Gisteren ben ik weer eens tegen mezelf opgelopen. Of aangelopen, of hoe je dat ook mag noemen. Ik was de dagen ervoor natuurlijk thuis gebleven. Extra geveld door een griepje en daardoor niet van de bank af te krijgen. Ik heb ook heel veel geslapen en zo. Dat was wel nodig zo te merken. Ik zat echt volledig zonder boodschappen dus nu moest ik er echt wel even uit.

Als je dan zo thuis rond hangt, dan denk je dat je toch wel iets vooruit bent gegaan. Oké, je kan nog lang niet alles en zeker niet tegelijk maar ik voelde me, buiten het griepje om dan, best wat opknappen. Natuurlijk zou ik ook liever actief op zijn minst de boel hier doen maar ik weet dat dit nog even niet gaat. Daar probeer ik vrede mee te hebben en doe ik elke dag een klein beetje. Al lijkt dit ook niet genoeg te zijn om het op orde te houden hier.

Daar kan ik een klein beetje gefrustreerd van raken maar ik probeer dat niet toe te laten. Ik ging vol goede moed naar de winkels. Ik moest er naar 2 die bij elkaar in de buurt zitten en waar ik het met 1 parkeergarage kon doen. Naar de auto lopen voelde ik al iets maar dat negeerde ik gewoon. Ik moet wel gewoon naar buiten natuurlijk. Eenmaal in winkel 1 werd ik gelijk al helemaal eng.

Het was zo ontzettend druk, er was zoveel herrie en het was zo rommeltje overal waar ik keek. Ik vond ook niets op de plek waar ik het dacht te moeten vinden. Er reed een vrouw rond in een scootmobiel en die leek het op mij alleen gemunt te hebben. Overal waar ik liep, reed zij in de weg. Ik had zin om haar knotje in de war te meppen. Ik ging als een gek mijn briefje af, vergat natuurlijk toch nog wat maar ik wilde zo snel mogelijk weer weg.

Ik had het er helemaal benauwd van gekregen maar ik dacht, misschien heb ik mijn puffer wel nodig ondertussen. Ik ging mijn spullen in de auto zetten en heb geprobeerd in de auto weer even zen te worden. Ondanks mijn puffer ging de benauwdheid niet weg, daar lag het niet aan dan. Even wachten voor de volgende winkel dan maar. Je kan wel een uur in de auto blijven zitten maar als het niet zakt, dan moet je maar eieren voor je geld kiezen. Dan maar de winkel in en gaan.

Alleen toen werd het helemaal erg. Die muziek op de achtergrond werd ik al een beetje gek van, ik kon nu helemaal niets meer vinden. Nu leek iedereen mij te hebben uitgezocht om bij in de weg te lopen of net in die ijskast wat te willen pakken als ik dat ook wilde. Het zal eigenlijk vast wel minder zijn geweest maar ik voelde het op dat moment zo. Ik moest nootjes hebben maar ik kreeg het benauwd van de hoeveelheid  keuze die ik had daarin. Gebrand of niet, gezouten of niet, gemengd of niet, met of zonder rozijnen... Nu heb ik geen nootjes want ik kon die keuze niet maken, ik raakte ervan in de war en kon niet meer denken.

Snel afrekenen en naar huis. Dat was mijn enige missie geworden. Er werd geroepen ‘mevrouw, mevouw!’. Het duurde even voor ik in de gaten had dat ze mij bedoelden. Ik was mijn pinpas vergeten. Ja hoor, natuurlijk. Juist op zulke dingen probeer ik me te concentreren omdat ik weet dat ik een zeef ben op het moment. Toch gaat het dan nog mis. Ik bedankte de man die me mijn pinpas kwam brengen. Toen ik die weer in mijn portemonnee wilde stoppen zag ik het al. Ik had de bonuskaart op het plekje van mijn pinpas gedaan en had daarom gedacht dat ik alles wel had afgedicht zo. Niet dus.

Snel wegwezen hier. Naar huis graag en snel ook. Dan moet ik ook nog eens al die trappen op mét tassen en al. Daar zag ik al tegenop voor ik geparkeerd had. Uiteindelijk kom je wel boven, alleen moet je niet vragen hoe. Ik gooide de boodschappentassen in de keuken en ben even op de bank gaan liggen bijkomen. Jeetje zeg wat een opgave was dit geweest. Dat valt best vies tegen als je denkt er toch al een beetje uit te kruipen. Ja, thuis zitten, dat lukt aardig maar effectief wat doen hier in huis of een boodschapje halen, dat is niet zo gemakkelijk hoor.

De cits waren ook al heel de dag vervelend aan het doen. Het matje in mijn keuken ligt steeds overal en toen ik zag dat Skylar daar onder was gekropen, snapte ik ook hoe dat kon. Mafkat! Ook van de boodschappen konden ze niet afblijven en pikten van alles uit de tassen. Ik zag Skylar met iets in zijn bekkie, zijn koppie schudden alsof het een woeste hond was. Hij had het zakje met kipsnippers gevonden en een gat in gebeten. Ja, dan ruik je helemaal wat erin zit en wil je de inhoud eruit krijgen. De boef!

Zuchtend stond ik van de bank op om eerst maar de boodschappen weg te gaan zetten. Er is niets veilig bij dat stel kleine dieven. Voor straf kregen ze dan ook niets. Vervelend bleven ze toch en vroegen vandaag alleen maar negatieve aandacht. Als ik een grote mond op zou zetten dan zijn ze weer gekwetst en daarom doe je dat dan ook niet. Gewoon maar even negeren en mijn ogen dichtdoen. Ook nu bleven ze vervelend doen. Skylar probeerde weer de drinkfontein om te kiepen.

Dan moet ik ook echt weer opstaan om hem weg te jagen. Hij vindt het heel interessant bij tijd en wijle om te zien waar nou dat water vandaan komt, wat zo mooi over het bovenkantje kabbelt. Dan wil hij hem omkiepen en kijken hoe dat zit. Ook vandaag zijn ze nog steeds aan het klieren hoor. Nu net kiepen ze de vuilnisbak om, omdat daar de verpakking inzit van het geperste stuk zalm wat ik ze wel eens geef. Stikduur maar ze zijn er dol op. Het ruikt sterk en zit vacuüm verpakt en die verpakking lag nu in de vuilnisbak. Dat roken ze en vandaar dat de vuilnisbak eraan moest geloven. Zucht.

Gisteren viel ook nog het cadeautje van mijn neefje op de grond toen ik dat in wilde gaan pakken. In mijn onhandigheid sta ik er nog bovenop ook. Ik wilde opzij stappen juist maar mijn voet leek een geheel eigen leven te leiden. Als in slow motion zag ik mijn voet op het pakje terecht komen, waar ook iets breekbaars in zat. Zo stom ging dat! Gelukkig is de inhoud nog heel maar de doos ziet er een beetje gehavend uit.

Verder ging het prima hoor.  Vooral omdat ik verder alleen maar op de bank ben blijven zitten en verder niets gedaan heb. Ik had mijn limiet wel bereikt zo die dag. Het was geen fijne constatering in elk geval. Thuis zitten lukt, de rest helaas niet. Ik zal het de 19^e allemaal haarfijn vertellen of anders wijs ik hem wel op mijn blogs, als hij het echt allemaal wil weten. Kan ook natuurlijk.

De afgelopen nacht duurde het toch ook weer lang voordat ik in slaap viel maar ik heb wel geslapen. De verkoudheid lijkt een beetje af te nemen. Daar ben ik dan heel blij mee, met zulke dingen. Jammer dat het boodschappen halen nog zo tegenvalt maar ja, dat komt nog wel weer een keer. Ik weet nog niet wanneer maar dat boeit me nou niet zo echt. Dat is van latere zorg. Komt vast goed.

"Het geheugen van het hart zeeft slechte herinneringen weg en maakt de goede mooier. Dat stelt ons in staat om met het verleden te leven.

Bron: Liefde in tijden van cholera"

Gabriel Garcia Marquez Colombiaans schrijver en Nobelprijswinnaar literatuur (1982) 1928-2014

Gisteren toch maar voor de vorm tussen de middag een blik tonijn open getrokken voor de cits. Ja, het is hier wel elke dag dierendag maar toch, een keertje extra iets extra’s kan nooit kwaad. Rare Moonlight moest er niets van hebben eigenlijk. Aurora wel een paar nipjes en de rest hebben de 2 kleine vreetmonsters natuurlijk weer verorberd.

Aurora was zowaar de hele dag beneden. Toen ik op de bank zat, waar zit ik anders de laatste tijd, lag Skylar lekker bij me te slapen. Ik moest lachen want ik dacht dat ik er weer een snurker bij had in de familie. Bleek dus later dat Aurora in het hokje lag van de krabpaal naast de bank en die snurkt nou eenmaal als een ouwe bootwerker. Het leek alleen net of Skylar het was omdat Aurora niet in beeld was. Ik heb, al suffig, een beetje tv zitten kijken. Ik heb naar de eerste aflevering van het allernieuwste seizoen, na 10 jaar, van Will & Grace zitten kijken.

Sjonge wat heb ik gelachen. Er is gewoon nog niets veranderd, zo grappig! Maar ik heb ook zitten kijken naar het programma ‘spreekrecht’, de herhaling ’s middags. Een vrouw die enorm mishandeld was, zou haar ex vriend aanspreken. Maar dat was ook wel even een eyeopener voor me zeg. Ik zal haar ellende niet bagatelliseren maar zoveel scheelde het niet met wat ik heb meegemaakt. Haar vriend had haar haar helemaal kortgeknipt en daarmee voor haar gevoel haar identiteit afgenomen. Het groeide nu niet meer zo lang en daar zit ze nog steeds mee.

Ze heeft slachtofferhulp en een coach en een case manager en weet ik het allemaal. Ik ben er zelf doorheen gekomen en ja, af en toe heb ik daar ook nog last van. Mijn haar groeit ook niet veel langer dan het nu is en op mijn achterhoofd blijft het maar kort omdat er daar hele plukken toen zijn uitgerukt. Ik had daar grote kale plekken en weet nog dat toen mijn moeder dit zag, ze zo moest huilen. Het heeft heel lang geduurd voordat er daar weer haar groeide en dat was eerst van dat zachte babyhaar. Door te zien hoeveel hulp iemand dan kan krijgen, deed me dat wel even stilstaan bij het feit dat ik daar helemaal zelf uitgekomen ben.

Ik wil niet zeggen dat ik er helemaal ongeschonden uit ben gekomen maar toch, ik heb nooit beseft of er bij stilgestaan dat ik hulp had kunnen zoeken. Zo zit in eigenlijk helemaal niet in elkaar. Toch moet je er wel iets mee doen blijkbaar. Ook PeeT zei dat tegen mij, als er iets bij je boven komt, sta daar dan eens bij stil.

Ook dat is me gebeurd van de week. En ook dit bracht weer een flink besef teweeg over hoe ik met dat soort dingen om ga. Dat ging zelfs helemaal terug naar toen ik 2 jaar oud was. Niets dat ik nog niet wist hoor, alleen heb ik er nu over nagedacht hoe me dat toen deed voelen. Wel een heel verhaal op zich natuurlijk. Dat vertel ik misschien een andere keer nog wel.

Gisterenmiddag werd ik ook gebeld door de instantie waar ik me had aangemeld, ze wilden me komende dinsdag dan bellen voor een 1^e gesprek met een hulpverlener. Maar ja, dan is het mijn moeders verjaardag, de 10^e en dat leek me nou ook weer niet echt verstandig. Ik had ook nog niets gehoord van die therapeut die de bedrijfsarts me had aangeraden. Dat heb ik haar wel gezegd maar de aardige dame zei dat ik na dat gesprek nog niet aan ze vast zat. Dan kon ik altijd nog afzeggen.

Oké, prima, dan weet ik dat in elk geval vast. Maar ja, wat moest ik nu dan doen? Ik besloot om te wachten tot vrijdag en als ik dan nog niets gehoord zou hebben dan zou ik hem wel even bellen. Ik heb nog tot woensdag, dus dat kan makkelijk. Terwijl ik me dit zit te bedenken, komt er ook van hem een mail binnen. Nou ja zeg, wat een luxe, hulp van alle kanten. Ik heb hem terug gemaild en de afspraak staat voor 19 oktober. Ik vul nog wel de vragenlijst in van de andere instantie en wacht even het telefoongesprek van woensdag af voor ik ze definitief afzeg.

Dat gesprek kan zo’n 50 minuten duren, had ze me al verteld. Ik ben gewoon nieuwsgierig, ook vanuit mijn oude beroep, psychologisch assistente,  gezien, wat er dan gevraagd en gezegd wordt. Maar goed, de 19^e heb ik een afspraak staan al. Geen wachtlijst of wat dan ook, stukken beter. Want hoe lang de wachtlijst bij de andere instantie is, lag eraan wat voor soort hulp ik nodig zou blijken te hebben en ja, dat kon dan wel eens 3 maanden worden. Daar schiet je nou ook niet echt veel mee op.

Net zoals vorig jaar, word ik weer continue gebeld door mensen die een stageplaats willen. Wat is dat toch voor iets doms? Dat ze dat nou nog niet aangepast hebben daar snap ik niks van. Ik kan er ook niet echt achterkomen waar mijn nummer nou precies staat vermeld dus ik kan er ook weinig tegen doen. Wel lastig als je telefoontjes verwacht van onbekenden. Ik vraag altijd wel of die mensen die bellen, dit door willen geven als ze eenmaal de juiste te pakken hebben. Ze zeggen allemaal braaf van ja maar of ze het ook doen lijkt mij heel onwaarschijnlijk met al die telefoontjes weer.

Vannacht heb ik iets minder gehoest, tenminste, van wat ik ervan heb gemerkt. Dat scheelt in elk geval een heleboel want ik heb nu wel wat kunnen slapen. Alleen kon ik maar niet in slaap vallen en heb ik lang wakker gelegen. Dat terwijl ik gisteren niet half zoveel geslapen heb als de paar dagen daarvoor. Nou ja, ik heb in elk geval iets kunnen rusten. Dat scheelt best wel in hoe je je de rest van de dag voelt.

Skylar is de hele dag al zo lief en leuk aan het spelen. Met een leeg klosje waar garen opzat. Helemaal uit zijn plaat ging hij. Ik heb hem weer gevonden door met een stokje onder de ijskast door te gaan. Ik was namelijk een spuitje kwijt waarmee ik Aurora en Moonlight hun druppels geef. Die hadden ze vannacht van de aanrecht gestolen en ik heb die echt nodig allebei. En inderdaad, het spuitje lag ook onder de ijskast.

Gisteren wist Moonlight het gewoon dat ik hem dat spuitje met druppels wilde geven. Elke keer als hij in de buurt kwam, hield hij me scherp in de gaten. Als ik in de buurt kwam van hem dan schoot hij snel weg. Pas in de late avond kreeg ik de kans om hem zijn druppeltjes te geven. Het lijkt wel iets beter met ze allebei te gaan. Maar of dat nou door die druppeltjes komt of omdat het pieken en dalen heeft, wat ze hebben, dat weet ik natuurlijk niet zeker. Ik hoorde net Aurora wel kuchen op het balkon maar niet zo heel erg of erg lang.

De 2 kleintjes zijn nu al zo vrij bij haar, tot op zekere hoogte, dat ze haar ook steeds plagen. Net ook weer. Ze heeft haar schuilplekje gevonden, zo achter de tv. Alleen de kleintjes proberen haar dan te meppen onder de tv door. Dat ding moet dus echt zo snel mogelijk de lucht in hoor. Het zou alleen even duren voordat de beugel geleverd zou worden. Ik hoop toch op van de week ergens. Daniël zou hem dan voor me komen ophangen en dan zit ik een stuk rustiger als ze daar in de buurt tekeer gaan.

Moonlight wil de laatste 2 dagen steeds op een boek van Rulof gaan liggen. Gekke gozer. Er ligt er altijd wel eentje ergens in de kamer. De laatste weken lukt het me niet zo om te lezen maar toch ligt er altijd eentje in de buurt. Die heeft hij gebombardeerd als een ideaal plekje om te liggen. Hij mag van mij hoor, ik begrijp niet wat je prettig vind aan het liggen op een boek met een hardcover maar goed, dat moet hij lekker zelf weten. Altijd als ik probeer te lezen dan gaat Rainbow bovenop mijn boek liggen. Daar heb ik al menig foto van genomen. Niet te doen met die cits.

Die foto’s ga ik van de week even verdelen. Ook Kim krijgt een deel om te digitaliseren. Daar ben ik wel blij mee want anders kom ik er echt nooit doorheen. Ze is gisteren naar de huisarts geweest en moet volgende week een hartmonitor kastje gaan halen. Die moet ze een week om houden en dan weer ermee terug. Haar hart slaat soms heel onregelmatig en dat is niet de bedoeling natuurlijk. Ook weer iets om je zorgen over te maken. Ik hoop dat het alleen de stress is van de laatste 2 jaar en dat het niets ernstigs is. Ik denk dat ik anders echt helemaal flip. Ik ben echt al geflipt genoeg hoor, geloof dat maar gerust. 

"Het verleden is niet achter ons, zoals men denkt, maar voor ons. De schaduw van wat was, werpt zich voor ons: wat dood is, bestaat nog en gaat voor ons uit."

Henry Bataille Frans schrijver en dichter 1872-1922

Vandaag is internationale dierendag. Ik heb die dag ingeluid door als een zeehond luid te hoesten de hele nacht. De cits waren daar ook vast heel blij mee al. Nee, ik koop of doe niets extra’s want hier in huize El Cato is het namelijk elke dag dierendag. Terwijl ik dit typ vliegt mijn trio black & white als een stelletje gestoorden door het huis. Aurora is nog steeds niet beneden geweest want die is weer eens beledigd over vanmorgen heel vroeg omdat ik me om durfde te draaien terwijl zij op me lag te slapen.

Daar is ze het altijd zo niet mee eens. Dan zet ze altijd een stuk of 20 nageltjes in mijn lijf en draait zo mee met mijn gedraai en blijft dan, heel eigenwijs, ook aan die 20 nageltjes hangen even. Dat voelt niet bepaald prettig, kan ik je wel vertellen. Na een tijdje zo hangen geeft ze het toch maar op en loopt beledigd weg eens ze zich uit haar daarna vaak benarde positie heeft gewurmd. Dit gebeurt vrij vaak en dan is ze eigenlijk toch een klein beetje beledigd.

Toen ik weer op mijn andere zij lag kwam Rainbow boven op mijn bovenarm liggen en hij tikt tegenwoordig dan met zijn pootje mét nageltjes op mijn arm. Dit herhaalt hij net zo lang totdat ik mijn arm omhoog doe en deze om hem heen sla. Moonlight doet zoiets nooit, die slaapt altijd op zichzelf en Skylar is ook wat meer beleefd, al komt die ook wel eens bovenop mij slapen. Bij hem is het dan altijd een kopjes-geven-festijn, het liefst zo hard mogelijk tegen mijn neus of zo. Ze hebben nu nog mazzel dat ik die extra kilo’s nog steeds heb want anders was er nooit plek genoeg natuurlijk.

Omdat het zo in alle vroegte al een gedoe was geweest, was ik weer als een blok in slaap gevallen. Mijn rust werd wreed gestoord door de bel. Maar het was alsof die maar een halve seconde klonk dus ik dacht al dat ik me vergist had. Oh nee, toch niet. Nu klonk de bel langer een aanhoudender dus ik ben eruit gegaan om open te doen. Ik drukte op het buitendeur-open-druk-dingetje maar er gebeurde niets. Normaal hoor ik dan beneden altijd dat iemand de deur open doet maar dat hoorde ik niet.

Weer werd er gebeld, weer deed ik open en weer hoorde ik niets gebeuren. Er werd weer en heel nadrukkelijk gebeld nu. Ik drukte als een gek op het knopje en dat bleef ik doen maar er bleef maar aangebeld worden. Nou ja zeg, wat is dat nou toch? Ik liep even naar het raam en keek naar beneden. Ik zag een oude grijze man met een bos bloemen weglopen. Oké dan, wat een raar sujet zeg! Hij leek op Frans maar die zal het vast niet zijn.

Ik heb wel een parlefoon, of hoe heet zo’n ding, maar die deed het al maanden niet. Ik had toevallig van de week tegen Kim gezegd dat we die nog eens moesten uitproberen, de eerst volgende keer dat ze langs zou komen. Anders zou ik mooi Woonstad weer eens even bellen hierover. Dat had ik al eerder gedaan maar ik heb er nooit meer wat over gehoord verder. Ik ging naar het toilet en toen ik daar net af was werd er weer zo raar gebeld.

Uit pure wanhoop pakte ik toch de hoorn van de haak en zei ‘JAAAA wie is dit in hemelsnaam?’, terwijl ik ondertussen op het open knopje bleef drukken. Heel luid en duidelijk hoor ik zeggen ‘ik kom u een bloemetje brengen’. Hé, hij doet het weer, Joost mag weten hoe lang al eigenlijk. Welke verdieping is het, vraagt de stem weer. Ik vertel hem dat hij op de bovenste verdieping moet zijn en ik voel hem gewoon denken ‘ook dat nog’.

Ondanks het contact dat we eindelijk hadden, gebeurt er nog niets bij de deur beneden, dat kan je normaal altijd heel goed horen namelijk. Wordt er weer zo hysterisch gebeld, ik zeg weer door de hoorn en klink zeer geïrriteerd “jaha wat is er nou toch?”. De deur gaat niet open, hoor ik de stem zeggen. ‘Dan moet je die openduwen als ik op het knopje duw’, roep ik nog meer geïrriteerd. Ja zeg, het is niet de grot van Aladin hier hoor, je moet er wel wat voor doen als ik eenmaal op het Sesam-open-u-knopje heb gedrukt.

Ik heb een soort van 2 portieken beneden, in de ene portiek opening zitten de brievenbussen en de bellen en de andere is de deur. Beetje onhandig inderdaad want als je belt en je wilt blijven praten en je gaat niet naar de buitendeur en duwt de deur naar binnen als ik op mijn magische knopje druk dan blijft de deur gewoon dicht. Ik woon hier nu bijna 12 jaar en het is eigenlijk nog nooit mis gegaan. Iedereen lijkt dat verder te snappen.

Ik probeer dit zo aardig mogelijk uit te leggen aan de goede man. Eindelijk hoor ik dat er iemand binnen komt beneden. Hè hè, hij heeft ‘m. Zo te merken is het ook niet 1 van de snelsten want het duurt wel even voor ik de voetstappen op de laatste trap hoor. Ik doe de deur op een heel klein kiertje zodat zelfs de kleinste van het spul hier er niet tussen kan glippen. Terwijl ik dit doe, zie ik door de kier een oude grijze man, die dus echt ontzettend op Frans lijkt, de overloop over lopen en mijn deur voorbij gaan, richting de twee buitenzolders van mij en de buren. Diepe zucht.

Hij keek me namelijk aan en loopt gewoon verder. Hallo!!!! U moet hier zijn hoor, hij gaat gewoon verder richting zolder. MENEER! HIER sta ik!!! Sjongejonge zeg, eindelijk hoor ik ‘oh’ en hij draait weer om. Hij zegt ‘ik kom u een bloemetje brengen’. Joh, dat meen je niet, dacht ik. Nou dank u wel hoor, zeg ik. Ik jaag de ondertussen bij de deur verzamelde zwart/witjes weer weg en pak de bos aan. Hij sjokt direct weer naar beneden zonder een verder woord.

Ik zeg nog, en nee dat is niet aardig maar het schoot eruit voor ik het kon tegenhouden, ‘zeker wel een dagtaak voor u hè een bloemetje bezorgen’. Ria, doe niet zo lelijk. Maar ja, ik was echt een klein beetje veel geïrriteerd hoor. Ik was wel heel erg klaar wakker gelijk, dat dan weer wel. Het is een mooie bos bloemen maar er zit geen afzender bij of zo. Ik heb daarom ook geen idee van wie die komt. Die zal hij er wel uit hebben laten vallen, dat weet ik wel zeker. Misschien ligt het wel op de trap of zo? Nou ja, het is in elk geval een mooi bosje. Ik ga ze maar in een vaasje zitten.

Er zit wel een dingetje met instructies bij maar ook de voeding die erbij hoort te zitten, zit er niet bij. Ik moet er ondertussen best wel om lachen eigenlijk. Wat een begin van de dag zeg! De katten hadden er ook een heel avontuur door want die zijn gelijk die hele bos bloemen aan het besnuffelen. Kattenpersoneel onder ons weet het al, met katten kan je eigenlijk geen bloemen neerzetten. Die gaan er geheid aan. Ze zitten ook nog eens in een soort doos met hengsels en Rainbow en Skylar zijn gek op touwtjes doorbijten. Ik heb de bos ondertussen al 3 x gered van een ter aarde storting.

Ik heb ze al tig keer weggejaagd maar ze houden stug vol. De aanhouder wint, meestal dan. Omdat het dierendag is, vertaal ik graag het volgende verhaal. Gisteren kreeg ik een mail van de schrijfster van het boek Billy Fingers, Annie Kagan. Die krijg ik regelmatig omdat ik op de mailinglijst sta, niets bijzonders hoor, ik ben geen persoonlijke kennis of zo. Zij heeft namelijk ook nu nog steeds contact met haar overleden broer, dat is waar haar 1^e boek dan ook over gaat. Een aanradertje trouwens. En in deze mails geeft ze dan steeds weer wat mooie wijsheden of onthullingen door van haar broer. Ik denk dan ook dat daar nog wel een 2^e boek van zal komen. Ik hoop het in elk geval wel.

Dit keer ging het over dieren in de mail. Niet geheel toevallig denk ik zo. Ze heeft een vriendin, ook een schrijfster, en die had sinds kort weer een hondje genomen. Ze had haar vriendin haar hele gedrag zien veranderen daardoor en ze vroeg aan haar vriendin hoe dat kwam. Deze vertelde haar dat er op een dag een soort stem in haar hoofd klonk die zei, ‘neem een chihuahua’. Nou, dat was ze mooi niet van plan want na het overlijden van haar 3 potige Rottweiler had ze besloten dat ze nooit meer een hond zou nemen. Veel te pijnlijk zo’n afscheid. Ze had ook nog nooit kleine hondjes gehad en daar zou ze ook zeker niet beginnen.

Toch kwam ze bij een soort mobiel dierenasiel terecht, een paar dagen later, toen deze bij haar in de buurt rond reed. Zo proberen ze dan voor de asieldieren een lief baasje te vinden. Daar zat een kleine chihuahua in een kooi en die viel haar op omdat het de enige was die niet blafte maar heel stil in een hoekje zat. Ze vroeg aan de mensen van het asiel wat er met het diertje was. Ze was verlaten op de straat gevonden zo’n 2 maanden geleden en had sinds haar aankomst nog geen enkel geluid gemaakt. De volgende dag is ze toch weer terug gegaan om het kleine schepseltje, dat ze nu niet meer uit haar hoofd leek te krijgen, te gaan halen.

Het arme beestje was duidelijk erg mishandeld geweest. Toen ze vlak daarna een keertje boos werd, via de telefoon over iets, en ze heel boos en heel hard tekeer ging, kromp het arme beestje helemaal ineen en begon van onder tot boven vreselijk te trillen. Daardoor leerde zij zelf al heel snel om haar gedrag aan te passen, om te voorkomen dat het arme beestje weer zo bang werd en overstuur raakte. J.J., zo heet het hondje, maakte haar zo een stuk zachter. Kleine J.J. volgt haar de hele dag overal naartoe en drukt bij iedere gelegenheid die ze krijgt, haar kleine lijfje tegen haar redster aan.

Ik las dit en moest gelijk denken aan mijn tere zieltjes hier, vooral de kittens, die helemaal nooit misbruikt zijn of zoiets, gelukkig. Maar juist omdat ze absoluut geen ellende kennen kunnen ze er ook echt niet tegen. De kleinste stemverheffing doet ze al sidderen. Maar dat is met de anderen ook wel zo, ook ik heb daar mijn gedrag naar aangepast en ben ik veel zachter en rustiger dan ik sowieso al was.

Zoals van de week dat ik die box op mijn hoofd kreeg, en ik dus een gil geef en scheld, dan zijn ze helemaal van slag. Echt verdrietig en sip zijn ze daarna en dat duurt echt een hele tijd. Nou, zoiets wil je toch zeker niet op je geweten hebben? Ik kon me zo vinden in dat verhaal. Maar Annie Kagan vertelde dat ze het ook nog aan haar broer Billy had gevraagd, zijn sommige huisdieren huisdieren-engelen of engelen-huisdieren? In het Engels klinkt dat trouwens veel en veel beter; Angel pets.

Billy antwoordde haar het volgende: Niet alle huisdieren zijn engelen-huisdieren. Al houden de meesten van ons heel veel van onze huisdieren, maar soms is er een hond of een kat of een paard wiens bestaan alleen al, ons heel goed doet voelen. Ik gebruik het word “engel” wel maar ik bedoel niet letterlijk dat een huisdier een geïncarneerde engel is natuurlijk. Een engelen-huisdier is wel een beschermende kracht die je op vele manieren helpt.

Soms is zo’n engelen-huisdier een beschermer voor iedereen in het gezin. En soms is het er voor 1 speciaal persoon. De verbinding tussen deze twee is dan ook overduidelijk voor iedereen te zien. Zo’n engel geeft uitdrukking aan de meest onconditionele liefde die er bestaat op deze aarde. Deze liefde komt nog wel het dichtst in de buurt van de Goddelijke liefde die we kunnen ervaren. Behalve voor bescherming, brengt zo’n speciaal huisdier altijd het beste in je naar boven. Als je met zo’n engelen-dier een relatie hebt, dat brengt het je compassie, je tederheid, je behoefte om te zorgen en jouw eigen onconditionele liefde naar boven.

Jouw engelen-huisdier kent jouw eigen meest speciale kwaliteiten. Het dier is met je verbonden op een diepe intuïtieve manier, die zonder al te veel moeite van jouw kant tot stand komt.  Zulke huisdieren verschijnen op die momenten dat je hen echt nodig hebt; als je je eenzaam voelt of als je in moeilijke omstandigheden zit of komt, zoals ziekte, teleurstelling of frustratie.

Ze absorberen een deel van jouw pijn en helpen je met helen. Ze zijn een soort van jouw soulmate, zeg maar. Je zult ze ontmoeten in verschillende vormen en door verschillende levens heen. De liefde die jullie delen stijgt uit boven de grenzen van tijd en ruimte en je zal ze zeker weer ontmoeten in het leven in het hiernamaals.

Dit vond ik wel zo mooi om te delen op deze dierendag, dat ik het maar vertaald heb. Het lijkt me toch wel iets dat sommige mensen graag zullen weten. Of misschien dat ze dit al wel weten maar het nu bevestigd krijgen. Dat laatste geldt voor mij ook. Ik heb namelijk altijd al zulke huisdieren gehad. Maar ja, als ik kijk naar alles in mijn eigen leven heb ik die dan ook altijd wel heel erg nodig gehad. Al waren het bij mij eerst altijd honden en kwamen later de katten als vanzelf binnen waaien.

Ze hebben me door van alles heen geholpen altijd en ik heb veel van ze geleerd, dat doe ik nog steeds. Van wat ik weet van mensen om mij heen zijn er echt wel heel veel van zulke engelen-huisdieren. Hoewel er dan nu net 1 van die engeltjes een ander engeltje in zijn kont bijt die dat ook weer uitschreeuwt en terug vecht. Zo zijn ze dan ook wel weer. Maar in elk geval, zonder mijn eigen engelen-dieren was ik nu nog veel slechter af geweest, dat weet ik wel zeker. Vandaar ook dat het hier elke dag wereld-dierendag is. Ik weet wat ze voor me doen.

Ma is ook weer lekker bezig vandaag, het was daarnet 13 graden, hup screenshot gemaakt. Kijk ik net en is het ondertussen 14 graden geworden maar heb ik 13 meldingen op Facebook. Ja ma, ik had je al ‘gehoord’ hoor. Dat was vlak nadat ik tussen mijn herinneringen weer een post had zien staan van vorig jaar, deze dag. Toen gingen ma en ik samen weer naar de chemo in het Erasmus.

Vreselijk vond ze dat en mijn hart brak in stilte als ik haar zo voelde trillen van angst aan mijn arm als we naar de chemokamer liepen. Ik ging dan altijd een beetje de clown uithangen om haar een beetje af te leiden. Die dagen zijn daardoor nu wel een prachtige herinnering want wat hadden we veel lol zo samen. Ondanks dat ik moest haasten, rennen en vliegen en ervoor of erna moest werken vaak, dat is het allemaal waard geweest. Ik ga mijn engeltjes toch maar even verwennen, ik heb ze ook speciaal voor vandaag alle 4 even op de foto gezet. Die plaats ik hier, samen met die dingen van ma. Het is een bijzondere dag vandaag.