"De straf van de leugenaar is niet dat men hem niet gelooft, maar dat hij niemand anders kan geloven.

Origineel: The liar's punishment, not in the least that he is not believed, but that he cannot believe anyone else.
Bron: Quintessence Of Ibsenism"

George Bernard Shaw - Iers-Engels schrijver, criticus en Nobelprijswinnaar literatuur (1925) 1856-1950

Niet te geloven eigenlijk hoe snel ik herstel. Ik denk ook dat het daaraan te danken is, dat ik toch redelijk snel uit die zware somatische symptoom stoornis ben gekomen. Omdat dat zo’n lang begrip is om te typen heb ik er steeds maar burn-out van gemaakt maar dat dekte de lading niet. Ik herstel echt mega snel altijd. Ook met diepe wonden of dat soort dingen. Daar sta ik altijd zelf van te kijken. En als ik nu terug kijk, naar hoe ik de vrijdag twee weken geleden thuis kwam, of gisteren, dan is dat al een wereld van verschil. Ik ben er nog niet hoor, hou me ten goede. Het is nog steeds zwaar om de dag door te komen, wat het staan betreft.

Vooral omdat mijn dijbeen rechts, een soort van gevoelloos wordt eerst en dan even later voelt alsof er scherpe messen inzitten. Ik weet niet goed hoe ik dat weg kan krijgen want ik weet ook niet waar het vandaan komt. Maar nu ik ga afvallen, wacht ik het nog heel even af. Zou dat over min twintig kilo ook nog zo zijn? Of is het dan weg? Dat wil ik even afwachten. Anders moet ik er toch mee naar de dokter. Alsof er een zenuw klem zit of zo. Dat gevoelloos worden is al een rot gevoel maar die scherpen messen in je been, dat is echt niet fijn. Als ik hem dan op de kruk leg, naast me, dan gaat het wel. Maar dat kan niet altijd.

Ik heb ook gemerkt dat ik het lopen niet erg vind, het lange staan is niet fijn. Het zijn dingen die je ook zittend kan doen, als ze dat hele gebeuren met die camera op een ‘normaal’ bureau hadden geïnstalleerd. Maar het is op een hoge werkeiland, met allemaal laden en kastjes voor doosjes, zakjes, tasjes, potjes en weet ik veel wat nog meer allemaal. Als ik veel stickers moet plakken, bij een grote bestelling, dan ga ik er wel even bij zitten op de hoge kruk en dat is al fijn. Maar dat gebeurt niet zo vaak.

Het gaat er wel apart aan toe, duidelijke communicatie volop, als het medicijnen betreft maar voor de rest niet zo. De apotheker kwam naar me toe vanmiddag en vroeg wat voor maat ze mijn jasje moet bestellen, het is al bijna september nu en dan gaat de opleiding én de officiële stage beginnen. Hieruit maak ik dus op dat ik mag blijven voor gedurende mijn opleiding. Daar is niet echt over gepraat maar als je mijn werkkleding gaat bestellen, dan neem ik dat wel aan. Ook mag ik een witte broek kopen, en die dan declareren. Met die broeken gaat het vaak mis in de bestelling en bovendien vindt iedereen ze niet fijn zitten. Maar het moet wel een ‘gewone’ witte broek zijn, geen legging, zoals ik tot nu toe daar heb gedragen. Ook goed!

Ik heb deze vrijdag heel veel nieuws bijgeleerd, ze vond het tijd worden voor de volgende stap. Ik ga vanaf dinsdag de receptenorder doen, controleren en neerzetten voor later. Ook moet ik de telefoontjes op gaan nemen. Ze heeft me geleerd hoe ik kan zoeken in het CGM systeem, een systeem dat de meeste apotheken gebruiken. Je hebt CGM én Pharmacam of zoiets. Dat wordt door 90% van alle apotheken gebruikt. Zoals ze me uitlegden hoe Pharmacam werkt, ben ik blij met CGM te mogen werken. Het verschil is, dat CGM gewoon met intypen kan zoeken en het andere systeem moet je allemaal codes voor leren, een soort van MSDOS. Alsof je al niet genoeg te leren hebt. CGM is ook nog even leren hoor, ik moet dinsdag vast weer alles 10 x vragen maar ik kom er wel uit.

Zoals vorige week, gebeurde er ook iets. ‘Ria, je hebt hier 15 in gedaan, maar dat moeten er 5 zijn, wil je dat even herstellen? Het staat op 107’. Ik begin te denken, 107? Wat bedoelt ze nou toch? Ik maak even af wat ik aan het doen ben, anders raak je echt in de war en het luistert allemaal vreselijk nauw. Echt iets voor mij, ik vind dat fijn! Maar wel lastig als je er nieuw in bent. Als ik er uiteindelijk toch niet uitkom, ga ik naar haar toe en zeg haar eerlijk dat ik er niet uit kom met wat ze bedoelt met ‘107’. Ze kijkt me aan alsof ze water ziet branden. ‘Dat is de locatie waar het recept staat wat je aan moet passen. Dat heb je er zelf aan gegeven, dat nummer, daar in de kast’. Opeens valt mijn kwartje met zo’n klap, dat ze het vast gehoord moet hebben. Oooooh! E 07, in de kast. Ze snapt mij pas weer als ik uit leg dat ik dacht ‘107’ want het klinkt exact hetzelfde, 107 E07. Ik had alleen even beter moeten nadenken over dat ze het over de locaties had. Maar goed, niet raar dat ik het verkeerd ‘gehoord’ had toch zeker?

Omdat mijn opleiding nog niet officieel begonnen is, mag ik verder niets dan alleen opzoeken. Ik heb geleerd patiënten te zoeken, medicatie te vinden en te zien hoeveel er voorradig is en nog wat dingen. Extra etiketten printen en de kassa opmaken is me ook uitgelegd. Je gaat daar steeds van 0 tot 100 en daarna moet je het maar gaan proberen. Maar dat werkt wel. Ik mopperde in het begin dat ze dat niet even zo gezegd hadden, ik vind het namelijk niet leuk om fouten te maken. Ik merk alleen wel, dat ik het zo wel sneller leer. Juist ook omdat ik dan de pest op mezelf in krijg dat ik die fout gemaakt heb. Dan zit het beter in je hoofd opeens. Dat had ik nooit zo verwacht maar het werkt echt. Je bent alleen even wat gefrustreerder in het begin maar dat heeft nut.

Ik ben gisteren na de stage, zelfs even langs de Xenos gereden. Ik voelde het wel hoor, in mijn rug bij het lopen. Ik moest er nog een stuk heenlopen namelijk en toen vervloekte ik mijn beslissing even. Maar ze hebben hele glazen bamboe lijsten opeens. En die kan ik dus gebruiken om mijn glas in lood dingen te maken, al kan ik ze denk ik ook ‘normaal’ beschilderen. Eerst die glas in lood maken, want ik heb er al veel in mijn hoofd zitten. Als ik er tijd voor heb natuurlijk. Als ik het goed aanpak, kan ik zelfs 2 losse maken van 1 fotolijst. Maar dat moet ik nog even uitdokteren. Komt goed. Eenmaal thuis snel de cits eten gegeven. Rainbow was helemaal raar aan het doen. Hij stortte zich voor mijn voeten op de grond en wilde alleen maar geaaid worden. Ach schatje, heb jij je mammie zo gemist?

Ik heb even alles zomaar in de keuken gepletterd, wel zachtjes hoor met al dat glas in de tas. Dat ben ik toch maar even op de eettafel uit gaan stallen, voor de zekerheid. Daarna ben ik met een shake op de bank gaan zitten. Zo, eerst even relaxen nu. Dat had ik wel heel even nodig. Het gekke was, dat ik eigenlijk nog wel energie had. Ik stond er zelf van te kijken. Alleen deden mijn rug en voeten erg zeer. Toch heb ik eventjes opgeruimd en in de keuken alles klaar gezet om op te ruimen. Ik heb die lijsten allemaal georganiseerd en weet ik het allemaal, voor ik ging zitten. Het moet niet gekker worden. Twee weken geleden lag ik te huilen van de pijn in mijn lijf en moet je me nu zien. Ik wist het wel. De komende weken gaat dat alleen nog maar meer verbeteren. Daar ben ik heel erg blij om!

Toen ik eindelijk ging zitten, was ik er ook echt aan toe. Alleen de rust zou niet lang duren. Opeens hoor ik er eentje met grof geweld kotsen op de gang. Echt bizar hard klonk dat zeg! Het bleek Rainbow te zijn. Ach het arme ventje! Dan was het weer eventjes weg en kwam hij snel naar mij toe om getroost te worden. Heel eventjes maar want dan rende hij weer weg maar hij kon daar niet van weglopen, daar kwam hij zelf ook wel achter. Ik heb dus een uurtje zo achter hem aangelopen met keukenrol en doekjes. Eindelijk leek het wat af te nemen en ging hij heel voorzichtig in de krapton liggen. Ik twijfelde nog, zou ik hem alleen de sap van een soepje geven? Maar ik dacht dat het misschien toen beter zou zijn om zijn maagje even tot rust te laten komen. Hopelijk is het morgen wat tot rust gekomen en kan hij voorzichtig de licht verteerbare mousse eten, die ze altijd krijgen als ontbijt.

En dat is dan ook gelukt. Hij zit hier voor mijn beeldscherm aandacht te vragen. Ja, hij mist mama heel erg. Dat ze net nog met haar wieltjes van de stoel, door een gisteren niet gespot hoopje kots rijdt, heeft hij totaal geen boodschap aan. Ook niet dat hij gisteren in het balspel heeft gekotst, waar ze nog altijd veel mee spelen. Die moet ik helemaal uit elkaar halen en schoonmaken. Een behoorlijke klus. Jammer voor Skylar, die moet wachten tot ik ermee klaar ben. Bij Rainbow zie je ook de foto’s van de cadeaus van Karina en van mij aan Ben en San. De bovenste 3 zijn van mijn cadeaus, de rest van Karina's cadeaus. Die middelste is een cadeau vóór mij geweest, heerlijke gozert. Foto’s van de trouwerij heb ik nog steeds niet, dus kan ik ze ook niet plaatsen. Dat komt vast nog wel! Geduld is een schone zaak. Iets dat ik heel makkelijk tegen anderen zeg, omdat het niet mijn ongeduld is… Tot de volgende!

"De problemen van de overwinning zijn aangenamer dan die van de nederlaag, maar ze zijn niet minder moeilijk.

Origineel: The problems of victory are more agreeable than those of defeat, but they are no less difficult."

Winston Churchill - Engels staatsman en Nobelprijswinnaar literatuur (1953) 1874-1965

Om het verhaal van donderdag nog maar even af te maken, ga ik gewoon gelijk weer verder waar we gebleven waren. Net nadat ze nu officieel meneer en mevrouw Crielaard waren geworden, zo ongeveer. Toen we weer naar buiten kwamen en weer terug naar hun huis zouden gaan, toch? Ik weigerde wel om weer dat pokke eind terug te lopen naar de auto, ik zei, ik zit hier, kom me maar halen. Ik ging niet nog eens die onmogelijke bestrating over, waar mijn hakken zo graag in vast kwamen te zitten. En soms zo, dat ik ze niet meer los kreeg hè, ik stelde me echt niet aan of zo.

Mijn broer had dat ook wel aan mijn gezicht gezien. Maar ja, het was mijn eigen domme beslissing om opeens na dik vier jaar weer op hakken te willen lopen. Had ik nou nog sleehakken gepakt, dat gaat nog wel maar niet die dunne naaldjes, dat doet zeer. Eigen schuld, dikke enkel. Omdat Fran daar bij het stadserf de auto in ging, reed ik met Fran mee. Goed geregeld, hoefde er niemand voor mij terug en kon ik direct weg. Nog steeds scheen het zonnetje alsof het een lieve lust was. Dus die plensbuien hadden ons niet gestoord. Heel apart want er was niets anders dan regen voorspeld.

Wij waren als eerste bij het huis van Ben en San, want de anderen moesten dat hele stuk natuurlijk ook weer terug naar de auto. Maar uiteindelijk kwamen ze er dan ook aan. Het eerste wat ik deed, was die puntje puntje schoenen uitschoppen en mijn Fitflops aan. Alsof je van de hel in de hemel komt. Ik had hun de cadeaus al gegeven, met die van Karina ook gelijk. Ze waren er best wel blij mee, denk ik toch. Maar ja, het waren dan ook erg passende cadeaus. Ze zijn die hele tuin naar de tropen aan het trekken, qua aankleding dan en daar pasten al de cadeaus perfect bij. Al die cadeaus had ik hard aan gewerkt, de afgelopen weken, maar met liefde natuurlijk. Ik hoop dat ze dat ook kunnen voelen maar dat zal vast wel. De grote 3 liter container voor drankjes met fruit of zo met bijpassende glazen vielen erg in de smaak. Ze pasten dan ook precies bij alle dingen die ze al hadden, maar dat wist ik wel.

Ik had zelf bakjes van bamboe gevonden, daar hebben ze ook veel van, van bamboe. Die bakjes had ik beschilderd met hibiscus en grote tropische bladeren. Daar kunnen ze dan in stijl hun hapjes in serveren, of chips indoen of zo. Ook hadden ze een enorme mazzel met Daan en Kim. Beiden zijn echt goeie fotografen en die namen dan ook continu foto’s maar die moeten nog ‘bewerkt’ worden, ik heb er nog niet zoveel in elk geval. Maar een nog grotere mazzel was dat Kim zo van die heerlijke taarten kan bakken.

En ze had een 2 laags bruidstaart voor ze gemaakt. Ze is er wel vier dagen mee bezig geweest, van het bakken van de verschillende lagen, tot het maken van de rozen. En je moet je daar ook nog bij bedenken, dat Kim maar zo’n klein losstaand oventje heeft dat in een heel klein keukentje staat. Ik vind het in elk geval reuze knap, dat ze het met die middelen überhaupt voor elkaar krijgt. Nu was het een pracht taart die ook nog eens heerlijk smaakte. Dat heb je niet altijd, dat weet ik uit ervaring.

We hebben even wat broodjes gegeten, dat kwam goed uit want dat was mijn ontbijt. Dat krijg je ervan als je je zo moet haasten. Ik ben niet zo’n fan van haasten maar het gebeurt mij ook wel eens, dat het niet anders kan. Op een gegeven moment begonnen de mensen wel binnen te druppelen. Ik zat lekker in het overdekte buitenverblijf in de tuin, lekker rustig nog. Opeens hield het op met zachtjes regenen. Jeetje zeg, wat een bui! Ik moest eigenlijk naar het toilet maar echt, de hagelstenen vlogen door de tuin. Ik zat er even vast. Wat een herrie is dat zeg, net zoals die vorige keer dat er zo’n bui was. Na een tijdje ging het weer voorbij en kon ik eindelijk terug naar binnen. Maar voor de rest van de dag hebben we alleen maar prachtig weer gehad. Echt totaal anders dan het voorspeld was. Heel aardig van de weergoden, mijn moeder zal ze wel gewaarschuwd hebben na die bui. Daar zie ik haar zo voor aan. Zijn ze belatafeld om zo te regenen op de bruiloft van haar kind!

Tante Jo en ome Cor kwam ook buiten/binnen zitten, in het half open schuurtje, mét dak. Er was een gezellig aantal mensen en we hebben allemaal echt gezellig zitten babbelen. Het was echt een leuke dag, van begin tot het einde. Voor mij kwam het einde wat eerder dan de meesten die er waren. Ik moest de cits eten geven en ik voelde al dat ik geen puf zou hebben om dan weer terug te gaan. Tante Jo wist niet hoe ze binnendoor kon rijden, dus die zou achter mij aan rijden. Bij het Marconiplein in de buurt, zou ik linksaf naar huis gaan en konden zij rechtdoor het plein oversteken. Dan konden ze zo door de Vierhavenstraat naar huis rijden. Dat is de snelste weg. Op het punt gekomen dat ik links ging en zij rechtdoor, namen we met getoeter en gezwaai afscheid.

Eenmaal thuis gekomen, waren de cits helemaal blij. Het was al ruim na hun etenstijd. Ik ging maar heel snel hun eten klaarmaken. Zelf heb ik eigenlijk niet eens meer gegeten, nu ik erover nadenk. Alleen een stuk Friese koek, die ik mee had gekregen. Ik ben niet zo heel laat gaan slapen, die dinsdag. Ik was moe, het was een lange en enerverende dag geweest. Wel een dag, die ik vorig jaar nooit zo mee had kunnen maken. Dat had ik toen zeker niet gered. Dat is wel iets waar ik heel blij om ben. Zoveel vooruitgang die afgelopen paar maanden. En dat is maar goed ook, anders zou ik het nooit redden met die opleiding en de stage.

Ik zag nog wat herinneringen voorbij komen, de afgelopen paar weken. Die van drie jaar geleden, toen ma net geopereerd was, deden me wel even aan het denken zetten. Want toen maakte ik er al melding van, dat ze steeds zo’n pijn had in haar onderbuik. Ik weet nog, dat we dit toen een paar keer gemeld hadden, bij de chirurgen ook. Dat kwam volgens hen van de robotarmen, die in haar buik hadden gezeten. Die hebben alle belangrijke organen opzij geduwd en dat kon lang beurs blijven. Maar ook weet ik nog dat ma zei tegen mij, heel zachtjes, dat ze wist dat het niet goed was, dat ze dat kon voelen. Dan zei ik nog, wel nee joh ma, alles was schoon toch! Dat gaat nog wel over. Maar het ging niet meer over, dat waren toen die uitzaaiingen al. Ruim een jaar voor ze overging. Want die buikpijn ging niet meer weg.

Terwijl ik dit schrijf, is het exact 2 jaar geleden dat mijn moeder overging, op die 15^e augustus van 2017. Mijn broer had in de app gevraagd of ik mee wilde naar Hofwijk maar ik ben niet van de begraafplaatsen. Ja, om op te wandelen, dat vind ik heerlijk, gek genoeg. Zo lekker rustig altijd, zo vredig. Maar om mijn moeder te eren of te herinneren, heb ik dat niet nodig. De resten van haar ‘voertuig’ voor dit leven liggen daar en meer is dat niet. Mijn moeder hoef ik er niet te zoeken. Mijn moeder vind ik hier, in mezelf en om me heen. Als het mooi weer was geweest, had ik misschien nog even mee gegaan, gewoon om even gezellig te babbelen en een stukje te lopen daar. Maar it was raining blowjobsteals.

Daarom ben ik maar thuis gebleven. Ik ben even gaan zitten spitten in wat foto’s en naar wat filmpjes gekeken. Die Daan had gemaakt voor de begrafenis, die komt toch altijd weer eventjes heel heftig binnen. Dus kreeg ik even een ontroostbare huilbui. Ik mis haar dan ook vreselijk en als je haar net een soort van hebt gezien, op die filmpjes allemaal, en gehoord, dan komt dat gemis even hevig binnen. Maar ik zou haar voor geen goud hierheen terug halen hoor! Begrijp me niet verkeerd, want ik weet waar ze is. Ik weet hoe mooi het is. En ik had toen met haar afgesproken, ma, als de boeken kloppen, dan wil ik een teken van je. Want zij twijfelde zelf heel erg, kon dat allemaal wel waar zijn en kon dat allemaal wel zo mooi zijn?

Ik twijfel voor geen millimeter, ik weet het 100% zeker, ik voel het. Maar goed, ja, ze zou me een teken geven, ik zou het vanzelf wel merken dat het van haar kwam. Nou en dat hebben we gemerkt en we merken het nog steeds. Elke dag weer. En ja, de boeken kloppen dus maar dat wist ik al. Dus haar hier terug willen, waar er zoveel pijn en ellende is, dat zou super egoïstisch zijn. Dat zou hetzelfde zijn als je moeder naar een heerlijk vakantie oord zou gaan, alles erop en eraan, alles precies zoals zij het leuk vindt en gelukkig van wordt, en je vraagt haar om terug te komen. Dat zou je toch ook niet doen? Hoe erg je haar ook zou missen?

Dat is het ook niet, maar ik mis haar gewoon. Dat is een klein beetje egoïstisch ja maar helemaal niet erg. Het zegt gewoon hoeveel ik van haar hou. Meer is het niet, dat moet er af en toe uit maar ik ben veel te blij dat ze op zo’n mooie plaats is. Lekker blijven daar! Ik kom zelf wel een keertje naar haar toe en dan staat ze me op te wachten. Met nog een paar hoor, misschien ook wel ouders van een ander leven, want die heb je natuurlijk ook. En daar heb je net zoveel van gehouden maar dat weet je voor nu even niet meer. Dat komt daar wel terug, al dat weten. Nou ik kijk er al reikhalzend naar uit, in elk geval. Dat mag duidelijk zijn.

De woensdag heb ik de boel hier gedaan. En wat boodschapjes gehaald. Ik heb ook mooie lijsten gehaald bij de Xenos, die zijn ook aan de achterkant van glas. Ik had een lijst nodig voor die gevallen foto van Sam. Ik kan er nog steeds niet over uit, dat zo’n kunststof lijst aan gruzelementen ligt, maar het glas nog heel was. Heel raar. Die heb ik ook, een mooie witte lijst, heeft hij nu. En dan heb ik drie van die glazen lijsten. Ik ga eens kijken naar een leuk design, voor die dingen. Een nep glas in lood effect. Misschien moet ik gaan kijken of ze er nog meer hebben zo. Want ik ging voor wat anders en had weinig handen vrij. Ik kijk nog wel even.

De donderdag, de dag dat ik dit schrijf, heb ik echt helemaal niets gedaan. Ja, lekker zitten rommelen op de pc en wat dingen uit zitten printen. En mappen zitten organiseren door er alles in weg te zetten. En schrijven, dat heb ik ook gedaan, zowel die blog van donderdag als deze. Ik weet alleen niet wanneer ik deze plaats, of ik daar vrijdag na de stage nog puf voor heb of niet. En verder heb ik foto’s zitten kijken van ons met mijn moeder en voelde ik heel erg het gemis van haar. Maar veel meer heb ik niet gedaan. Dit was echt mijn relaxdag. Het was een drukke week al vanaf de vorige week. Elke dag iets moeten. Dus donderdag moest ik niets, ik moest alleen niets moeten. En dat heb ik dan ook gedaan.

Ik zou woensdag Indisch gaan halen maar dat heb ik maar niet gedaan. Het gaat nog wel even duren voordat ik weer ‘normaal’ kan eten, daarom dacht ik, laat maar. Stel dat het erg lekker is, dan heb ik daar steeds trek in. Doe maar niet, dat komt ooit nog wel. Ik weet nu dat hij er zit. Dat komt nog wel als ik weer helemaal afgebouwd heb en een goed eetpatroon heb. Indisch eten is gezond, dus dat kan geen kwaad. Maar eerst maar eens weer op een voor mij prettig gewicht komen en ook daar ben ik donderdag mee begonnen. Ik moet alleen echt meer water gaan drinken, iets waar ik moeite mee heb. Vrijdag was het stage en daar vertel ik het volgende blog dan wel weer over hoe het ging. Voor nu stop ik er lekker mee. Volgens mij veel te lang geworden! Nou ja, voor een keertje kan dat vast geen kwaad! 

"De prijs van grootheid is verantwoordelijkheid.

Origineel: The price of greatness is responsibility."

Winston Churchill - Engels staatsman en Nobelprijswinnaar literatuur (1953) 1874-1965