"Het geluk behoort aan hen, die aan zichzelf genoeg hebben."

Aristoteles Grieks filosoof 384 v.C. - 322 v.C.

Vanmorgen werd ik weer eens wreed uit mijn slaap gehaald door de bel. Ik was de hele nacht al enorm rusteloos geweest. Ik ben een paar keer wakker geworden omdat ik heel hard iets aan het zeggen was of ik lag te lachen. Echt heel raar en echt onrustig. Geen idee wat er aan de hand was. De katten waren volgens mij allemaal naar andere oorden gevlucht door mijn herrie. Toen de bel ging was het al na 10 uur, jeetje zeg, anders had ik nog veel langer geslapen, denk ik.

Het was iemand van de woningstichting. Nu had de buurman op nummer 15, dus helemaal beneden, weer last van lekkage van mijn balkon. Nou, geen idee hoe zoiets kan hoor, maar goed, de beste man wilde even kijken en dat mocht. Wel liep ik natuurlijk enorm voor paal met mijn ontplofte hoofd en in pyjama. Ik zei dat ik ziek thuis was en daar lieg ik helemaal niets aan. Ik liep nog te duizelen van de slaap.

Ik liep naar het balkon en deed de deur open. Nu vlogen er opeens overal katten vandaan die het balkon op gingen. Ondanks het hele balkon voor de katten is en er zo ook uitziet, vraagt de man of ze dat wel mogen. Ik antwoord dat als dat niet het geval zou zijn geweest, dit nu toch vrij laat zou zijn om tegen te gaan. Zo slaperig ben ik nou ook weer niet. Hij kijkt en zegt, jeetje zeg, misschien moet alles wel los als er een ontstopper moet komen.

Hoe ontstopper? Mijn balkon loopt prima door hoor. Vooral bij droogte als ik de plantjes sproei of het balkon schoon spuit is dat goed te zien. Hij kijkt nog eens goed en ziet iets wat ik al jaren zo weet te zitten. Eén van de opvangdingen waar de regenpijp in uitkomt is bijna de helft kwijt, de rest is 1 groot gat. Oh, dat moet het zijn, zegt hij. Daar moet gewoon een nieuwe op. Hij zegt het wel gezien te hebben en ik laat hem weer naar buiten. Ik vraag me toch wel af wat er nu dan opeens lekkage geeft daar. Het zit al meer dan 10 jaar exact zo. Nou ja, het zal wel.

Volgens mij hoeven ze verder niet bij mij te zijn. En 31 oktober komt er ook weer iemand van de woningstichting, die de woning door zal lopen voor een soort APK keuring voor woonhuizen. Prima, ik weet nog wel wat kleine dingetjes te noemen hier waar ze mee aan de slag kunnen. Alleen hoop ik dat ik er niet al te veel rotzooi van zal hebben. Het is niks maar dan krijg ik weer moeite om daar orde in te krijgen en daar heb ik gewoon geen zin in nu. Ik zal het, zoals met alles, maar weer even af moeten wachten.

Verder zie ik overal 13 vandaag, natuurlijk ook omdat het vrijdag de 13^e is. Ik had bijvoorbeeld 13 meldingen op Facebook, 13 e-mails in de prio box en 13 e-mails in de overige box, zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. Geen extra bijzondere of zo, zoals van de week maar gewoon wel de hele dag door. Ik had ook niet anders verwacht, het was alleen geen 13 graden vandaag, het was warmer. Als ik het nieuws mag geloven wordt het het weekend zelfs nazomers en maandag helemaal. Moet ik toch naar buiten, dan heb ik geen excuus om binnen te blijven. Dat lijkt niet veel maar voor mij is het een berg beklimmen. Toch moet ik dat gaan doen.

Wat de 2 kuchertjes van de familie betreft, gaat het de laatste tijd wel aardig. Ik geef ze nu al een week of 2 om de 5 dagen die druppels ‘puur pollen’. Natuurlijk, hoe erg ik dat ook vind van mezelf, was ik dat van de week glad vergeten. Het staat nog wel in mijn agenda en al maar toch vergeet ik zoveel dingen. Maar dit mag niet, dit is te belangrijk. Pas toen ze allebei afgelopen woensdag begonnen te kuchen, schrok ik en keek ik snel in mijn agenda. Ja hoor, ze hadden het maandag al moeten krijgen.

Stomme trut vond ik mezelf. Dat ik voor mezelf dingen vergeet, ook niet handig maar oké, dat is nou eenmaal zo. Alleen voor hen en hun gezondheid mag ik dit gewoon niet vergeten. Nu moet ik het weer zo gaan draaien dat alles weer klopt met hoe het in mijn agenda staat. Ik was 2 dagen te laat dus ik moet 2 dagen inhalen. Nu moeten ze zondag die druppels weer en dan donderdag en dan lig ik weer op schema. Echt hoor, hoe krijg ik het voor elkaar én hoe krijg ik het zo voor elkaar dat ik het voortaan niet meer vergeet?

Ik heb het op een paar plaatsen zichtbaar gemaakt nu en ik hoop dat dit zal helpen. Of dit nou echt werkt weet ik niet maar het lijkt er wel op. Want de afgelopen 2 dagen heb ik ze niet meer gehoord. Net Aurora 1 kuchje maar ja, dat kan iedereen wel eens even hebben. Het lijkt dus echt te werken. Wat dan weer de vraag opwerpt, waar zijn ze nou eigenlijk allergisch voor dan? Maar het kan ook dat ze door de ‘crisis’ heen zijn voor nu en dat het straks weer terug komt.

Die druppels moet je 3 weken lang elke 5 dagen geven en dan gaat er langer tussen zitten. Een paar maanden terug had ik ze al aan Aurora gegeven maar in die periode waarin er langer tussen zit, was het weer terug gekomen. En toen kreeg Moonlight het ook en ben ik naar de dierenarts geweest. Die antibiotica werken al helemaal voor geen meter en nu is het bij allebei zo goed als over. Die druppels was ik drie weken geleden weer mee begonnen, bij allebei. De vraag is nu, is het gewoon even over, of werken die druppels. Lastig hoor.

Toch lijken ze te werken omdat ik ze vergat maandag en ze woensdag opeens allebei weer gingen kuchen. Na de druppels heb ik ze weer niet meer gehoord, tot het ene kuchje dan net. Ik wou dat ik helderziend was op dat gebied, dat ik er even doorheen kon kijken om te zien wat er zit en waar. Helaas, dat is dit leven niet voor me weggelegd en daar heb ik het maar mee te doen. Ik ga gewoon door met die druppels en het mag ook langer doorgaan, dat om de 5 dagen de druppels geven. Dat ga ik dan maar doen, mits ik ze niet vergeet natuurlijk. Dat mag ik gewoon niet meer vergeten, anders krijg ik straf van mij. Nee, ik weet nog niet wat.

Ik heb vandaag extreem goed gestofzuigd. Ik kon dat alleen niet in 1 x doen, zoals normaal. Het slaat echt helemaal nergens op hoor, vind ik zelf ook, toch is het zo. Elke keer een stuk doen, dan even uitrusten omdat je voelt dat dit moet. Maar goed, je doet er een stuk langer over, het is dan wel gedaan. Daarna ben je een soort van out. Belachelijk dit, als je het zelf niet mee maakt dan is het moeilijk te geloven. Misschien moet ik daar ook maar een boek over schrijven. Het lijkt me niet dat ik de enige ben die daar tegenaan loopt. Zowel bij jezelf, want je snapt gewoon niet dat dit soort dingen zo’n probleem geven, waar het normaal iets was dat je gewoon tussendoor doet, als bij anderen om je heen.

Je kan je ook voorstellen dat die het niet snappen omdat je het zelf niet eens snapt. Het kan handig zijn om het voor anderen dan wat meer te begrijpen te maken. Of in elk geval uitleggen hoe het is of kan zijn voor iemand die er middenin zit. Ik maak sowieso voor mezelf aantekeningen, die kan ik daar mooi voor gebruiken. Eerst dat andere boek, dan die en dan heb ik opzetjes voor nog 2 boeken. Alleen heb ik geen idee wanneer ik daarmee zou kunnen beginnen. Ik hoor er al een paar denken ‘maar je hebt nu toch tijd zat?’ Dat mag dan wel zo lijken maar dat is nu juist het punt.

De tijd lijkt een eigen leven te leiden. Neem alleen vandaag. Ik zit aan te hikken tegen het stofzuigen, dat wordt dus zo lang mogelijk uitgesteld. Het is dan ook echt nodig dat het een keertje echt goed gebeurt. Dat lukt je niet eens in 1 x. In etappes stofzuigen maakt het er niet lichter op en neemt zo extra veel tijd in beslag. Daarna ben je zo uitgeput, dat je wel even moet gaan liggen. Dan val je in een diepe slaap van een paar uur en is het alweer donker als je wakker wordt.

Eten koken? Daar heb je geen puf meer voor. Dan kijk je opeens op de klok en zie je dat je als de sodemieter op moet schieten, wil je voor middernacht nog iets geschreven hebben voor je dagelijkse blog. Dan is de dag dus al volledig voorbij en wat heb je nou eigenlijk gedaan? Ja, flink gestofzuigd. Iets dat morgen eigenlijk weer zou moeten. Belachelijk, ik weet het maar wel realiteit op dit moment in mijn leven.

Wat zal ik blij zijn als dit gaat veranderen. Ik weet alleen echt niet hoe. Maar goed dat ik volgende week naar die meneer ga, wie weet kan die me daar een handje bij helpen. Een paar dagen daarna ga ik weer naar PeeT, die me hier zeker nog beter bij kan helpen. Ik moet alleen geduld hebben, dat is me nu al een paar keer verteld maar ja, dat is nou net niet mijn sterkste kant en toch zal ik het moeten hebben.

Toen las ik vandaag opeens een mooi gedicht, uit het Sanskriet van Kalidasa. Een Indiaase toneelschrijver en dichter die actief was tijdens de 4^e en 5^e eeuw. Het inspireert om het meeste te maken van iedere dag, hoe die dag ook mag zijn. Dat was nou net iets voor mij. Hier is het gedicht, eerst in het Engels omdat de vertaling veel afbreuk doet aan de essentie van hoe het er staat. Lost in translation noemen ze dat, en dat klopt dan ook echt.

Look to this day,
for it is life, the very breath of life.
In its brief course
Lie all the realities of your existence;
the bliss of growth,
the glory of action,
the splendor of beauty.
For yesterday is only a dream,
and tomorrow is but a vision.
But today, well lived,
makes every yesterday a dream of happiness,
and every tomorrow
a vision of hope.
Look well, therefore, to this day.

Toch een kleine poging maar echt, in het Engels is het stukken mooier: Kijk naar deze dag, want zij is leven, de ware adem van leven. In haar korte koers, ligt al de realiteit van je bestaan; de zegen van groei, de glorie van actie, de grootsheid van schoonheid. Want gisteren is maar een droom en morgen is maar een visie. Maar vandaag, goed geleefd, maakt elke gisteren een droom van geluk en elke morgen een visie van hoop. Kijk daarom, heel goed, naar deze dag.

"Jezelf afmeten naar je geringste daad is de kracht van de oceaan bepalen naar de luchtigheid van haar schuim."

Kahlil Gibran Libanees-Amerikaans schrijver en kunstschilder 1883-1931

Gisteren heb ik zitten wachten tot ik gebeld zou worden door die ene instantie waar ik me bij aan had gemeld. Ik dacht dat ik om 13 uur gebeld zou worden. Ik stikte van de slaap, door de vermoeidheid van de avond ervoor maar ja, het was al half 1. Maar om 14 uur was ik nog niet gebeld. Ik had zoiets van, ja dag, ik ga gewoon liggen hoor. Ik ging even wat te drinken pakken en ik wilde net gaan liggen toen er gebeld werd.

Ik had het weer eens verkeerd begrepen op verkeerd genoteerd of beide. Ik zou tussen 13 en 16u30 gebeld worden. Oh, nou, ook goed, foutje bedankt, dat heb ik zo niet begrepen. Ik heb netjes verteld dat ik de 19^e al een afspraak heb staan bij een psycholoog die de bedrijfsarts had aangeraden en waar niet zo’n lange wachtlijst is. Ze zou, na mijn beantwoorden van de vragenlijst die ze had, eens gaan informeren hoe of wat. Nou wat een gesprek werd dat zeg. Wat een rare vragen worden er toch ook allemaal gesteld.

Ja, het zijn wel standaard dingen maar goed, bij mijn moeder in het hospice werden er ook al van die rare vragen gesteld. Ze was toen net ’s morgens opgenomen en we moesten wachten tot een uur of drie of zo voordat de arts kwam. Die had ook een vragenlijst. Eén van de vragen was ‘voelt u zich al beter sinds u hier bent?’ Echt hoor, mijn mond viel echt gewoon open. Dat is toch geen vraag voor terminale patiënten sowieso maar die er ook nog niet eens een dag zijn? Zal wel aan mij liggen maar als ik daar zou gaan werken zou ik echt weigeren die vraag te stellen. Mafkezen.

Aan het einde van allemaal rare vragen waarvan mijn antwoorden ook nog wel eens andere vragen opriepen, zou ze gaan vragen hoe of wat omdat ik ook al met iemand anders een afspraak had staan. Nu had ze gekeken en ze kon een intake afspraak voor me maken voor 28 november om half 12. Het is hier op zich nog vlakbij ook. Mocht er geen klik zijn met de andere psycholoog, die ik de 19^e ga ontmoeten, dan kon ik die afspraak daar gewoon door laten gaan. Maar het is een intake, daarna moet je dan nog op de wachtlijst.

Daar had ze ook vragen voor want als je natuurlijk in crisis bent en zelfmoord wil plegen, dan is het niet zo handig als je een maandje of 3 moet wachten. Tenzij je jezelf wilt doodgooien met watjes of zo, beginnend bij je tenen. Maar dat is dan gelukkig nu ook ondervangen, ik ben niet suïcidaal. Maar dat had ik haar zonder al die rare vragen ook al kunnen vertellen. Op haar vraag ‘denkt u vaak na over de dood’ had ik willen antwoorden, nou nee maar wel over het leven daarna’. Dat heb ik maar niet gedaan. Voor je het weet sturen ze het blauwe busje op je af.

Ik hou het liever gewoon bij mijn blauwe autootje, Christientje. Als ik het de 19^e wel een fijn gesprek cq psycholoog vind, dan moet ik wel gelijk even afbellen zodat dat plekje in de agenda weer vrijkomt maar dat lijkt me dan ook gewoon logisch. Wel fijn dat ik nu toch een klein beetje een slag om mijn arm heb. Je zal maar op het eerste gezicht een hekel aan iemand hebben. Dat gebeurt me best nogal eens en dat kan ik heel goed voor me houden. Dan moet je er natuurlijk niet je hele hebben en houden bij kwijt moeten. Dat gaat ‘m niet worden.

Voor de rest is er vandaag niet zo veel gebeurd want ik ben nog steeds dood moe. Ik kan wel elke keer heel wat van plan zijn, in de praktijk komt er niets van terecht. Ik probeer wel een heel klein beetje een planning te maken. Toch moet er elke keer geschoven worden. Het heeft al helemaal geen zin om het op een post-it te zetten omdat het steeds verandert. Het komt tegenwoordig gewoon in Word, dan kan ik het zo deleten of doorschuiven. Alleen de boodschapjes moet ik overschrijven op een papiertje. Ik kan moeilijk de hele pc meenemen. Nou ja, het kan wel maar is niet echt praktisch.

Vandaag had Skylar het middagrooster blijkbaar, die kwam lekker steeds bij me liggen en hij kan toch zo heerlijk kroelen. Dat kan hij echt het beste van alle 4. Heerlijk me vol liefde aan liggen kijken en dan een kreuntje omdat de liefde hem overweldigt en dan moet hij me heel snel keiharde kopjes geven tegen mijn gezicht aan. Hij verwacht dan ook dat ik hem harde kussen geef op zijn koppie en kijkt vragend op als ik dat niet doe. Heerlijk is dat.

Zoals Moonlight vroeger altijd met zijn hengel dwong, zo doet hij dat nu met het laser lampje. Hij weet precies waar het ligt en  ’s avonds laat, na de snoepjes, komt hij daar vlakbij zitten en kijkt dan dwingend van de plek van het lampje naar mij. Dit herhaalt zich net zo lang totdat ik het lampje pak en dan gaat hij helemaal uit zijn bol. Als een gek probeert hij met zijn voorpoten het lampje te pakken, net zoals hij het altijd bij vliegen doet. Waar het met vliegen nog wel eens wil lukken, gaat dat natuurlijk niet met een laserpuntje. De anderen hebben al snel door wat er aan de gang is en komen hard aanrennen om mee te kunnen doen.

Moonlight heeft leren jammeren vanaf de twee kleintjes er zijn. Als hij lekker ligt, dan wil er altijd wel eentje bij hem komen liggen of hem kopjes geven. Dan jengelt hij heel hard en rent weg. Het klinkt echt heel vervelend en geïrriteerd, hoe hij dan doet, net als een klein kind die zijn speeltje ziet worden afgepakt en hard naar mama rent huilend. Ik moet er echt om lachen want het klinkt zo raar, echt pissig. Geen gehoor, meer menselijk dan kattelijk, dat geluid. Ja, ik weet dat dit geen echt woord is, ik heb het net gemaakt.

Nu heb ik ontdekt dat, als ik met het laserlampje op zijn voetje blijf schijnen, hij dit ook niet leuk vindt en dan springt hij met net zo’n jengel weg. Even later komt hij weer aanstormen om toch het lampje te pakken en schijn ik het weer op zijn voetje. Dan begint hij weer heel hard te jengelen en rent weg, ik vind het hilarisch. Ik plaag graag maar ik weet heus wel dat ik dit niet continue moet doen, hij moet er nog wel lol in houden natuurlijk. Het is alleen echt grappig, jammer genoeg heb ik geen handen vrij om het even te filmen. Misschien vind ik daar nog wel een keertje iets op.

Voor de kattenliefhebbers en vooral die ook Rulof lezen, heb ik hier een link naar alle katachtigen die er zijn. Zo zijn ze van leeuwen en tijgers steeds kleiner geworden en zijn het nu onze lieve huiskatjes. Ik weet ook dat het nog iets anders loopt bij de dieren maar ja, daar komen we later pas achter. Dat staat nog nergens beschreven en Darwin zat er echt net naast, dat weten wij ook al. Toch is het wel even mooi om al die kattenkoppen te zien. Vandaar dat ik de link er even bij doe Alle katachtigen mooi om te zien en er zijn er zoveel meer nog dan ik dacht.

Morgen is het vrijdag de 13^e. Iedereen mag denken dat dit ongeluk brengt maar ik ben overtuigd van het tegenovergestelde. Dat begrijpt iedereen wel die meeleest hier. De 13^e is voor mij onlosmakelijk verbonden met mijn moeder en daar kan nooit iets ongelukkigs van komen. Ik ben nu, ondanks het weinige dat ik heb gedaan, toch weer behoorlijk moe. Ik ga, of ik ga proberen, lekker vroeg te gaan slapen. Ik zag dat het nu 13 graden is, tijd om te stoppen. Hopelijk voel ik me morgen dan ietsje beter dan de afgelopen 2 dagen. Dat moet haast wel, het is de 13^e. 

"Wie van zijn herinneringen kan genieten, leeft tweemaal.

Origineel: Hoc est vivere bis vita posse priore frui."

Martialis Romeins schrijver 40-103 n.C.