"We are all broken, that's how the light gets in.

We zijn allemaal gebroken, zo kan het licht bij ons binnen komen. "

Ernest Hemingway

Ja, het is mooi weer en nee, ik ben niet naar buiten geweest. Ik ben gewoon lekker een beetje met de foto’s aan het stoeien geweest en voor je het dan in de gaten hebt, ben je gewoon de dag alweer kwijt. Dat geeft ook niets hoor want ik heb toch weer iets gedaan dat gebeuren moet. Lekker in mijn eigen tempo, geen druk, gewoon op mijn gemakkie. Gisteren, toen ik naar mijn broer ging, heb ik hen al een deel gegeven van de foto’s en ook met enveloppen vol met negatieven.

Er staat nog een deel voor hun hier maar ik kan niet zoveel dragen tegenwoordig dus doen we het lekker in gedeeltes. Voor Kim had ik ook al een grote tas klaar staan maar die is helemaal zwaar doordat het grote albums zijn ook. Maar die heb ik nu allemaal even apart gezet in de zijkamer. Die hele grote doos vol met foto’s en prullaria heb ik richting mijn bureautje geschoven en nog een tasje vol en een doos met lege albums en lijstjes die ik zelf nog moet vullen.

Dan is die hoek midden in de kamer ook weer lekker leeg en dat voelt goed. Ik mag dan nog wel niet klaar zijn met die flinke taak, toch komt er nu een heel klein beetje orde in. Het ruimt in elk geval goed op. Zo lijkt het dan alsof ik echt wat gedaan heb. Aangezien ik nog steeds lekker in mijn pyjama rondhobbel, had ik ook geen zin om me aan te kleden. Dan maar niet naar buiten. De cits zijn wel even lekker weer het balkon op gegaan.

Die missen dat wel, de hele dag de deur open. Maar als het zo koud is komen ze toch heel snel naar binnen en zit ik hier met ijs armen en benen. Die deur gaat gewoon dicht nu. Al willen ze wel elke keer dat ik in de keuken kom, dat ik de deur open doe. Zeker als het regent, zie je de teleurstelling bij ze. Ja, die kleintjes zijn goed verwend vanaf ze hier zijn met het constant buiten zijn en spelen. Die kennen de winter nog niet en dat gaan ze allemaal voor het eerst mee maken straks.

Dat hebben wij ook, net zoals iedereen die een groot verlies heeft geleden. Allemaal ‘eerste’ dingen. Zoals vandaag mijn neefjes verjaardag. Dit is wel de eerste verjaardag zonder mijn moeder erbij voor ons gezinnetje. Daar sta je dan toch even bij stil. Ik typte daarnet, toen ik hem via Facebook feliciteerde ‘geleficiteerd’. Ik heb het wel veranderd maar eigenlijk klonk het nog zo gek niet. Zoals ik gisteren al zei in mijn blog, dat ik hoopte dat ze zich even aan Benjamin zou laten horen, dat heeft ze dan ook  gedaan vandaag. Mijn neefje is tegenwoordig heel fanatiek aan het wielrennen.

Hij heeft gisteren voor zijn verjaardagsgeld een mooie nieuwe racefiets gekocht. Zo kreeg mijn broer hem in elk geval het huis uit om te zorgen dat hij verrast kon worden. Benjamin dacht dat het gewoon vandaag gevierd zou worden. Vandaag wilde hij dan ook even de ins en outs laten zien van zijn nieuwe fiets, aan zijn vader. ‘Kijk pa’, zegt hij, ‘er zit een digitale teller op en alles’. Hij tilt de fiets op en geeft een slinger aan zijn wiel.

Mijn broer kijkt en schiet in de lach. De digitale teller gaf 13 km per uur aan. Hij zegt tegen Benjamin ‘nou, oma vindt hem ook heel mooi, zo te zien’. Hij zag dat Benjamin hier heel blij mee was, even een klein tekentje van zijn oma, die hij zo erg mist. Zie je wel, ik wist het wel. Dat zou ze echt niet zomaar voorbij laten gaan. Daar was ze veel te gek op hem voor. Gisteren zat ik met Benjamin op de bank en toen vertelde hij me hoeveel hij haar wel niet mist. Ik vond het zo goed van hem dat hij dit zomaar uitsprak. Dat doet hij niet zo snel. Ach ja, mijn moeder en haar kinderen, daar komt niemand tussen.

Zo zullen er nog veel meer eerste keren volgen. Straks de eerste kerst zonder ma, de eerste oud en nieuw. Maar ook mijn eerste verjaardag zonder mijn moeder. Van wie krijg ik nou de narcissen? Want ik heb zowat 55 jaar lang altijd op mijn verjaardag narcissen van haar gekregen. Altijd een heleboel zodat ik moeite moest doen om die bij elkaar in een vaas te krijgen. Meestal kwamen ze dan ook allemaal uit en dat stond zo prachtig, zo’n hele grote bos. Zoveel eerste keren zonder haar komend jaar. We zullen er allemaal vast last van hebben.

Wat de 2 grote cits betreft gaat het goed. Het lijkt erop dat ze niet meer niesen en kuchen op het moment. Alhoewel, ze waren vanmiddag allemaal aan het rondrennen, het gekkenuurtje was weer bezig. Ze plagen Aurora vaak, de 2 kleintjes, en ze zocht schuil onder de stoelen van de eettafel. Toen ze haar toch wilden pakken, blies ze heel hard. Tenminste, dat was de bedoeling maar dit mondde uit in een kuch. Eentje maar hoor, dat kan dan ook komen omdat ze te fel wilde blazen. Dat kennen we allemaal wel, dat verschijnsel.

Ik ga de kleintjes, die eigenlijk zo klein niet meer zijn, zo eerst eens even wat te eten geven want ik hoef maar richting keuken te lopen en ze vliegen achter me aan. Al doen ze dat meestal wel eigenlijk. Ik kan tegenwoordig ook niets meer zomaar lekker even opeten. Skylar haakt nog wel vaak genoeg af maar Rainbow is echt een alle-behalve-brokjes-eter. Bizar is dat. Die vreet gewoon echt alles, behalve brokjes dan. Ongeacht wat ik voor mezelf heb klaargemaakt, hij moet en zal er een hap van.

Hij graait het ook gewoon zo uit mijn handen als ik niet goed oplet. Daardoor is er al menig keer van alles over de vloer gevlogen. Waardoor we het dan allebei niet meer kunnen eten. Hij nog wel dan eigenlijk, een beetje haar of stof van het kleed kan hem niet zo boeien. Mij wel, ik hoef het dan niet meer en hij krijgt voor straf er niets van. Soms gaat het goed, mijn harde maar ferme NEE wil wel eens effect hebben. Op Skylar zeker, die gaat dan weg of een stukje verderop zitten kijken of ik niets mors.

Maar Rainbow is wat hardnekkiger. Al heeft die altijd honger omdat hij gewoon die brokjes niet eet. Dat is zijn eigen schuld natuurlijk maar ga dat maar eens proberen uit te leggen. Al doe ik dat toch regelmatig. Ik weet dat het geen effect heeft maar ik doe het toch. Gewoon voor mijn eigen gevoel. Hij zou zich een stuk beter voelen, volgens mij, als hij gewoon ook brokjes zou eten. Wie weet komt dat ooit nog maar echt veel vertrouwen heb ik daar niet in.

Ik ga nu gewoon vanavond uitrusten. Ik heb zelfs niet eens geslapen vandaag overdag. Omdat ik het lopen rommelen voel ik me nu toch wel heel moe. Ik blijf het bizar vinden zelf. Ik weet dat ik straks dan praktisch geen puf meer heb om van de bank af te komen, vandaar dat ik nu gelijk maar alles doe. Blog plaatsen, eten geven aan de cits, zelf eten en dan onderuit. Alleen voor extreme dorst of extreme hoge nood kom ik er dan nog vanaf. Morgen gaan we het buiten maar weer eens proberen. Ik had gewoon vrij vandaag, zo zie ik het maar even.

Op de foto’s mijn neefje, die veel te vroeg geboren werd en zo klein en teer was. Mijn wijsvinger was dikker dan zijn dijbeentje toen. Dat is gelukkig nu niet meer zo en zoals je kan zien, is hij nu echt een flinke knul met een groot gevoel voor humor. Dat zit nou eenmaal in de familie. Ik hou heel veel van hem en wens hem voor vandaag ook de allerbeste wensen en nog vele vele jaren in heel veel geluk. Geleficiteerd Benjamin en een knuffe dikkel van je tante! 

"Laat pijn uit het verleden wegspoelen als voetstappen op het strand."

Tao Meng

Het begint een gewoonte te worden. Heel laat pas in slaap vallen en na een uurtje of 5 weer wakker worden. Niet dat je dan helder bent maar wel wakker in elk geval. Nou ja, het zal wel. Ik neem alles maar zoals het komt op dit moment en probeer me overal zo weinig mogelijk aan te ergeren of het me te laten frustreren. Makkelijker gezegd dan gedaan maar ik blijf verwoede pogingen doen. Meer kan ik er niet mee.

Gisteren klonk er weer zo’n raar belletje. Ik dacht gelijk ‘oh nee hè, toch niet weer die man met bloemen’ maar het bleek de postbode te zijn. Nu ik weet dat mijn communiceer-met-de-buitenwereld-hoorn weer werkt, vroeg ik ‘wie is daar?’. “De postbode”, zegt de postbode, niet geheel toevallig natuurlijk. “Bent u mevrouw Niemeijer?” “Ja, nog steeds wel op dit moment”, antwoord ik hem. “Dan heb ik een pakje dat voor u is, maar er stond een heel verkeerd huisnummer op en een verkeerde postcode. Ik heb me dus rot lopen zoeken in deze straat”.

Oké dan. Wat kan dat nou zijn? Helemaal verregend komt de postbode zelfs helemaal tot mijn deur boven, omdat ik riep dat ik ziek thuis was en nog niet aangekleed. Dat was natuurlijk best aardig en zeker ook dat hij zo naar me gezocht had. Ik was nieuwsgierig want eigenlijk verwachtte ik, buiten de tv-arm, eigenlijk niets. Tenminste, dat dacht ik toch. Maar ja, soms vergeet ik mijn eigen naam dus ik kijk nergens meer van op. Het voelde aan als een lippenstift.

Misschien had ik wel een monstertje aangevraagd of zo? Het bleek een flesje met de homeopatische medicijnen te zijn die PeeT me op had gestuurd. Dat had ze ook gezegd hoor, dat ze ze donderdag zou opsturen. Alleen was ik dat alweer vergeten natuurlijk. Ik zou er bijna aan beginnen te wennen, als ik niet zou vergeten dat er iets was om aan te wennen. Als ik een beetje mazzel heb, is het met de Pasen nog niet veel beter want dan kan ik mijn eigen eieren gewoon verstoppen.

Ik begreep nu ook direct waarom het de vorige keer zo mis was gegaan met de zending van toen. Mijn straat stond wel goed maar met het huisnummer en de postcode van Kim. Ik heb het haar gelijk even doorgegeven en de volgende keer komt het helemaal goed als er weer iets opgestuurd zou moeten worden. Dat is dan weer een geluk bij een ongelukje. Ik ben er gelijk gisteravond mee begonnen, de korrels moet ik elke ochtend en elke avond nemen.

Moonlight was er als de kippen bij toen ik het uitpakte. Volgens mij voelt hij dat het bij PeeT vandaan komt want hij ging gelijk op de 2 A4tjes liggen toen ik die uit de envelop had gevist. Later wilde hij ook het envelopje erbij en daar lag hij dan. Helemaal uitgestrekt op het bureau, bovenop de blaadjes. Grappig hoor, net zoals hij de laatste dagen steeds op dat boek wil liggen. Gek beestje is het toch. Nou ja, dat zijn ze allemaal wel een klein beetje, gek dan.

Nu ik de laatste weken zoveel thuis ben, valt me wat op bij de cits. Normaal gesproken willen ze allemaal bij me zijn, zodra ik thuis kom. Aangezien ze allemaal even slecht in delen zijn, krijgen ze dan wel eens ruzie om het gunstigste plekje bij mij in de buurt. Zeker nu Aurora ook heeft geleerd dat ze gewoon bij mij op schoot mag, zitten de kleintjes er wel eens naast. Moonlight ligt heel graag naast me maar alleen als er verder geen kat in de buurt is.

Tegenwoordig lijken ze onderling wel een soort rooster te hebben gemaakt en zich daar ook aan te houden. De ene keer zit ik de hele middag met Skylar. Dan ligt er in de vroege avond Aurora en daarna Rainbow en daarna komt Moonlight. De volgende dag lijkt dit schema een soort rotatie te hebben gemaakt. Dan is er eerst Aurora, dan Moonlight, dan Rainbow en Skylar als laatste.

Heel grappig eigenlijk. Elke dag is anders en al is het niet elke dag dat ze 1 op 1 tijd hebben alle 4 maar vaak wel. Dat wisselt zich gewoon af en het lijkt op zich vrij eerlijk te gaan. Zo krijgen ze toch allemaal een beetje eigen aandacht. Gelukkig lijkt hun vervelia stadium nu even voorbij te zijn want ik werd echt een beetje gek van ze met hun streken. Dat heb je altijd natuurlijk, zeker bij kittens maar nu deden ze echt al dagen van alles wat helemaal niet hoort. Ik zal het maar op de storm gooien, dat ze daar onrustig van waren of zo.

Vandaag doe ik helemaal niets. Ik ga in de middag naar mijn broer en San want Benjamin is morgen jarig en hij krijgt een surprise party. Dat is voor mij al inspanning genoeg, vandaar de rest van de dag zo min mogelijk gedaan moet worden. Hoe lang ik het volhoud weet ik natuurlijk niet maar ik kan er zeker bij aanvang wel bij zijn. Hij is morgen pas echt jarig eigenlijk. Zijn eerste verjaardag zonder zijn oma. Ik weet zeker dat ze daar boven aan denkt want als ze op iemand gek was, dan was hij het wel.

Ze had al vaak genoeg gezegd de afgelopen maanden, dat ze het zo erg vond dat ze er niet meer zou zijn met zijn verjaardag. Dat wist ze gewoon al. Dat ze zo twijfelde of ze mijn broers verjaardag zou halen, kwam volgens mij gewoon omdat het zo dicht in de buurt van de echte datum lag en exact kan je het niet weten natuurlijk. Niet bewust in elk geval. Daar heeft ze dan ook echt voor geknokt en daarna liet ze alles los. Ik weet ook wel zeker dat ze hem vannacht of morgen ergens toch wel even zal bezoeken. Of hij het zal merken is een ander verhaal.

Ik denk heel veel aan haar, ik mis haar zoveel meer dan ik had kunnen denken. Zeker in het kader van de Rulof boeken die ik lees. Ik weet waar ze is, hoe het daar is en dat ze gelukkig is en ik dacht dat dit voor mij voldoende zou zijn. Maar toch, de laatste 1,5 jaar zijn we zo ontzettend met haar bezig geweest, dat je er gewoon niet omheen kan. Dat zullen Kim en Ben en San ook zeker hebben maar Benjamin ook natuurlijk. Ik hoop eigenlijk dat hij het wel mag ervaren dat ze hem even bezoekt. Maar ja, daar hebben we niets over te vertellen natuurlijk.

De surprise party was in elk geval een echte verrassing. Ik heb mijn neefje nog nooit zo’n rooie kop zien krijgen toen we allemaal riepen SURPRISE! Hij vloog gelijk de gang weer op en wij lagen allemaal dubbel. Toen hij weer een beetje bekomen was van de schrik, kwam hij weer binnen met nog steeds zo’n rooie biet. Dat was hartstikke grappig eigenlijk. Het was maar een klein cluppie maar dat maakte het niet minder gezellig. Nu ik Alan, het zoontje van Angnieszka en Tomek, een tijdje niet gezien heb, kon ik goed zien hoe hard hij groeit. De laatste maanden van mijn moeder zag ik heb best veel en nu al een tijd niet gezien. Ja, wat gaat dat altijd hard met die kleintjes zeg.

Het duurde niet lang of ik voelde al dat ik moe werd maar ik heb het toch nog even geprobeerd wat langer uit te zingen. Op een gegeven moment voelde ik dat ik nu naar huis moest anders was ik in foetushouding op de bank gaan liggen. Eenmaal thuis heb ik direct de cits eten gegeven en daarna ben ik op de bank gaan hangen. Ik wist dat ik het laatste stukje nog moest schrijven maar ik had eigenlijk zo geen zin om nog op te staan. Ik kreeg erg dorst dus ik moest wel, dan maar gelijk even schrijven.

Morgen, weer of geen weer, ga ik toch maar weer even een klein stukje proberen te lopen want ik merk dat ik het nu al na een meter of 3 al teveel vind. Dat is niet goed natuurlijk want mijn conditie is echt achteruit gerend. Dat gaat sneller dan het opbouwen. Ik zie er alleen altijd zo tegenop omdat ik het echt zwaar vind om een stukje te lopen, hoe kort ook. Toch moet ik mezelf er toe gaan dwingen anders kan ik straks niet eens meer normaal naar buiten. Dat lijkt me nou ook weer niet de bedoeling. Komt goed hoor, ooit. 

"Als er iets is dat het verleden leert is het dit: ga door. Ga door en maak van de toekomst nog meer verleden."

Herman Brusselmans Vlaams schrijver 1957-