Wat een bijzondere dag was het toch weer gisteren. De eerste verjaardag van mijn moeder, zonder dat ze hier op aarde is. Maar ze was weer op een meer dan normale manier toch aanwezig en ze gaf ons toch ook weer een hele berg 13’s op ons nek. Er zullen vast mensen zijn die denken dat wij het ons verbeelden. Dat mag best maar toch, je zou ze eens allemaal op een rijtje moeten zetten. Al zou je alleen maar alles nemen wat ik in mijn blogs heb staan hierover. Dan zit je volgens mij zo aan 2 A4tjes vol en dan heb ik zelfs niet eens alles benoemd omdat het er zoveel zijn dat je het soms niet eens allemaal kan onthouden.

Ik schrijf alleen over de meest in het oog springende 13’s waar we tegenaan lopen. Alle kleintjes laat ik meestal maar gewoon weg. Ondanks dat, schrijf ik er behoorlijk vaak over, ga het maar na. Ik ga het niet voor je tellen hoor, ik heb mijn handen al vol aan de uitspringers op te schrijven. Maar toeval? Nee, buiten dat er geen toeval bestaat, maar mocht je dat wel vinden, dan nog kan dit geen toeval meer zijn. Het zijn geen dingen die we zelf kunnen sturen.

Vooral mijn broer is er alert op, ik zal de helft nog wel missen ook, ook al zijn ze er wel. Maar ja, ik ben dan ook niet zo oplettend op het moment, ik vergeet zelfs de voordeur dicht te doen met mijn 4 schatten in huis. Ik mis wel meer dan alleen de tekens van mijn moeder dus ik kan er niets aan doen. Toch zijn er zelfs voor mij dingen waar ik niet omheen kan, dat wil dan wat zeggen toch? Gisteren hadden we er al aardig wat voor onze kiezen voordat we naar mijn nichtje gingen. Die staan in mijn blog van gisteren. Ik ben braaf even gaan liggen voordat we weggingen, ik was al moe genoeg.

Ik zit gewoon met die grenzen aan wat ik kan doen en het niet weten waar die grenzen precies liggen. Zoals ik die bijna 2 jaar met krampen heb gelopen, en gelegen, en niet wist dat die een teken waren van mijn lichaam dat dit zo niet meer kon. Nu weet ik dat wel, onder andere door dat ene uitje een paar weken geleden. Ik dacht eerst eigenlijk dat het kwam omdat er iets in mijn rug niet klopte. Dat was het gewoon niet, het blijkt mijn lichaam’s teken te zijn dat ik een grens bereikt heb.

Ik heb er enorm van afgezien voor een lange tijd en als ik het maar heel rustig aan doe, dan krijg ik die krampen niet. Het zou wel fijn zijn als ik dan ook zou weten wanneer ik die grens bereik. Helaas, zo werkt het blijkbaar niet, dat merk je pas als je een tijdje later weer met je hele lichaam in de kramp schiet. Geloof me, dat is niet prettig hoor en dat is dan weer een flinke understatement. Gisteren, praktisch niets doen, beslag maken, taartje in de oven en de boel afwassen, wordt gestraft met kramp bovenop mijn handen.

Je ziet dan zo de kant van mijn pink en de kant van mijn wijsvinger naar elkaar toe kruipen. Er lijkt wel een knik in je hand te komen. Alleen krijg je het niet weg zoals de kramp in je voet, daar kan je nog op je tenen gaan staan om het tegen te gaan, dat verlicht wat. Hier kan je alleen verbaasd naar kijken en hopen dat het snel over is. Ja en wrijven, meer niet. Vandaar dat ik toch maar eerst even ben gaan liggen om te voorkomen dat ik de hele nacht weer wakker zou liggen van de kramp, waar die dan ook op zou komen.

Ik moest nog wel eventjes weg gisteravond, heel rustig aan doen dan maar. Ik had de taarten, Kim zou vanille ijs meenemen en Ben en San zouden slagroom kloppen en meenemen. Sandra stuurt me een foto van haar bonnetje, ze was met wat andere dingen € 13,13 kwijt. Ik kijk er niet eens meer gek van op.

Iets later stuurt ze me een foto van een nieuwsbericht, er is een kraan van 85 meter op een 58 meter hoog gebouw gevallen (5+8 of 8+5 = 13). Mijn nichtje heet nu van der Kraan, toevallig? Dacht het niet! Vlakbij Ariëlle’s huis stond er een auto geparkeerd en mijn broer zag het kenteken en maakte er gelijk een foto van: 58 RK SB. Oké dan. Daniël zou eerst gewoon meekomen maar die moest opeens langer werken. Maar nu waren we met zijn vieren onderweg, Ria en Kim en San en Ben. Nee, dat is echt geen toeval meer hoor.

Ik had al geteld dat we met zijn dertienen zouden zijn, alleen viel nu Daan opeens af. Alleen de hond was er natuurlijk ook en buiten alle kindertjes was mijn moeder ook gek op dieren, vooral honden. Die hebben we dan maar gewoon meegeteld, waren we alsnog met 13 koppen. Vandaar dat Daan moest overwerken natuurlijk, 14 was teveel, grapje hoor. Als je de astrale aanwezigen zou tellen kwam je vast een stuk hoger maar toch, volgens mij had je er dan net zo makkelijk weer 13 van kunnen maken.

Mijn taarten vielen behoorlijk in de smaak, vooral de appel/pecan taart met zoute karamel die ik had gemaakt was binnen no time helemaal op. Yes!! Ik kan het nog steeds goed! Ik heb me volgens mij wel wat op mijn hals gehaald hoor, ik ben als vrijwilliger aangewezen om voortaan taarten te bakken. Nou, dat zullen we nog wel eens zien. Eentje oké maar 3 was wel wat te veel eigenlijk, zeiden mijn handen dan. Al zal dat ook nog wel een keertje verbeteren. Kleine tip, nooit een appel kruimeltaart inpakken helemaal, dan worden de juist lekker harde kruimels bovenop helemaal weer zacht en dat is zonde.

Het was al heel gezellig zo met zijn allen en met het ophalen van vele herinneringen. Af en toe gingen er een paar naar de keuken om een stukje naar de voetbalwedstrijd Nederland – Zweden te kijken maar dat was toch al praktisch een verloren zaak. Daarna werd er een video opgezet van Kerst 1988. Jeetje zeg, wat was dat leuk om te zien! We hebben ons helemaal rot zitten lachen allemaal. Ik kon het me allemaal nog als de dag van gisteren herinneren. Zo leuk om te zien was dit, wat fijn dat dit toch allemaal bewaard is gebleven.

Mijn tante Wil en ome Ben gaven 10 jaar lang elk jaar een groot feest met de Kerst voor de hele familie. En als wij iets kunnen in onze familie dan is het wel feest vieren en daar was dit filmpje een prachtig voorbeeld van. Vooral mijn oma kon er wat van. Die is er al een jaar of 14 niet meer nu en er kwamen nog wel meer mensen voorbij die er nu niet meer zijn. Waaronder natuurlijk mijn moeder en Kim's vader. Wat mooi en leuk om die, zo al feestend, terug te zien. Mijn moeder was op het filmpje zo’n 10 jaar jonger dan ik nu. Kimberley is nu bijna 10 jaar ouder dan ik toen op dat filmpje. Best bizar eigenlijk.

Kim was nog zo’n klein humpie daar. Je ziet ons gek doen onder elkaar, praten, lachen,  dansen, zingen, de polonaise, elkaar blikken toewerpen wat nu echt hilarisch is om te zien. Je ziet de kleine dingetjes die zo typerend waren voor al die mensen die erbij waren en die je al bijna vergeten was maar die nu opeens weer helemaal boven kwamen. Ariëlle en ik konden mijn oma altijd zo op de kast jagen door alle klinkers door een OE te vervangen en zo te gaan praten. Noe noe, doet voend zoe noet loek! Dan werd oma pislink en lagen wij samen helemaal in de kreukels. Ook dit staat op het filmpje, inclusief een pissig wordende oma. Heerlijk om te zien. We hebben ons echt de tranen zitten te lachen.

Je ziet mijn oma de Charleston dansen, daar had ze ooit in de jaren 30 prijzen mee gewonnen dus elk feestje dat er maar was, moest ze dat zeker laten zien. Ze kon het dan ook echt goed. Oma kon ook zo haar schoen uit doen om die als microfoon te gebruiken of ze ging tijdens het zingen gitaar spelen op een lege fles. Dat ze daarna, op haar leeftijd, zowat een week uit de roulatie was door spierpijn en vermoeidheid, dat had ze er wel voor over. Feest is feest. Ja, feesten konden we wel toen. De kinderen, die nu allemaal volwassenen zijn met zelf kinderen, waren aan het rond rennen en spelen, de rest aan het feesten. Allemaal aan de polonaise natuurlijk ook. Ik zag mezelf ook in de polonaise lopen met Kimberley voor me, die ik bij haar paardenstaart maar vasthield omdat ze nog te klein was eigenlijk. 

Het is echt geweldig om zoiets terug te zien. Na 10 jaar zulke grote feesten vonden mijn oom en tante het wel welletjes en besloten ze om ermee te stoppen. Het werd een beetje teveel voor ze na al die jaren. Ze hadden er dan ook altijd zo enorm veel werk van gemaakt. Alles te eten en drinken wat je maar wilde of kon bedenken, het was er. En, met een flink aantal filmpjes van, de als cameraman bijklussende, Marcel als bewijs, het was altijd dan ook echt feest.

Nooit een onvertogen woord, altijd alleen maar ontzettend veel lol. Allemaal in de nieuwe kleren, in feestelijk Kerst tenue, waar we altijd allemaal al in november voor gingen shoppen om zo goed mogelijk voor de dag te kunnen komen. Heerlijk was het. Ik weet nog dat wij toen een paar jaar af hebben moeten kicken met de kerst in de jaren na die feesten en mijn broer vond het daarna nooit meer echt kerst.

Aan alles komt een eind en gelukkig kunnen we zo af en toe die filmpjes bekijken. Wat was iedereen nog jong! Iedereen die mij kent weet wel dat ik vol zit met rare opmerkingen of keiharde en de bijdehandste, snelle reacties. Dat is niet alleen bij mij zo, zo is de hele familie. Ook tijdens het kijken van het filmpje gingen we weer hard tegen elkaar met de opmerkingen. De lachsalvo’s waren niet van de lucht. Ik maakte nog even een opmerking over het kruintje van mijn oom Ben, die van nu en die van een jaar of 30 geleden. We noemden het toen al een perzik in de houtwol. Het is nu meer een kokosnoot. 

Hij zegt, ‘verdorie zeg, hoe laat moet jij thuis zijn?’ Schiet er bij mij opeens uit; ‘ja zeg, mijn moeder is dood, ik mag het nu helemaal zelluf weten’. Wij lagen echt allemaal in een deuk. Zo zijn we gewoon. Dat is misschien niet voor iedereen leuk maar goed, we zaten toch onder elkaar. Wij vinden dat nou juist wel leuk. Bovendien, je had erbij moeten zijn, dan had je vast mee gelachen. Het was echt zo'n leuke avond dat ik een heel stuk later dan gepland pas wegging. Ik wist al dat ik ervoor gestraft zou worden door dat vervelende lijf van me maar dat vond ik het, net als mijn oma toen, dubbel en dwars waard. Ik had er nog niet eens de Charleston voor moeten dansen. 

Ik heb thuis snel de cits eten en snoepjes gegeven en ben gaan liggen. In slaap vallen lukte niet en toen het eindelijk wel lukte, kreeg ik inderdaad weer op de gekste plekken kramp. Stom lijf. Je zou eens onderscheid moeten maken tussen leuke inspanning of vervelende inspanning en pas bij die vervelende mag je opspelen. Dat heb ik geprobeerd af te spreken maar ik weet niet of dat lijf van mij zal luisteren. Die luistert toch nooit maar ja, ik ook niet naar haar…

Ik kreeg eerst nog, terwijl ik met alle macht nog steeds in slaap probeerde te vallen, rond half 1 een berichtje van een andere nicht, Simone. Ik was blij met het excuus te gaan zitten om te zien wie mij wat stuurt op dit tijdstip, zo nieuwsgierig ben ik wel. Simone stuurt met het volgende: Hallo Ria, hoop niet dat ik je wakker maak maar wilde je dit toch even laten weten. Wij zijn (nu gisteren) de tiende dus opa en oma geworden van ons eerste kleinkind. Hij (Sem) is om 8 over half 8 `s avonds geboren. Wilde je dit even doorgeven. Op de verjaardag van je moeder, die zo van kleine kinderen hield ❤❤ Toeval bestaat niet.

Nee, toeval bestaat zeker niet. Ik kreeg er kippenvel van en tranen in mijn ogen. Die 8 staat ook nog eens voor oneindigheid, zegt wel genoeg zo dacht ik. De kleine Sem mag zich gelukkig prijzen met 2 van die enorme beschermengelen daarboven. Zijn overgrootvader, mijn ome Uk die nog geen jaar voor mijn moeder overleed, en zijn tante Tiny die op alle kleine kindertjes gek is maar zeker op al die kleintjes in onze eigen familie. Dat komt wel goed met hem. Voor mij was het een perfect afsluiting van een perfect avond. 

"Hoe mooier en rijker de herinneringen, des te moeilijker de scheiding. Maar dankbaarheid verandert de pijn der herinnering in stille vreugd."

Dietrich Bonhoeffer Duits kerkleider en verzetsstrijder 1906-1945

De 3^e taart zit in de oven, even tijd om te schrijven voor ik me ga aankleden. Of nee, ik ga eerst even een tukkie doen, anders red ik het vanavond niet. Dat is een beter idee, denk ik zo. Toen het gisteren tijd werd om naar mijn broer te gaan, ging ik eerst even de kleintjes eten geven. Die hebben rond die tijd altijd wel honger en vliegen op het eten af. Maar gek genoeg bleef Rainbow, die samen met Skylar bovenin de krabpaal lag, stilletjes liggen in het mandje. Dat kan natuurlijk nooit goed zijn, Rainbow en een maaltijd missen? Dat is bijna Godsonmogelijk. Wat is er met het ventje?

Ik aaide hem en hij tilde eventjes zijn koppie op en begon zachtjes te spinnen. Toch bleef hij liggen waar hij lag, waar ik weer bezorgd door werd. Wat is er toch met hem? Hij is zo’n vreetmonster, dat dit gewoon niet goed was zo. Ik liep naar de keuken om de melk voor ze te pakken en toen zag ik het.

Omdat ik zondag bruine bonen met spekkies had gemaakt, had ik de pan met spekvet even veilig en uit de weg, in de magnetron gezet om af te koelen. Dan kan ik zo het vet eruit wrijven met een keukenrol in de prullenbak, dat werkt voor mij fijner. Ik ging een taart bakken, dus toen zag ik die pan pas weer. Die was ik, uiteraard, helemaal vergeten bij het afwassen. Ik heb hem even op het gasstel gezet, die zou ik straks met de hele afwas gelijk wel mee afwassen.

Alleen moest ik me al genoeg concentreren om die taart tot een goed einde te brengen en ook dat ben ik ook nu weer vergeten. Ik zag dat de helft van de laag spekvet uit de pan was gelikt. Ja, daar word je dan best een beetje misselijk van met je kleine lijfje vol vet. Dat heeft die kleine vreetzak natuurlijk weer gedaan in een onbewaakt moment en dat heb ik niet gemerkt. Hij kwam echt het mandje niet uit en bewoog zich ook niet echt. Ja, die is kots en kotsmisselijk, logisch dat hij niet wil eten nu.

Ik had toch wel trek in mijn andijvie en ik heb daarom zijn portie even in de aluminiumfolie gedaan. Anders zou Skylar dat allemaal opeten. Maar ja, de andijvie met bal stond al bijna klaar, ik ben naar mijn broer gegaan maar, daar zou ik toch niet lang blijven. Ik hoopte dat hij wat op zou knappen ondertussen. Jeetje zeg, wat is het toch ook een dondersteen! Hij heeft er nu een keertje consequenties van, van zijn gepik van alles wat eetbaar is. Ja, behalve brokjes dan, ik zou het bijna vergeten. Onderweg zat ik vast in het verkeer. Wat is dit nou weer? Echt hoor, alles stond vast richting mijn broer. Gelukkig ken ik het daar op mijn duimpje en ik vloog dan ook de andere kant op en kon er zo omheen rijden, gedeeltelijk dan.

Toen ik de brug op reed, werd ik bijna geschept door zo’n net niet meer puber in een grote Audi. Die ging gewoon over mijn weghelft heen om langs de wachtende auto’s te kunnen. Wat een idioot zeg. Ik kijk naar hem maar hij vermeed mijn blik. Komen er nog 2 van die gekken aan. Die zagen natuurlijk dat ik daar stond te wachten en namen daar gelijk gebruik van. Ik kan daar heel slecht tegen en dat liet ik ook wel blijken. Mijn toetertje klinkt alleen heel zielig, dat geeft zo weinig effect. De toeter in mijn hoofd ging stukken harder. Snel ging ik de brug op maar ook een stukje verder zat ik weer vast.

Eindelijk kwam ik aan bij mijn broer, die me onderweg al gebeld had. Ik kon alleen mijn telefoon niet zo snel vinden dus ik dacht ‘je ziet me zo vanzelf wel’. Ik vertelde het mijn broer, wat Rainbow geflikt had en die was bang dat hij straks wel zou gaan kotsen en vooral ook aan de dunne zou gaan. Oh jeetje, daar had ik helemaal niet aan gedacht. Dat wilde ik ook niet, ik moest eerst eten. En ik heb weer heerlijk gegeten en ik zou natuurlijk nog een koffietje mee drinken. Alle 3 de honden wilden op mijn schoot en dat zijn nou niet echt formaatje schoothondjes hoor. Ik heb best een grote schoot maar voor 3 van die bakbeesten is zelfs die te klein.

De papegaai, Loki, was me aan het pesten want ik had glinstertjes op mijn trui die ze wilde hebben. Als ik dan mijn truitje bij haar weg trok en hard NEE zei, schudde zij hard van ja met haar koppie. Echt hoor, ze bleef aan de gang. Na een lekker bakkie ging ik weer naar huis. Ik was nu wel heel erg moe en ik was bang voor wat ik thuis zou aantreffen. Als alles onder zou zitten dan kon ik nog niet uitrusten. Bij de deur werd ik gelukkig begroet door Rainbow. Ik zag aan zijn koppie dat hij zich nog niet helemaal lekker voelde maar ja, dat was zijn eigen schuld.

Rainbow heeft, net zoals Moonlight, echt gezichtsuitdrukkingen. Als hij zich blij voelt dan zie je dat heel goed. Ook al de andere soorten emoties zie je bij hem. Ik zie ook altijd al van te voren als hij iets van plan is, dan kijkt hij heel uitgekookt. Zoals van de week, ik had een ijsje en daar zat chocola op. Dat is gevaarlijk voor katten dus dat moest ik er eerst af eten voordat ik het kon delen met hem.

Ik zie hem al zo loeren en kijken naar het ijsje. Opeens, en dat gaat echt in een flits, springt hij zo langs me heen, ondertussen slaat hij zijn nageltjes in mijn ijsje, terwijl hij gewoon verder springt. Nu was dat ding al aan het smelten en dus kreeg hij het niet te pakken zo. Wel had hij wat kouds aan zijn pootje en dat zat hij er een stukje verder af te slaan. Hij flikt dit ook als ik brood eet een aangezien je daar wel je nagels in kan slaan, lukt het hem dan vaak om dit gewoon uit mijn handen te grissen. Of als ik wat lekkers geef, dan vliegt het ook zo uit mijn handen.

Het is echt een rotzakje hoor. Zo pikt hij zo vaak wat. Al denk ik toch dat hij voortaan niet zo snel meer  een halve pan met spekvet uit zal likken. Alhoewel. Dat weet ik eigenlijk ook niet zeker. Gelukkig had hij niet overgegeven en nog geen dunne gekregen ook. Ik kon dus gewoon heerlijk bank gaan hangen. Ik was echt volledig op. Ik ben dan ook direct in slaap gekukeld, het moet nog voor 8 uur geweest zijn.

Met een stijve nek en een beetje verward werd ik wakker gemaakt door Moonlight zijn klagelijke gemiauw. Hij wilde zijn snoepjes en die wilde hij nu. De andere 3 zaten ook vlakbij naar me te staren met zo’n dwingende blik. Ja, ja, ik kom eraan hoor, even wakker worden. Terwijl ik zo voor ze bezig was, dat is altijd een heel gedoe want Rainbow wil alles pikken van iedereen, bedacht ik me opeens dat mijn moeder vandaag jarig is. Ik heb heel hard voor haar gezongen, ik moest er zelf om lachen en de cits vonden me maar een beetje gek.

Eeuwig zal ze leven in de gloRIA, en dan die Ria keihard zoals toen ik klein was, ik moest er bij lachen maar ook een beetje huilen eigenlijk. Ik wil haar niet storen door mijn verdriet maar het kwam toch wel even binnen. Ik dacht nog aan vorig jaar, je ging toen al goed zien dat haar haar zo uitdunde door de chemo’s en dat ik grapte dat ik volgend jaar, als ze helemaal kaal zou zijn, een rastamuts voor haar zou breien, inclusief grijze vlechtjes. Ze kon er wel om lachen, ze weet wel hoe we zijn. Helaas voor ons, heeft ze geen mutsje meer nodig. Gelukkig voor haar dat ze nu boven deze dag mag meemaken.

Zoals ik van de week al zei, het zijn nu die eerste keren allemaal en die komen behoorlijk aan. Het is fijn om te weten waar ze is en dat ze gelukkig is. Dat maakt alleen ons egoïstische gemis niet minder natuurlijk. Het is dan ook voor het eerst in 56 jaar, want op haar verjaardag 56 jaar geleden wist ze net dat ze zwanger was, dat ik haar niet bij me heb. En dat is best even zwaar, ondanks alle kennis die ik ervan heb over waar ze nu is. Mijn broer heeft het er ook heel moeilijk mee, maar hij weet gelukkig ook wat ik weet.

We moeten er alleen even doorheen, er komen nog vele andere eerste keren zonder haar. Kim kwam net met een goeie, ze zei tegen mij ‘oma’s verjaardag is daar zeker nu 15 augustus?’ Goh, ja, dat is ook eigenlijk zo. Dat is inderdaad de dag dat ze daar geboren is, om 13u58. Ook die datum zullen wij hier vieren, volgend jaar. Die dag en tijd vergeten wij ook geen van allen meer. Het getal 13 zal voor ons allemaal ook altijd belangrijk blijven. Daar loopt ze nog steeds mee rond te strooien. Zeker ook vandaag weer.

Bovendien, ze zou vandaag 76 geworden zijn. Als je kan tellen, 7 + 6 = 13, dat kon natuurlijk niet anders. Als je dat geen bewijs vindt van alle tekens met 13 die ze geeft, dan moet je het zelf maar weten hoor. Voor ons staat het in elk geval als een paal boven water. Ze is waar ze nu hoort te zijn en daar moeten wij gewoon nog even aan wennen. Wij weten waar ze is, het is daar zo prachtig, als je dat iemand zou misgunnen dan is er iets mis met je. Ja, dat het ons verdriet doet haar hier te moeten missen, dat is gewoon ook logisch. Daar was ze veel te lief en te belangrijk voor. Toch laat ze ons vandaag keer op keer weten vandaag, dat ze aan ons denkt.

Ik zat vanmiddag te chatten met Kim, gaat over ma natuurlijk, is het gewoon 13 uur exact. Wij zagen het allebei. Dan stuur ik mijn Poolse zusje ‘gefeliciteerd met oma’, zo noemen zij haar nog steeds alle 3, en je begrijpt het al, ik zie later dat ik dit om 13u13 stuurde. Nee, daar let je niet op, dat valt je pas later op, als je kijkt wat zij je terug stuurt. Ik stuur haar nog, hee 13u13 dus ook een kusje van oma voor ons. Ja, die 13 die wil wel in ons leven vanaf we zonder ma zijn. Dat is haar teken aan ons, want zelfs de dood laat ze niet tussen haar en haar kinderen in komen. Zo is ze gewoon, mijn moeder, altijd eerst de kinderen. Gefeliciteerd ma, tot de volgende! Ik geef je 13 knuffe dikkels!

"Iemand missen die jou vleugels gaf, is zoeken naar een stukje van jezelf. "

Ben Moudhi

Vandaag heb ik dus toch weer eens heel lang geslapen. Of nou ja, lang? Maar laat wakker was ik wel, dat is bijna hetzelfde maar toch niet helemaal. Kim belde me gelukkig wakker, die was zelf ook laat. Ik weet wel dat ik vanmorgen al om kwart voor 7 wakker was en eruit wilde gaan. Wat er daarna gebeurd is, ik heb geen flauw idee. Tot de telefoon ging weet ik van niets meer. Ik ging wel pas heel laat slapen weer maar dat was ik al gewend en dan was ik er toch steeds vroeg weer uit.

Vandaag niet. Zou het aan het sombere weer liggen? Het is verdorie de hele dag al donker. Koud is het niet, de balkondeur staat gewoon open. Ik kwam maar moeilijk op gang vandaag en daar had Kim ook last van. Ik wil vandaag in ieder geval trachten om een taart te bakken. Mijn moeders verjaardag is morgen en we hebben met mijn nichtje en de hele aanhang afgesproken om morgen even bij haar een bakkie te gaan doen. Want naar ma d’r huis kunnen we in elk geval niet. Niet dat we dat dan ook maar enigszins zouden willen hoor. Ik moest appels hebben en voor de rest was alles al in huis.

We moeten gewoon even iets doen om de dag niet zomaar voorbij te laten gaan. Omdat mijn moeder altijd taartjes of cakes bakte en zij er nu niet meer is, wil ik het doen. Of het me gaat lukken weet ik niet want je moet er wel even je hoofd bij houden en daar ben ik op het moment niet goed in. Zoals ik gisteren voor mezelf bruine bonen met spekjes had gemaakt. Ik zit te eten en ik denk, ik mis iets, maar wat? Pas toen ik het bijna op had, kreeg ik in de gaten dat ik de fijngehakte uitjes was vergeten. En die maken het nou juist zo lekker.

Dat vind ik dan weer zo ontzettend stom van mezelf. Ik kan zelf niet begrijpen hoe ik dat nou gewoon kan vergeten. Toch gebeurt het gewoon. Gelukkig hebben we die herinneringen van Facebook. Zo kwam ik erachter dat het vandaag precies 3 jaar geleden is dat ze eindelijk ontdekten waarom ik nou zoveel pijn had in mijn been in 2014. Ik weet nog exact wat er gebeurde op 10 november 2013 want dat deed zo ongelofelijk veel pijn dat ik er bijna flauw van viel. Alleen wat was er nou precies gebeurd?

Dat het pas 11 maanden later ontdekt werd, zegt wel genoeg. Ik heb wat onderzoeken en medicatie en fysio gehad tussendoor maar allemaal op het verkeerde gebied gericht. Ze dachten aan iets bij mijn achillespees omdat die zo’n zeer deed. Al die 11 maanden ben ik gewoon door blijven lopen maar dan wel met schrijnend veel pijn.

Ik blijf zo gauw niet thuis hoor, we gaan gewoon door. Tot ik er blijkbaar letterlijk bij neerval. Wat was ik blij dat ze het ontdekt hadden toen, dat weet ik ook nog zo goed. Mijn kuitspier had een hernia omdat die gescheurd was en ja, dat doet vreselijk zeer. Al die maanden was lopen een marteling. Eind december kon ik toen pas geopereerd worden en eigenlijk is het nu, bijna 3 jaar later, nog steeds niet 100% over. Maar goed, die vreselijke pijnen van toen heb ik dan weer niet meer. Dat scheelt alles.

Er hangt nu een heerlijke baklucht in huis waar ik van zit te kwijlen tijdens het typen. Dat was bij ma ook altijd als je langs kwam, dan had je grote kans dat ze weer iets gebakken had. Al was dat de laatste paar jaar natuurlijk minder. Al heel vroeg heeft ze het mij ook geleerd en als 6 jarige kon ik best lekkere cakes of taarten bakken. Het meest gek was ik op de appelcake. Of gewoon in een cakevorm of als taart. Heerlijk was dat. Er waren altijd wel bakmeel, boter, suiker en eieren in huis. Vaak, als ik op mijn broertje paste, bakte ik dan even een cakeje voor ons. Met of zonder appel, altijd lekker. We bewaarden soms ook nog een plakje voor mam.

Maar zelf bakte ze ook altijd graag. Ik mocht altijd de gardes aflikken en dat vond ik heerlijk. Kim trouwens ook toen ze klein was. Die bleef ook altijd in de buurt als er beslag gemaakt werd. Of dat nou thuis of bij oma was. Hele bergen goudreinetten heb ik geschild in mijn leven. Ik heb echt in geen jaren een cake of taart meer gebakken. Dat is altijd fijner in een grote oven en die heb ik al jaren niet meer. Hoe het nu uit mijn combi oventje zal komen allemaal, ik heb eigenlijk geen idee.

Ik heb wel net een bakje appel met suiker en rozijnen en noten op. De vulling was zoveel dat ik vond dat het handje wat nog in de schaal zat, er gewoon echt niet meer bij kon. Dat moest ik dus wel opeten, dat ging echt niet anders. Wel zijn de cits heel vervelend geweest, nou ja, niet alle 4 hoor, de kleintjes natuurlijk. Eerst wilden ze de boter pikken, schoven de doos met eieren van het aanrecht bijna en ik heb ze een keertje of 100 weer op de grond moeten zetten.

Ik moest wel elke keer weer de aanrecht schoonmaken zo. Uiteindelijk, vlak na de 100^e keer, kregen ze in de gaten dat ik niet op zou geven. Gelukkig gaven zij het toen wel op. Ik heb ze een rozijntje gegeven en stukjes appel. Rainbow at natuurlijk wel de rozijntjes op en de appel heeft hij geprobeerd maar dat vond hij niets. Mooi zo, weg blijven nu. Ik moet er nog meer bakken maar voor vandaag, het boodschapje én de taart maken en de afwas daar weer van, vind ik het wel genoeg.

Ik hoef niet voor het eten te zorgen. Mijn broer at gelukkig weer lekker andijvie met een balletje dus daar ga ik straks even eten. Dat kwam even mooi uit want ik zou er geen puf meer voor hebben en dan zou ik uiteindelijk toch van de taart gepikt hebben. Mijn broer vroeg of ik wel goed bij mijn hoofd was om voor 3 taarten te willen zorgen. Hoezo zoveel? Hij was even vergeten dat we met best veel zijn morgen. Ik zit zo voor hem te tellen en ik kom op 13 man. Hij moest al direct lachen. Stuurt hij opeens een voice opname en gilt in mijn oor hiermee ‘kijk nou hoe laat het is!’. Ik kijk en het is 13u58.

Ja natuurlijk, ze laat geen gelegenheid voorbij gaan om te laten zien dat ze weet dat we aan haar denken. Vooral juist als het over haar gaat of zoals gisteren op Benjamin zijn verjaardag, dan zien we die 13 of 13u58. Toch blijf ik het bijzonder vinden, al zijn we er zowat wel aan gewend. Het gaat altijd op zo’n manier, dat we er niet omheen kunnen en beseffen dat het geen toeval kan zijn. Dat blijft altijd een beetje kippenvel geven.

Gisteren heb ik trouwens ook weer een paar bladzijden gelezen in 1 van mijn Rulof boeken en dan voel ik me altijd direct een stuk beter. Ik zat zo eens te bedenken, ook door wat ik aan het lezen ben, dat ik eigenlijk best dankbaar ben voor al het leed dat me is overkomen. Ja, oké, het is hier wel een beetje veel tegelijk natuurlijk, maar toch. Ik kom hier ook wel weer uit en dan altijd sterker dan dat ik was. Maar ook alle andere pijn en leed, zorgen ervoor dat je geestelijk groeit.

Je moet er wel doorheen eerst voordat je dat gaat beseffen. En gisteren was even zo’n besef-momentje. Best wel mooi eigenlijk. Als je helemaal nooit iets mee maakt, dan sta je ook stil in je geestelijke groei. Als ik 1 ding niet wil  is het dat. Dus ja, ik heb veel op mijn bordje gekregen de laatste paar jaar, misschien bijna iets te veel. Maar toch, wetend dat ik daarvan groei in de geest, sterkt me ook.

En als om dit te bevestigen stond er nog meer tussen mijn herinneringen. Een quote van Ernest Hemingway, die ik er zelf al in 2014 op had gezet: We are all broken, that’s how the light gets in. We zijn allemaal gebroken, zo komt het licht binnen. En ik wist dat ik dit niet voor niets zag, ik heb gewoon even een opstekertje gekregen. Je bent namelijk nooit alleen, en ik merk dit regelmatig. Daar buig ik dan ook graag mijn hoofd voor.