naar de keuring brengen met beurt en fingers crossed dat ik weer een jaar verder kan met deze kleine leukerd. Ik rij er gewoon lekker in en dat wil ik dan ook zo houden.

Er zijn wel wat dingetjes mis met Lila. De V snaar gilt als t regent vooral, de remmen piepen, slot aan de bestuurderskant blijft vaak hangen. Ik heb zo’n siliconen spuitbus op de andere stoel liggen, anders kan ik niet gaan rijden. Dat zijn de klachten in elk geval. Hopelijk is de rest wel goed en kunnen ze dit fixen. Ik ga van het beste scenario uit. Ik wil mijn kleine maar fijne Lila nog niet kwijt hoor. Bovendien zou het een enorm gedoe zijn om al die poppetjes eruit te halen want die laat ik niet staan natuurlijk.

Mijn vakantie is al lekker begonnen vrijdag. Toen ik afsloot, voelde ik echt dat ik daar wel aan toe was. Voor iedereen die mij kent weten ze wel, vakantie betekent voor mij vaak klussen. Dat klussen is dit keer dus die berging reorganiseren. Maar ja toen ik vorige woensdag al de kersttroep ging wegruimen, dacht ik; ‘wat een onzin om dit nu allemaal in die overvolle berging te proppen om het er volgende week weer uit te halen. Dus ben ik woensdag al begonnen. Alles van kerst bij elkaar gezet. Toen de hele berging leeg getrokken. Ik kont bijna niet meer lopen door de woonkamer.

Tenminste, daar waar de eettafel/keuken is. Want het zitgedeelte probeer k dan altijd als een soort van rustige en kalme haven te houden. Voor zover dat gaat. En toen die kast leeg was, kon ik even goed kijken wat ik met de overgebleven kerstspullen kon doen. Dat was al minder want dat zit grotendeels nu in de laden die ik nog over had. Nou ja, in elk geval kan je pas orde scheppen door chaos te creëren. Daar ben ik wel erg goed in maar ik betrap me erop dat ik altijd denk ‘wat doe ik mezelf toch aan?’

Zaterdag bezig geweest van 7 uur ’s morgens tot 23 uur ’s avonds. Ik kiepte bijna om, had er koortswangen van. Zondag ook weer om 7 uur al bezig maar in de avond kwam Jolanda hier eten; Mexicaans. Dus nog even koken tussendoor maar wel altijd heel gezellig. Toen zij wegging had ik geen puf meer. En eerlijk gezegd, vandaag heb ik ook niet veel gedaan. Behalve dan Lila naar de garage brengen. Ik was alleen zo druk het weekend, dat ik er niet toe kwam om mijn blog te schrijven en te plaatsen. Daarom vandaag alsnog.

Ik krijg net een telefoontje van de garage, Lila is klaar en ze kan er weer een jaartje tegenaan. WOEHOE! Daar ben ik blij om! Ik wil niet eens wat anders, wie wil er nou een hele grote auto waarmee je altijd met moeite moet parkeren. Ik draai mijn karretje op de kleinste plekjes overal tussen. Heerlijk! Ik ga haar maar eerst halen, nadat ik de cits eten heb gegeven. Kom ik daarna wel weer hier terug. Ik eet toch een salade dus dat kan geen kwaad. Dan ga ik daarna vanavond lekker de bank op.

Morgen weer genoeg te doen! Onder andere ook mijn boosterprik halen. Ik hoop niet dat ik wéér 3 dagen ziek ben. Al heb ik de woensdag daar een klein beetje voor ingecalculeerd. Of anders de donderdag. Ligt er maar net aan. Met Moonlight wil ik eigenlijk naar de dierenarts maar ja, dan gaat het opeens weer heel goed met hem. Hij heeft als enige van de 5 altijd al haarballen opgegeven. Ook kotst hij regelmatig maar dan omdat hij misselijk is of zo’n haarbal heeft. Aurora kan ook opeens de boel eruit gooien maar ik heb me ingelezen en dat is regurgiteren, in ene keer zonder kotsen alles eruit gooien.

Moonlight is altijd al een rare hoor, qua gedrag, mijn held maar ook mijn gekkie. Hij snuift. Ja echt, hij snuift lijm, of alles waar er iets kleeft. Als je van bijvoorbeeld een nieuw kledingstuk binnenkrijgt, of veel andere dingen zitten zo ook ingepakt, met zo’n kleefrandje, dan moet hij daaraan snuiven. Tegenwoordig pakt hij mijn cola flesjes, die kleine plastic flesjes drink ik altijd uit. En die etiketten zijn ook ergens geplakt en ja hoor, dat ontdekt Moon echt wel. Ik moet ze nu echt goed dichtdraaien want ’s nachts pakt hij die ik nog niet weg heb gezegd en dan ligt die geheid op de grond. Hij doet ook nog steeds zo gek bij zijn waterbak, zoals toen ik hem de laatste keer weg bracht en hij me een rib uit mijn lijf kostte doordat er tanden en kiezen getrokken moesten worden.

Maar hij doet dit nu nog steeds dus dat kwam niet omdat zijn mondje pijn deed, dat blijkt nu wel. Al dacht ik dat toen. Ik vond hem toen ook zo eng mager worden, maar hij bleek dus 2 ons te zijn aangekomen sinds de keer daarvoor. Dus nu ik dit weer zo voel of denk, durf ik daar niet eens meer op te vertrouwen. Sinds vrijdag houdt hij weer alles binnen. Bovendien wil hij ontzettend graag eten. Alleen de normale brokjes eet hij niet meer.

Net als ik heeft hij in de gaten, dat hij daar van gaat overgeven. Zijn mousse in de ochtend, zijn bijna verse vis met kip in de avond, hij komt me gewoon halen. Nog erger dan Rainbow is hij bijna. Ook de snoepjes in de avond, die eigenlijk via de wekker gaan van 20u20, komt hij al om half 7 voor bedelen. Dus wat moet ik nou?

Ik heb precies zo’n vraag voorbij zien komen in een kattengroep en daar zei iemand dat haar kat 17 is geworden en dat die elke dag wel een keer overgaf. Nou zo erg is het duidelijk niet eens maar ja. Ligt het dan toch aan mezelf? Ik heb altijd die overdreven angst voor Moonlight. Die kan ik duidelijk nog niet missen en maak ik me daardoor zelf zo angstig? Ik kijk het nog maar eventjes aan. Als ik het zo opschrijf dan weet ik het al helemaal niet meer zeker of het nou aan mij ligt of aan Moonlight.

Zijn ‘speciale’ brokjes eet hij nu weer wel, en daar gaat hij niet van over zijn nek. Heel apart weer, misschien moet ik eens brokjes proberen voor een gevoelige maag? Die speciale snoepjes eten zowel Moonlight als Sunshine heel graag uit de hindernissen toren, waar ze de snoepjes zelf uit moeten werken. Aurora zit daar dan bij om te wachten tot er eentje uitvalt wat verderop, dan heeft zij ze ook. Uiteraard geef ik haar wel eens een handje want anders krijgt ze wel heel weinig. Al eet zij de andere brokjes ook graag hoor. Skylar hoeft die speciale snoepjes niet.

Hij heeft eens een keer een poging gewaagd maar is te lomp voor het ding. Die trekt hij gewoon om, alle snoepjes eruit leek hem handiger dan dat gepiel. Dat is niks voor Skylar. Rainbow eet geen brokjes, domoor. Maar ja, ergens in zijn vroegste jeugd is dat mis gegaan want hij woont al bij mij sinds hij 6 weken was en toen al moest hij ze niet. Ja, ze houden je wel bezig, die kattenkoppen. Dat is dan ook wel de bedoeling,

De rest van de week vertel ik volgende week wel. Veel te doen in elk geval maar of dat nou boeiend is? Ik denk het niet. Ik ben zo ontzettend blij dat Lilaatje weer een jaartje mee mag doen. Wat een verademing geen piepende V snaar meer te horen, die is ook vernieuwd. Geen piepende remmen meer. Ze is weer helemaal opgeknapt. Hoef ik morgen in die kou ook niet op de fiets te gaan boosteren. Toch wel fijn! Helaas geen tijd om er een diepe blog van te maken, dat komt wel weer. Net als voor alles geldt ook voor mijn blog; beter laat dan nooit! 

Zo dan, het is alweer het 1^e blog in het nieuwe jaar!!! Daarom wens ik iedereen vanaf hier een geweldig 2022 toe. Voor je het weet is die hele pandemie voorbij en is het 2023! Tijd vliegt namelijk ook als je geen lol hebt maar gelukkig voor mij heb ik dat wel. Al kan ik daar gelijk aan toevoegen dat je het voor jezelf leuk moet én kan maken. Een ander doet het niet voor je, tenminste, niet altijd. En daarom is het belangrijk dat je goed voor jezelf zorgt. En dit jaar gaat voor mij nog meer in dat teken staan dan de afgelopen 2 jaar, waarin ik er al mee bezig was.

Ik ben nog lerend want mijn leven lang vond ik het altijd veel belangrijker om voor anderen te zorgen en was ik mezelf totaal vergeten. Daar is gelukkig wel verandering in gekomen en dat werd verdorie tijd ook! Ik doe het nog steeds niet goed genoeg want ik verval snel in oude gewoontes en bovendien is het nog steeds niet vanzelfsprekend voor mij, om echt het beste te doen voor mezelf. Al mag ik best wel zeggen dat ik vorderingen maak. Dat is wel fijn voor mij.

De afgelopen 2 weken, de 2 laatste van 2021, vlogen ook voorbij. Ik probeer al weken een vriendin te bellen maar ja, ik val gewoon steeds op de bank in slaap. Vorige keer zelfs een keer voordat ik de cits had eten gegeven. En ja, dat werd me niet in dank afgenomen. Ik had mezelf er ook mee want ons hele ritme raakte ervan in de war. Ik merkte ook dat ik chagrijnig doe tegen de cits. Maar ik moet er wel bij vermelden dat ze echt uitermate irritant bezig waren. Dingen stuk maken, me laten struikelen, noem het maar op.

Ik had zoiets van zo, mooi, de laatste rotzooi eruit. En toch, het was allemaal best nog mazzel ook, het is maar hoe je het bekijkt. Ik viel vorige week namelijk, toen ik naar mijn werk wilde gaan. Ik wilde mijn raampjes van de auto schoonmaken anders kon ik niet gaan rijden. Maar er zat iets om mijn voet, het moet denk ik wel de autogordel geweest zijn. En ik lanceerde mezelf zo met een bloedgang naar voren. Ik heb altijd haast dan en ja, dan krijg je dat. Rakelings met mijn gezicht langs de boom, dat is al 1 ding waar het erger had kunnen zijn. Ik had hem ook kunnen raken en volgens mij geven bomen nou niet echt mee.

Ik moest echt even op adem komen want het was echt een rotklap met mijn hele linkerkant op de grond. Mijn linkerborst raakte een daar liggende steen en dat deed nog het meeste zeer. Zo’n zeer dat je geen adem meer krijgt. Maar ja, ik moest werken dus opschieten! Al naar adem happend mijn raampjes schoongemaakt en weer in de auto gestapt. Ik zat onder de modderige bladeren maar dat zou ik op de zaak wel van me afkloppen. Ik moest nu echt opschieten.

De rest van de dag voelde ik me stijver en stijver worden natuurlijk. Dinsdags kon ik bijna niet uit mijn voegen komen en was alles links blauw aan het worden. Mijn pols, mijn knie, mijn heup en ook mijn borst was helemaal blauw. Wel grappig was dat je er het kantje van mijn bh in kon zien. Nou ja, is dat ff raar! Maar ik moest er wel om lachen hoor. Woensdag voelde het echt of ik in elkaar was geramd en geschopt en geslagen. Ik weet echt hoe dat voelt dus dit was niet echt lekker maar goed. Ik heb het overleefd.

En als je denkt dat dat toch geen mazzel is maar pech? Nee hoor, want die woensdag zag ik dat er op de plaats waar ik zo languit had gelegen, het nu vol lag met veel hondenpoep! Dus eh, dat had dan veeeeel erger nog geweest. Dus dubbel mazzel voor mij met die boom en de kak die ik beiden gemist heb. Voor mij gewoon hartstikke mazzel hoor. Geen twijfel aan voor mij! Bovendien hoef ik me geen zorgen te maken dat ik weer moet solliciteren, ik ben nog steeds erg blij met mijn contract voor onbepaalde tijd. Voor mij een grote opluchting. Al weet ik nu wel heel goed hoe ik goed moet solliciteren want dat werkte erg goed voor mij. Toch fijn dat het niet meer hoeft.

Ik had met de kerst niet zo’n zin om te schrijven dus ik heb het niet gedaan. Maar ik heb echt een zalige kerst gehad. Ik heb er van genoten zoals ik er in jaren niet van genoten heb. Helemaal alleen in mijn eentje. Toch was ik echt aan het genieten. Van de cits, van het heerlijke cadeautje wat ik mezelf gegeven had. De grote fles Poison van Dior. Because I’m worth it natuurlijk, als hoort dat bij L’Oreal. Kan mij het schelen!

Maar het mooiste cadeau heb ik wel van mijn liefste vriendin gekregen. Ik denk bijna wel het mooiste cadeau ever! Zij heeft ook bizar veel meegemaakt de laatste jaren en als er eentje sterk staat, dan is zij het wel. En we hebben gemerkt dat we er ondanks wat dan ook, altijd voor elkaar zullen zijn. En dat is al bijzonder op zich, maar dat was het cadeau niet. Ja, het is wel een cadeau op zich natuurlijk. Maar dat is een ander verhaal.

Zij heeft nog niet zo heel erg lang weer een nieuwe partner en ik vind het prachtig voor hen beiden dat dit zo goed gaat. Dit werd dus hun 1^e kerst samen. Dat is altijd wel bijzonder, tenminste, zo vond ik dat zelf vroeger wel. Ze komt op een gegeven moment naar me toe en zegt, dat zij en haar vriend mij erg graag met de kerst wilden laten komen. Dat niet alleen maar ook met oud en nieuw! De tranen sprongen bijna in mijn ogen. Ze weet dat ik alleen zit en ondanks hun 1^e kerst samen, willen ze me er gewoon bij hebben.

Als het zomaar gezegd was geweest dan was het al mooi maar ze benadrukte het zo erg, dat ze het echt allebei wilden, toen ik zei dat ik lekker thuis zou blijven. Dat het echt niet zomaar gezegd was maar dat het echt was omdat ze dat leuk zouden vinden. Dat is zo’n cadeau die je diep in je hart voelt.

Op dat moment hield ik me groot. Ik heb haar echt op het hart gedrukt dat ik het echt belangrijk vind dat zij die 1^e kerst, met de meisjes samen heerlijk gaan vieren. Dat ik ze misschien volgend jaar wel, of het jaar daarna, weet ik veel, best een keer erop terug zal komen en dat we dan gezellig met zijn allen kerst vieren. Maar nu niet. Nu is de kerst voor hen. En wat oud en nieuw betreft, ja zoveel jaar geleden vond ik het rot als ik opeens alleen thuis kwam te zitten.

Ooit ook nog eens zo iets raars meegemaakt met een toenmalige vriendin ook. Die had gezegd dat we bij haar broer en zijn vriendin waren uitgenodigd. Dat zei ze al ergens begin oktober of zo. En dat vond ik hartstikke leuk. Maar toen kwam in oktober mijn dochter terug naar Nederland en die wilde ik onder geen beding alleen laten natuurlijk. Dus vroeg ik aan haar, of ze aan haar broer wilde vragen of mijn dochter dan mee mocht. Ja ja, dat zou ze heus wel doen. Ik zei ook dat ik anders met mijn dochter thuis zou blijven maar nee, dat hoefde niet.

Toen ze in december nog niets had gevraagd, heb ik hem via mails in Hyves, ja zo lang geleden is dat al, gevraagd of ik mijn kind mee mocht nemen. Dat ze zindelijk was en zo en dat ik goed op haar zou letten, bracht ik het nog als een grapje. Ik zag dat de mail gelezen was maar ik kreeg geen antwoord op de vraag. Uiteindelijk ben ik er maar vanuit gegaan dat het helemaal niet door zou gaan. En die zogenaamde vriendin werd boos op mij omdat ik achter haar rug om naar haar broer was gestapt. Ja, maar jij vroeg het niet. Nee dat had ze op haar manier willen doen.

Alleen vanaf dat moment werd ik niet meer uitgenodigd op avondjes bij die broer en zijn vriendin, iets wat daarvoor wel gebeurde. En ook op verjaardagen bij die vriendin deden ze een beetje raar tegen me. God weet wat zij ervan gebrouwen heeft maar ik werd er in elk geval de ‘schuldige’ door. En ik denk dat ik nooit zal weten waar ze me uiteindelijk van beschuldigd heeft. Maar zo te merken had zij in elk geval tegen mij gelogen over die uitnodiging want die was er blijkbaar nooit geweest.

En zulke mensen, ze had nog veel meer ‘geintjes’ hoor, verdwijnen uiteindelijk toch uit je leven. Alleen de echten, die bij je horen, die komen altijd bij je terug. Ik heb nog zo’n vriendin die ik jaren en jaren niet gezien of gesproken heb. Scheidingen en emigreren naar een ander land doet zulke dingen voor je. Maar toch, wat ik al zei, wat bij je hoort komt altijd bij je terug. Kijk maar naar Sunshine. Daar had ik ook gelijk mee. Maar in elk geval, dit was eén van die keren dat ik opeens alleen samen met mijn dochter thuis zat.

Ik heb ook avonden gehad dat ik helemaal alleen was, ook weer omdat er dingen op het laatste moment werden afgezegd. En toen kreeg ik opeens, in 2015 twee schattige kittens en die waren net gecastreerd en ik wilde ze niet alleen laten met oud en nieuw. Bij mij in die buurt in Spangen was het net klein Libanon qua knallen, voor het corona tijdperk natuurlijk. Dus toen heb ik het omgedraaid en me voorgenomen dat ik nooit meer met oud en nieuw weg zou gaan. Voortaan maakte ik er een heerlijke avond van met de cits. En dat heb ik ook zo gehouden.

Ik herinner me die oud en nieuw van 2015 naar 2016 nog heel goed. Ik had lekkers gehaald en 2 oliebollen en bovendien een lekkere prosecco voor 12 uur. Ik heb heerlijk zitten lezen in 1 van mijn Rulof boeken, Guido Weijers gekeken met zijn ijzersterke oudejaars conference en ik vond het heerlijk! Toen het ging knallen om 12 uur, kwamen de 2 kittens, Sunshine en Moonlight, heerlijk tegen me aan zitten. Met zijn drietjes zaten we op de bank naar het siervuurwerk te kijken. Echt bang waren ze niet maar lekker tegen mij aan was we veiliger. Oh ik vond het een van mijn mooiste jaarwisselingen!

Dat was vast om me kracht te geven want vanaf januari al gebeurden er de grootste rampen en die jaren erna, tot vorig jaar nog, waren echt vreselijk. Overlijdens, ziekten, Sunshine weg, je moeder een terminale diagnose en alles daarom heen. Mijn God wat was het veel. Mijn zon ging pas weer schijnen toen mijn Sunshine weer thuis kwam. En het laatste restje negativiteit is uit mijn leven verdwenen. Mensen die me niet waard waren, me behandelden alsof ik een groot stuk niets ben, die zijn uit mijn leven.

En alles wordt weer langzaam aan steeds mooier. Ik zing weer veel, dans er gek bij en ik maak weer veel lol, ook om mezelf. Dat komt ook omdat ik voortaan alles zeg, ik laat het niet oplopen waardoor het van binnen tot gif gaat worden. Als je iets jaren later pas zegt, verliest het ook zijn kracht en wordt het niet serieus genomen. Dat is een zware les geleerd. Maar oh ik heb zoveel zegeningen, te veel om op te noemen maar een paar noem ik wel. Zeker dat mijn moeder zich weer heel vaak laat 'horen' met haar 13 of zelfs dubbel 13 als ze echt iets wil benadrukken. Dat voelt altijd heel fijn. 

Ik mag blijven werken in wat ik de leukste baan ever vind. Hopelijk mag ik er blijven tot aan mijn pensioen. Misschien daarna zelfs nog 2 of 3 ochtendjes blijven gewoon om onder de mensen te kunnen blijven. Tot zo lang ik dat leuk vind, lijkt me heerlijk. De cits hebben nog wel eens ruzie maar vinden elkaar steeds vaker lief of op zijn minst te verdragen. Erg leuk om te zien ook. Dus ja, alles gaat omhoog, alles wordt leuker en mooier. Ik krijg een hele fijne ouwe dag. Let maar op!

Ik kon mijn vriendin wel gerust stellen, dit jaar zou ik zelfs niet alleen zijn met oud en nieuw. Heel apart voor mij want dat zit ik dus altijd wel al vanaf die 2015 toen ik me dat ook had voorgenomen. Ik had wel altijd graag mijn dochter en mijn broer erbij willen hebben maar ja, die wilden nooit zo graag bij mij zijn. Dus uiteindelijk stop je ook met vragen daarom. En het gaf ook lekker rust, want er kon niets afgezegd worden, of op het laatste moment, dat je met al je boodschappen zit, dat er opeens een stuk of zoveel niet komen opdagen of afzeggen.

Ik verwen mezelf altijd, met een lekker drankje en hapje en oliebollen. En ik kijk naar wat ik leuk vind en als er niets leuks is dan lees ik lekker want dat vind ik eigenlijk nog leuker dan tv kijken. Ik vermaak me gewoon altijd wel. Dus ik had al wat dingen in huis en kon vrijdag op de zaak nog even snel naar de winkels daar. Niets aan de hand. Oh ja, er waren brokjes op voor de cits, die ze in hun brokjes toren krijgen. Daar moeten ze moeite voor doen om er brokjes uit te halen, dus daar doe ik de extra lekkere in, anders dan de normale, om ze te stimuleren.

Die haal ik het goedkoopst in de Action, dan maar even naar de Action op woensdag en ik had zelfs 2 vuilniszakken om weg te gooien. Ik doe mijn jas aan, verzamel alles wat ik mee moet nemen. Mijn buitendeur kan ik vanaf de buitenkant op nachtslot doen, daar heb ik mijn sleutels niet voor nodig. Die doe ik om die reden altijd al van te voren in mijn zak. Ik klop op mijn zak, ja sleutels heb ik, tas om mijn arm, ik pak de twee zakken en gooi de deur dicht. Terwijl ik dat doe, bekruipt me een onbehagelijk gevoel. Héb ik die sleutels nou wel?

Maar ja, door die volle handen ben ik niet snel genoeg om het dichtvallen van de deur tegen te houden. Dat ik ook nog benen heb, komt op dat moment niet eens bij me op. Met een licht hoofd voel ik in mijn zak. Ja, daar leken de sleutels in te zitten. Omdat die bol staat van de mondkapjes en een handschoen. Potverdorie! Ik ben bijna in blinde paniek want ik wil bij 1 iemand absoluut niet om hulp vragen. Maar in een enorme zucht van opluchting herinner ik me dat Jolanda ook sleutels van mij heeft. Ik app haar maar daar is ze niet altijd vlot mee, bedenk ik me opeens.

Oké dan maar bellen en net zo lang blijven bellen tot ze het in de gaten heeft want ik weet dat ze hem meestal op stil heeft staan. En ja hoor, na een 2^e poging die bijna op zijn eind was, nam ze toch op. We hadden elkaar al even een tijdje niet gezien, druk druk allebei. Zo gaat dat vaak. Maar in elk geval, ze kwam er zo aan. En dat kwam ze dan ook. Oh wat was ik blij dat ik haar toen mijn sleutels gegeven had! Ik vertrouw haar dan ook volledig hoor. Dat doe ik nooit zo snel maar ik voel en weet dingen en ik weet dat dit bij haar kan.

Gewoon omdat ik dat weet, omdat ik weet hoe ze is. Zo zijn er maar weinig in mijn leven, maar gelukkig wel een aantal, toch is dat erg fijn. Ze lacht me ook uit als ik zeg dat ik naar de Action moet onder andere. Oh ja? Is de opeens essentieel geworden dan? Oh ja shoot! We zitten in een lockdown! Daar had ik niet eens over nagedacht. Dus dan maar even een bakkie koffie voor Jo en mij. Hoefde ik alleen nog maar naar de Lidl en Plus. En zo kwamen we op oud en nieuw. Zij vroeg of ik thuis was, ja zeker! Elk jaar. Zij zou eigenlijk naar een vriendin gaan maar dan moet ze wel met de auto en ja, dat is toch minder. Je kan niets drinken en uiteindelijk moet je dan toch de kou weer in en naar huis. Ik zei haar dat ze welkom was hoor, gezellig.

Ik heb altijd lol met haar en ken haar ook al een jaartje of eh tig. Ik denk dat dat dicht tegen de 40 jaar aan zit. Vakanties met elkaar doorgebracht. Gaan stappen ook samen, dus veel herinneringen die regelmatig de revue passeren. Altijd veel te kleppen en veel te lachen. Dus ja leuk. Zij zou zorgen voor de oliebollen want ik kon die vrijdag niet meer halen. Die kar is al dicht als ik uit mijn werk kom. Dus ook dat kwam mooi uit! En zo zat ik sinds lange tijd niet alleen. En ondanks ik het in mijn uppie ook heerlijk vind, vond ik dit ook wel weer erg leuk.

Door de jaren die we elkaar niet gezien hebben, is er nog genoeg te vertellen wat we nog niet weten ook. Het was dan ook echt reuze gezellig en het werd echt een latertje! De fles Martini hadden we zo leeg, dat hadden we allebei echt al jaren niet meer gedronken. Ik liep er die middag toevallig tegenaan en herinnerde me dat we dat altijd dronken vroeger dus had ik een fles meegenomen. Toen Jo na een leuke jaarwisseling weer naar huis was, ben ik zo mijn bed in gevallen. De rommel kwam morgen wel.

En ik weet niet of de cits me wakker hebben geprobeerd te maken maar ik werd pas kwart over tien wakker. Ahhhh! Gelijk goed wakker ook want dat vind ik zielig! Niet voor de rest, die dan brokjes pakken maar voor mijn arme Rainbow! Die lag dan ook erg diep in slaap, omdat hij natuurlijk wilde vergeten hoeveel honger hij had! Ja moet ie ook maar brokjes eten maar ja, dat doet hij echt niet, al honger ik hem uit. Dus snel snel snel eten geven die cits van mij! Al verontschuldigend heb ik dat dan ook snel gedaan. Ze vielen aan alsof ze weken niet gegeten hadden. Overdrijven is ook een vak hoor.

En de rest van de dag, beetje opruimen, facebook kijken en bankhangen. Vandaag ook een beetje zo, wat minder bankhangen en alvast wat kerstspullen weggehaald. Daar ga ik woensdag mee verder ook. En volgende week ben ik vrij en dan haal ik die hele bergingskast leeg. Alleen de CV ketel, de wasmachine en de droger blijven staan en de planken blijven hangen. De rest gaat eruit en dan alles helemaal schoon maken en een stuk efficiënter indelen. Want ja, dat heb ik vorig jaar niet echt gedaan toen ik hier kwam wonen heb ik er allemaal zoveel ingepropt dat het niet leuk meer is.

Er kan veel weg van gereedschap, elektra, verf, emmers en zo. Maar ook de kerstspullen moeten anders gedaan worden. Ook dat is vorig jaar niet naar mijn zin gegaan maar ja, ik moest wat. Dus dat gaan we even rechttrekken. Veel weg dus ook meer plek. Bovendien kan er veel van de kerst lekker in mijn ladekasten, die ik om die reden half leeg heb gehouden. Dus dat komt ook helemaal goed. Alleen de echt grote dingen moeten de kast weer in. Maar de lichtjes laat ik nog even. Dat is trouwens ook voor het eerst weer dit jaar. Dat ik alles nog zo heb gelaten.

Normaal is alles op 27 december al weg. Soms zelfs al op de 2^e kerstdag. Dan irriteerde het me. En nu denk ik dat dit kwam omdat ik me zo ongelukkig heb gevoeld, zo ongewenst ook al die tijd toen. Het kwam ook wel uit dat het echt zo was en daarom irriteerde dat hele kerstgebeuren me. Nu ik me een stuk gelukkiger voel, vind ik het weer leuk ook. Heerlijk kerstliedjes gezongen ook in mijn uppie, met het haardvuur aan op tv en songs van Michael Bubble. Genieten was dat. Ja, ik heb het weer leuk en zo ga ik het ook houden.

Ik ben dankbaar voor zo’n fijn begin van het nieuwe jaar. Dankbaar voor mijn lieve cits, die het liefst allemaal op, naast of op zijn minst in de buurt van mij willen zijn. Dankbaar voor mijn mooie cadeaus en erg dankbaar voor mijn lieve vriendinnen, die onvoorwaardelijk van mij houden en ik van hen. En dat is fijn om te weten en te voelen. Ja, ik kan wel zeggen, dat ondanks een valpartij en een buitensluitinkje of zo, alles me mee zit. Want als je het goed bekijkt, dan had ik zelfs daar mazzel mee. Ik bedoel maar!

Kijk, ik sta wel eens om 4u20 op ook, omdat ik dan denk dat ik me verslapen heb en het 6u20 is. Dat ik dan veel te vroeg naar mijn werk wil en dat  net op tijd bemerk. Ik knal zo uit mijn auto op mijn bakkes en heb er een volle week last van. Of ik ga om 7 uur beginnen omdat het zo druk is maar ja, dan doet mijn laptop het opeens niet. En de collega die het maken kan is er pas om half acht en dat is net de tijd dat ik moet beginnen. Dus tja, niet gelukt. Ik sluit mezelf buiten maar ben ook zo gered door een goeie vriendin. Krijg het mooiste cadeau ever van een andere vriendin en ik heb er nog een paar zo. Wat een ontzettende rijkdom allemaal!

Dus iedereen, maak er wat van. Tel je zegeningen, wees dankbaar voor wat je hebt en geloof me, dat zal je veranderen. Dragen en niet klagen, hoe zwaar ook. Ja, even mopperen mag, dat doe ik ook graag om het van me af te schudden. Ik kan er soms ook vreselijk om lachen, om mijn eigen gemopper. Iedereen doet het alleen horen ze het alleen van anderen en niet van zichzelf. Ik heb er een sport van gemaakt om altijd wel naar mezelf te kijken, daar leer ik nog het meest van.

Ik hou niet van goede voornemens, die zijn er alleen maar om je te straffen omdat je te hoge doelen stelt en zo altijd jezelf teleurstelt. Maar ik neem me gewoon voor, ook van 2022 weer het beste ervan te maken. Daar ben ik goed in en ik gun dan ook echt iedereen hetzelfde talent. Ik weet zeker dat iedereen het kan ook, als ze het echt willen. GELUKKIG NIEUWJAAR ALLEMAAL!!!