Ik zal maar direct over de bruiloft gaan vertellen want anders krijg ik Karina op mijn nek, denk ik toch. Ik wist dat ze op het verhaal zat te wachten maar, ondanks ik het zo echt niet had gepland, kwam ik er nog niet aan toe. Maar dan kan ik daar toch echt een beetje leedvermaak door krijgen. Vermaak door andermans leed, het is me niet vreemd. Vaak voel ik me er nog schuldig door ook maar ik kan het niet helpen. Sommige dingen zijn echt hilarisch. Zo heb ik me totaal slap gelachen, de eerste keer dat ik ‘homevideo’s’ zag. De Japanners zijn ermee begonnen en ondertussen weten we niet beter maar in de jaren 80 was het echt nieuw. Krampen kreeg ik ervan, zo moest ik lachen en dat heb ik nog steeds zo. Vooral met de filmpjes en soms zelfs bij mijn eigen vriendinnen. Zo gemeen ben ik wel.

Maar goed, de bruiloft. Ja ja, ik ga beginnen hoor! Ik kan niet anders zeggen dan dat alles ging op zijn Ben&San’s. Hoe dat precies is? Tja, hoe leg je zoiets uit? Ongeorganiseerd, rommelig maar met veel humor? Zoiets? Mijn broer en daardoor ook San, die is erop gaan lijken, is gewoon een geval apart en zo zijn ze ondertussen in al die jaren ook precies bij elkaar gaan passen. En zij zijn totaal het tegenovergestelde van Kim en ik. Zij plannen niets, doen alles op het laatste moment, doen gewoon waar ze zin in hebben en hoe ze het willen doen denken ze niet echt over na. En ja, dan gaat er vaak iets mis of niet zoals verwacht maar dan is dat, vaak achteraf, toch wel heel vaak erg grappig. Alleen neuroten zoals Kim en ik, kunnen daar gewoon met hun hersenpan niet bij. Daar zouden wij compleet van flippen. Gelukkig ieder het zijne, al vind ik het echt nog steeds bijzonders dat niet altijd alleen totaal in de soep loopt. Ik zou er niet tegen kunnen maar zij zouden niet tegen mijn manier kunnen. En dat mag! 

Ik had het vreselijk domme plan om vandaag op hakken te gaan. Helemaal op zijn Ben&San’s eigenlijk. Alsof ik opeens vergeten was dat ik na mijn operatie niet meer op hakken kan lopen, mijn enkels erg dik zijn op het moment door het wennen aan hele dagen staan en bovendien ik nog last heb van die hielspoor als ik mijn fitflops niet draag. Ja, erg erg blond, ik kan niet anders zeggen. Hier in huis ging dat prima, en dat was dan ook maar heel even. Zo van, oh ja, het lukt prima, doen. Dom. Maar goed, dat komt verder nog. Ik merkte al dat het een uitdaging zou worden, toen ik met tassen vol cadeaus, Fitflopslippers just in case en een schilderij naar beneden moest. Al dacht ik toen nog dat het kwam doordat ik mijn handen vol had. Jawel, tuurlijk…

Vlak voor ik wegging was er ook weer zoiets raars gebeurd! Ja, die bruiloft komt er echt zo aan! Ik schrok me rot van een enorme klap op de gang. De laatste weken doen de katten steeds iets, waardoor er iets valt en stuk gaat dus ik dacht nu ook zoiets aan de hand te hebben. Maar ik zag ze alle vier hier in de kamer. Oh? Nou ja, ook raar! Ik naar de gang, ik dacht dat het uit het zijkamertje kwam maar voor de voordeur, zag ik fotolijstjes van de muur op de grond liggen. Hoe kan dat nou weer?! De grote lijst waar de laatste foto in zit van Sam, mijn zwarte kat die er vanaf augustus 2015 al niet meer is, lag op de grond. Het meest rare ervan was, dat het lijstje aan gruzelementen lag maar het glas was heel. Heel raar vond ik dat, eigenlijk totaal onmogelijk! Geintje van ma?

In de app hadden we al gestuurd naar elkaar dat het 13 graden was. Natuurlijk, wisten we van te voren al dat we de 13 vaak zouden zien deze dag. Ma moest er ook bij zijn en dat moest ze dan ook even laten weten natuurlijk. En dat was ook zo, we hadden niet anders verwacht. Maar dat is voor ons leuk, jullie willen het hele verhaal horen natuurlijk, daar ga ik mee verder. Het was een beetje rommelig, uiteraard. De vader van San was helemaal uit Frankrijk gekomen, die woont daar. Haar moeder en broer hadden ook een lange reis, uit Friesland. Ze waren er de dag ervoor allemaal al, dat scheelt. Iedereen was druk bezig met haar doen, laatste dingen aantrekken en weet ik het allemaal. Jammer voor mij, geen koffie dus. Ik wist ook niet hoe hun apparaten werkten dus ik had gewoon pech. Maar goed, ook wel begrijpelijk.

Wat ook op zijn Ben&San’s was, was dat ze eigenlijk niet goed hadden uitgezocht, waar ze nou eigenlijk precies moesten zijn. Ik zou daar gek van worden en totaal van instorten maar daar hebben zij dan gewoon geen last van. Ja, ja, gewoon bij het stadhuis hoor, niets bijzonders. Ja, maar waar zit dat dan precies? Dat zien we vanzelf wel… Ja hoor! Eindelijk was iedereen klaar en konden we weg. Ik reed met Ben, San en Benjamin mee, dan de auto van Kim en Daan en ook de ouders en broer van San in één auto. Met de navigatie reden we erheen, naar een van het internet geplukt adres van stadhuis Schiedam. Je mag niet overal zomaar parkeren. We probeerden zo dicht mogelijk in de buurt te komen, in elk geval. Mijn broer liep maar verder en ik liep achter hem aan te sukkelen, op die hakjes. Zucht. Wel scheen de zon geweldig ondanks dat er regen was voorspeld. Dat hadden we in elk geval echt mee. Dat zou in de middag wel even anders worden. De temperatuur was vrij aangenaam, voor mij dan.

Ik riep naar hem, weet je nou waar het is? Ja, daar ergens, hij wees nog een stuk verder. Die hakken zaten echt elke keer vast tussen de stenen, heel irritant. Dan loop je zelf verder en staat je schoen een stukje terug. Vandaar dat ik die schoenen nooit zo vaak aanhad, dat was ik vergeten van die dunne hakkies. Na een hele tijd lopen, komen ze erachter dat ze hier helemaal niet moeten zijn! Mijn hielspoor is aan het gillen, mijn enkel nog dikker omdat ik die kneusde met zo’n hak tussen de stenen actie en ik voel precies waar ze in mijn kuitspier gesneden hebben. Niet echt leuk om dan weer helemaal terug te moeten en zelfs nog verder de andere kant uit te moeten.

Eindelijk kwamen we dan daar waar we moesten zijn. Mijn neefje was me een arm komen geven want ik liep ondertussen dus echt te strompelen. Maar we waren er! Op eentje na, de BFF van mijn broer, Fran. Die zou er ook nog moeten zijn. De oudsten van het stel, mijn tante Jo en ome Cor, die waren wel gelijk naar de juiste locatie gegaan en die zaten al met spanning te wachten waar wij nou waren. Ome Cor is de broer van mijn oma, net zo oud ongeveer als  haar oudste zoon, voor de nieuwsgierigen over wie dat nou zijn. Tante Jo is zijn vrouw voor al langer dan ik leef. Dus nu waren er eigenlijk meer dan er binnen mochten. Wij met zijn allen het stadhuis door op weg naar de kamer 218.

De ambtenaar kwam naar buiten, een vrolijke dame die precies leek te passen bij Ben en San. Kim had ondertussen Fran aan de lijn want aan haar had mijn broer ook het verkeerde adres gegeven. Ja, ja, echt op zijn Ben&San’s. Kim vroeg maar gelijk aan de ambtenaar het juiste adres dus toen kon ze dat gelijk doorgeven aan Fran. Die liep te spacen natuurlijk. De ambtenaar vroeg met hoeveel we waren, want ze zag al wel dat het teveel mensen waren.  Bij zo’n kleinschalige trouwerij, mogen er maar 6 naar binnen. Zegt zij; ‘jullie staan niet stil, zo kan ik niet tellen!’ Antwoordt ome Cor; ‘dan moet je gewoon de benen tellen en delen door 2, net zo makkelijk!’ Ik schiet me toch in de lach, ik stikte er bijna in!

Ome Cor, altijd al de clown van de familie, zegt met een droog gezicht, dat dit echt werkt hoor, ook bij koeien, maar dan moet je door 4 delen. Ik kwam echt niet meer bij. Ondertussen gingen we zo naar binnen. Ook was er nog zitplaats voor tante Jo en ome Cor en er was zelfs nog een plekje voor Fran en Demelza, haar dochtertje, als die op tijd zouden zijn nog. Het ging nu wel erg krap worden daarvoor. Mijn broer vroeg, of hij even mocht gaan kijken. Ja natuurlijk mocht dat, maar wel binnen vijf minuten terug zijn dan. Hij loopt weg om Fran te gaan zoeken en zo eventueel sneller op bestemming te krijgen.

Wij zitten ondertussen allemaal te grappen en te grollen, zo van, die komt niet meer terug hoor. Die neemt gelijk zijn kans waar! San lacht als een boer met kiespijn, ik gebruik dit keer deze officiële versie wel van dit spreekwoord en niet mijn eigen variatie. Benjamin zegt dat hij ook maar even gaat kijken en als die wegloopt zeg ik met een grijns die ik niet weg kan krijgen; ‘nou, ik ga maar heel even kijken waar ze blijven’. Dat zeg ik met zo’n gemeen stemmetje en tante Jo zegt dat ze dan wel bij haar nichtje moet blijven. We liggen allemaal wel dubbel maar ja, het duurt nu wel heel lang. De ambtenaar zegt ook, dat ze hoopt dat haar collega, die haar zou vervangen even, wel blijft zitten tot ze terug is.

Eindelijk komen ze daar aan. Fran gaat eindelijk ook zitten en ze zijn nog op tijd, omdat de bruidegom ook even verdwenen was. Toch gelukt zo. Het wordt echt een toespraak met veel humor en ook door de opmerkingen van ons af en toe. We hebben erg gelachen! Natuurlijk deden ze allebei nog even alsof ze geen ja zouden zeggen maar iedereen die aanwezig was, wist echt wel beter! We hebben echt ontzettend veel plezier gehad, precies zoals het ook hoor bij iets wat een feestelijke gelegenheid is!

Aan het einde zei de ambtenaar, dat ze nog een gedichtje had, als ze dat leuk vonden dat ze dat voor zou lezen. Mijn broer grapte; ‘als je daar nog tijd voor hebt wel’. Ze las het leuke gedichtje op voor ons. Ook heel toepasselijk. Toen ze net klaar was, zegt opeens ome Cor, in de net gevallen stilte; ‘waar blijft dat gedichtje nou?’ Wij weer in een deuk allemaal! Zo werden San en Ben, man en vrouw. Het was echt leuk om erbij te zijn geweest. De rest, volgt denk ik morgen of anders overmorgen… Sorry Karina! Ik doe het niet espresso 🤪

"De geschiedenis herhaalt zich inderdaad. Maar het gaat telkens meer kosten."

Halldór Laxness - IJslands schrijver (geb. Halldór Guðjónsson) en Nobelprijswinnaar literatuur (1955) 1902-1998

Dinsdag 13 augustus 2019. De dag dat mijn kleine broertje gaat trouwen. Niet voor de eerste keer maar ik denk wel dat ik mag zeggen, zeker wel voor de laatste keer. Die eerste keer was niet zo heel goed bevallen dus het is al een wonder te noemen, dat hij toch nog een tweede poging waagt. Ze maken er niet zo’n heisa van hoor. Ze zijn al jaren bij elkaar en San had al lang geaccepteerd, dat hij nooit die sprong meer zou wagen. Daar hebben ze gesprekken genoeg over gehad. Ik vond dat altijd knap van haar want ik wist dat zij het, zeker diep in haar hart, wel erg leuk zou vinden. Maar Ben was heel resoluut, dat zou niet gebeuren. En dat had ze goed in haar oren geknoopt.

Wat ik al zei, knap van haar! Maar ze kent mijn broer ook heel erg goed en ze wist, daar is geen woord tegenin te brengen. Hij zegt nee en dan blijft het ook nee. Nu hebben ze samen een huis gekocht en toen veranderde er wat. Het is niet zo, dat mijn broer zich niet binden durfde of zo. Hij is niet voor niets al zoveel jaar met San samen. Dat doe je niet als je iemand heel vervelend vindt, of om maar iets of iemand te hebben. Nee, San is goed voor hem en dat weet hij ook. Het was alleen dat trouwen, waar hij geen heil in zag. Eens maar nooit meer werd daar zijn motto in.

Het was dan ook de bedoeling dat ze langs de notaris zouden gaan voor een samenlevingscontract, toen ze het huis kochten. Maar ja, dat zijn een hoop centen, die je dan neer moet leggen. En als je het slim aanpakt, dan kost trouwen niet zo heel veel. En als je net je hele hebben en houden in een huis hebt gestopt, is dat wel zo fijn. Maar dat vertelde hij nog even niet tegen San, zo slim was hij ook wel. Toch knap want hij is ook een blonTje. Hij had het zo geregeld, dat hij haar ging vragen toen ze hier voor mijn verjaardag kwamen. Zo liep het ook niet echt in de gaten en waren we toch allemaal bij elkaar. Dat was wel leuk natuurlijk.

Op een gegeven moment zette ik het liedje op van Bruno Mars, ‘Marry you’ en oh die verbazing in haar ogen! Dat was even leuk! Ze ging natuurlijk huilen want echt, dit had ze never nooit niet verwacht! Dus ja, dat was een leuk moment. Daarna mijn zoveelste poging om kilo’s kwijt te raken, wat niet lukte door die cortisol levels van de burnout. Oh wat had ik dat toen ook al graag geweten. Nu heeft het geen zin meer, voor die laatste dag natuurlijk. En dat geeft ook niet. Woensdag ga ik nog één dag lekker eten. Ik moet en zal dat Indonesische restaurantje proberen natuurlijk. En dat ka niet eerder dan woensdag. Oh, hij zal toch niet met vakantie zijn dan? Dan word ik gek ook! Of nou ja ‘word’, nog gekker dan maar.

Enniewee, vandaag is het dan eindelijk zover. In de ochtend naar het stadhuis en dan daarna naar hun nieuwe huis. Ik moet alle cadeaus morgen meeslepen, hopen dat ik niks laat vallen. Er zitten breekbare dingen ook bij. Het weer zal niet meezitten, volgens de voorspellingen. Ik heb wel geëist dat, elke keer als ik mijn hoofd onder de blote hemel moet houden, dat het dan niet regent. Dan weten ze dat vast. Want er zijn plensbuien en stormachtig weer voorspeld. Nou ja, we gaan het nog wel meemaken. Kim en Daan nemen de foto’s en Kim heeft een ontzettend prachtige taart gebakken. Een echte huwelijkstaart waar ze ik weet niet hoe lang aan heeft gewerkt.

Maar ze kan zo lekker bakken, al zou dat ding er niet uitzien, dan is hij nog te lekker. Maar ze is er juist heel goed in, in het decoreren ook. Daarom hebben San en Ben dubbel mazzel, want zo lekker kan je ze echt niet kopen hoor. Nergens! Ik vond het wel lastig, niet wetend wat je aan kan of moet. Punt één omdat die kilo’s er nog niet af zijn. Dat gaat vanaf donderdag gebeuren pas. Kijken of het nu wel lukt, nu de burnout zo goed als weg blijkt te zijn. Maar ook, is het boven de 40 graden of, zoals nu, herfstweer? Dat is ook lastig hoor. Dus ik doe nu gewoon een jurkje aan, met mouwtjes. En ik doe misschien hakken aan, maar die zal ik zo weer uit hebben. Dat weigert die hiel dan gewoon, en dan gaat hij gemeen zeer doen. Ik zal wel schoentjes meenemen ook. Die ik dan waarschijnlijk de rest van de dag aan zal hebben.

Ik moet wel de cits eten gaan geven, die hebben de timerbakjes al nodig voor hun lunch en ik heb er nog geen vier, helaas. Anders had het wel gekund. Dan kijk ik het ook even aan, ben ik te moe, dan blijf ik ook gelijk thuis hoor. Ik moet het niet overdrijven gelijk. Kijk, hele dagen naar de stage, dat is een must. Dat kan niet anders. Maar tussen die twee dagen door, zal ik mijnkrachten moeten sparen. Zo moet ik er toch doorheen komen en ik ga natuurlijk ook steeds sterker worden komend jaar. Dit voelt ook echt als mijn jaar. Met alleen maar leuke dingen, zoals mijn broer en schoonzus die gaan trouwen vandaag. Daarom weet ik ook dat het allemaal wel goed komt. Alleen niet noodzakelijkerwijs op de manier die ik zelf in mijn hoofd had.

Helaas, geen slanke den vandaag, zoals wel de bedoeling was maar aan de andere kant, wel beter genoeg om erbij te kunnen zijn. Dat had vorig jaar niet gelukt! Hier ben ik dan ook heel dankbaar voor. Die kilo’s dat komt nog wel, binnenkort. Ja, oké, ik had het liever anders gezien maar het hoorde bij mijn ziektebeeld en ik ben blij dit nu te weten. Dat ik niet ben veranderd in een slap watje, die zich niet kan beheersen meer. Daar kwam het helemaal niet door. Oh, ook weer zoiets fijns om te weten. Kennis kan eigenlijk heel verlossend werken, besef ik me opeens. Zo voelt het zeker wel. En ik weet nu al, voorkennis, dat het nu wel gaat lukken. Ik ben nu namelijk wel beter, echt beter. Niet gewoon een beetje vooruitgegaan. Dat scheelt alles!

Daarom voor vandaag gewoon nog een dagje eten en dan morgen, precies 2 jaar na mijn moeders overgaan, ga ik eraan beginnen. Het wordt tijd en ik ben, als het goed is, van die rare tegenwerking van de gevolgen van het drie jaar werken met een burn out, en ik zat toen ik instortte een graad erger dus misschien was die tegenwerking nog heftiger, maar ben ik daar dus vanaf. En dan moet het nu kunnen werken weer, net als vroeger. Ja oké, ik ben zoveel jaren ouder maar dan nog. Ik zal het wel zien. Ik heb nog een voorraad en als het goed gaat, dan spreek ik snel weer af met de consulente. Het moet eraf, dat is een ding dat zeker is. En het kan nu weer, ik ben gewoon van al die rare dingen af. Dat vind ik gewoon. Klaar ermee, ik wil weer gewoon mijn leven kunnen leven.

Lekker studeren en lekker stage lopen en straks een leuke baan hierin. Dan is het ook wel weer tijd om er weer een beetje goed uit te zien. En gewoon puur voor mezelf, en voor niemand anders. Toevallig, of nou ja, toeval bestaat niet, had iemand van mijn Facebookvrienden het daarover, dat was een stuk van Edgar Allen Poe, die het heeft over eenzaamheid. Toen ik het las, vond ik dat hij dat woordje ‘eenzaamheid’ beter had kunnen vervangen door ‘alleen zijn’ maar het is in het Nederlands en ik heb het origineel niet en kan het daarom net zo goed aan de vertaler liggen. In elk geval, ik kom nog wel terug met en op dat stuk, maar het liet me er wel even over nadenken.

Ik ben heel erg graag alleen en ik zit echt niet op een partner te wachten. Ik moet er eerder gewoon echt niet aan denken! Oh nee, dank u wel. Zelfs niet latten of zo. Nee, laat mij maar straks voor het gekken kattenvrouwtje doorgaan of zo, ik vind het prima. Ik ken genoeg mensen die nog geen 10 minuten alleen kunnen zijn maar ik heb daar geen last van. Ik vind het heerlijk! Dus het er beter uit willen zien is ook gewoon voor mij, omdat ik me dan prettiger voel en ik moet gewoon goed voor mezelf gaan zorgen. Want daar ontbreekt het nog wel eens aan bij mij.

Eten is een dingetje hier want ik heb zelf mijn lijf verpest en nu heb ik de afgelopen weken alleen maar erg gezond gegeten, grotendeels dan. Ik ben alleen maar aan blijven komen. Dus hoe ik het moet gaan doen straks, na de shakes, zal ook nog wel een opgave worden. Het is nou eenmaal zo en ik zal het ermee moeten doen. Maar misschien als ik het dit keer echt goed aanpak en het precies volgens het boekje ga doen, komt het wel goed. Dat heb ik nog nooit gedaan en misschien kan ik zo een beter eetpatroon vanaf nul gaan opbouwen. Tenminste, daar ga ik vanuit. Komt goed, zo niet, dan toch! Ik hou jullie op de hoogte natuurlijk.

En dan zit iedereen ondertussen wel zo van; waar blijft ze nou, over die bruiloft? Ja, maar ja, ik heb al zoveel geschreven! En dan wordt het toch echt veel en veel te lang hoor. Ja helaas, ik vind dit nu al beetje onregelmatige, toch niet zo heel prettig maar het is niet anders. Maar aan de andere kant, als ik stage had gehad, dan hadden jullie ook geen blog gezien en ik was gisteren toch wel moe. En daarom had ik al een blog klaar staan, want ik had dat wel verwacht.

Alleen had ik zelfs daar geen puf meer voor gisteren. Eens ik hier op de bank zat, in alle stilte, leek het zo over me heen te vallen. Maar geloof me maar, het was écht een hele leuke dag en we hebben echt vreselijk gelachen. Je kan wel zeggen dat die hele bruiloft op het lijf van Ben en San geschreven was. Plek zat bij Ben natuurlijk. In elk geval, dát verslag, over wat er allemaal gebeurde, ja dát komt morgen! Wat een cliffhanger hè!  Maar morgen zijn er ook vast meer foto’s! Maak ik het daar weer goed mee 🤪

"Armoede brengt ons in het nauwste contact met leven en wereld."

Rabindranath Tagore - Indiaas mysticus, dichter en Nobelprijswinnaar literatuur (1913) 1861-1941

Gisteren heb ik zowaar zonder rare dingen mijn blog kunnen plaatsen. Zaterdag was dat wel anders. Ik zat met Karina te appen en ik zei dat ik hem zou gaan plaatsen elk moment. En volgens mij had ik dat ook gedaan hoor, voor ik mijn pc afsloot. Blijkbaar toch te moe of zo want een uurtje of 2 later stuurde ze me weer een bericht. Of ik het weer vergeten was. Eh… Staat het er niet dan? Blijkbaar niet dus. Oh jeetje! Wat als ik het niet eens op mijn site heb gesaved? Dan kan ik opnieuw gaan schrijven want ik knip en plak de boel en dan is hij weg. Snel via mijn gsm naar mijn eigen website gegaan en gelukkig, mijn blog stond er daar wel. Ik had hem alleen nog niet geplaatst op Facebook.

Snel herstelde ik de boel, dat kon gelukkig via de gsm ook. Ik hoefde niet van de bank af en de hele pc op te starten. Maar gisteren ging het weer als vanouds, toen stond hij er gewoon gelijk. Ik kon er wel om lachen. Het is wat het is, ik ben moe, klaar. Helemaal niet erg, je moet gewoon goed uitrusten en dat ben ik dan maar vandaag aan het doen. Lekker aan het niksen en alleen mezelf verzorgen. Mijn haar lekker gewassen en als het straks droog is, dat duurt bij mij altijd even, dan stylen met de steampod. Mijn nagels in de olie doen en daarna even laagje Herôme nagelversterker erop. Voetjes zijn gedaan, ik zit lekker helemaal in de Nux olie. Heerlijk!

Het is alleen het wachten tot mijn haar droog is en op PostNL natuurlijk weer. Er zouden zaterdag 3 pakketjes komen maar ik kreeg er maar eentje. Ik keek snel in de app van PostNL en zag inderdaad dat de andere 2 pakjes naar de dinsdag waren geschoven. Verdorie zeg, wat is dat toch voor een ellende?! Ik ga er dan niet op zitten wachten. Mijn broer trouwt en dus gaat dat niet lukken. Hoe irritant weer! Het werd alleen helaas nog irritanter, want gisteren kreeg ik een bericht, dat Zooplus wel vandaag komt, op maandag dus. Dat andere niet, dat komt pas morgen. Dat slaat toch nergens op? Dat kan er dan vandaag toch ook wel bij? Als het allemaal al voor de zaterdag gepland stond, dan kan het toch wel vandaag dan bij die andere 2? Op zich is dat al raar toch?

Ik krijg het van die PostNL in de zomer. Ik begrijp best, als je een kudde nieuwen hebt, ja dan gaat het vaak mis. Maar jeetje zeg, zet die samen met meer ervaren medewerkers of zo? Dat het niet zo totaal mis gaat elke keer. Ook met de gewone post, zie je in de app nu een opmerking bij; ‘waarom zie ik wel mijn post in de app, en ligt er niets in de bus?’ Waar je dan op kunt klikken en dan leggen ze uit dat het zo druk is, dat het onderweg opschuift. Dan komt het toch later dan ze aanvankelijk dachten. Want ik ben zaterdag ook nog eens even extra naar beneden gegaan, maar nee, het toegezegde brievenbuspakje lag er niet. Echt heel irritant.

Als je er een foto van kunt sturen, dan zit het toch in hetzelfde proces en op dezelfde plaats, als in de andere maanden? Dan zou het toch de volgende dag in de bus moeten zitten ook? Of zie ik dat verkeerd? Stuur dan niks, dan ga ik gewoon wel een keertje kijken, als ik zin heb. Maar niet omdat ik iets verwacht. Dat vind ik in mijn eigen huis al vervelend, als je handen op een lege plek slaan omdat je vergeten bent iets te halen. Laat staan als ik een bericht krijg, morgen ligt dit, van deze foto in je bus, en het ligt er niet. Dan moet je dat niet sturen! Klaar.

En over irritant gesproken, wat nog vele malen irritanter is, is dat ik die US naar EU stekker kwijt ben. Die stekker die ik speciaal besteld heb voor die verkeerde krultang, die ze me gestuurd hebben. Nou, wel de juiste krultang maar met de verkeerde stekker. Dus kocht ik maar zelf een omwissel stekker. Nu wilde ik die tang gaan uitproberen, dit weekend maar wat denk je? Juist! Stekker kwijt! Hoe bestaat het! Ik weet zeker dat ik hem bij die krultang in de doos had gestopt. Maar al wat er in zit, ja de krultang maar niet die stekker. Of wel met stekker maar zonder omschakelstekker. Dus kon ik hem nog niet uitproberen. Onnodig om uit te leggen dat ik me helemaal suf heb gezocht, op alle plekken die ik me maar kon bedenken het ding gelegd te hebben. Zelfs op plekken waar dat helemaal niet logisch zou zijn. Niks gevonden natuurlijk…

Dat zijn weer van die dingen, je zou er totaal van kunnen flippen. Dat deed ik vroeger ook altijd en nu probeer ik dat niet te doen. Haal je schouders er maar over op. Het gebeurt zo ontzettend vaak. Astrale pestkoppen gooi ik het op. De keer dat het mijn eigen verstrooidheid is, geef ik dat ruiterlijk toe. Maar nu, nee, ik heb hem in die doos gedaan, bij de krultang. Dat weet ik 100% zeker. Juist omdat ik wel eens warrig kan zijn. Dit is dus echt weer zo’n raadsel en dat gooi ik dan altijd op ‘pesten’. Je doet er alleen weinig aan. Gelukkig zijn ze niet duur en heb ik er nu 2 besteld, zonder bezorgkosten nog geen 4 euro, en die bezorgkosten waren er ook niet. En je zal het vast zien, als die binnen zijn, morgen in de brievenbus, dan vind ik die ene ook weer. Ik ben het al gewend zo ondertussen. Al flip ik dan meestal niet meer, het blijft wel irritant.

Moonlight is de laatste weken echt en totaal de clown aan het uithangen. Ik begrijp hem wel een klein beetje. Zoals ik eerder al vertelde, heeft Skylar eindelijk ontdekt, dat ik die krabpaal speciaal voor zijn grote kalvenlijf heb gekocht. En sinds hij daar echt achter is maakt hij er ook continue gebruik van. En ja, dan is die plek opeens altijd bezet. En degene die op die plek lag het meest, totdat Skylar de plek ontdekte, is Moonlight. En die vindt het niet zo geslaagd, dat die plek er nu opeens niet meer voor hem is. En dan gaat hij een beetje gekkie doen. En daar kan ik zo om lachen hè! Hij weet dat ook volgens mij maar leuk vindt hij dat niet. Hij voelt zich dan ook echt uitgelachen, zo reageert hij er tenminste op. Waardoor ik natuurlijk nog harder moet lachen.

Hij heeft nu de tussenverdieping in beslag genomen, om zich op te draperen. Dit terwijl Skylar er vlak boven, prinsheerlijk op het zachte kussentje ligt. En zo af en toe, begint Moonlight dan die arme Skylar te terroriseren. Hij draait zich dan om de paal waarop het mandje rust, waar Sky zo heerlijk ligt. En dan hijst hij zich zo aan een poot omhoog en zo kan hij dan net een tik geven over de rand van het mandje. Hij doet dit in het wilde weg hoor, dus hij raakt niet altijd zijn doel. En Skylar zie je dan met van die grote ogen liggen kijken, wachtend tot er wel een treffer komt. Moon begint dan ook zo gek te mauwen en te grauwen en dat klinkt ook voor geen meter. Ook iets waar ik erg om moet lachen.

En na een paar van die tikken en draaien omhoog, geeft hij een grauw en gaat hij keihard rennen. Hij slipt zo alle hoeken om, als hij banden had dan zouden ze gieren. Ik ook, maar dan weer van het lachen. Gek beest is het toch! Ik kan me zo met ze vermaken hè. En eigenlijk hoor ik Moonlight nu ook op zijn kop te geven en dat doe ik dan wel. Maar wel met halve slag omdat ik er zo om moet lachen. En dat is weer niet eerlijk omdat ik bij Skylar wel strenger zou zijn geweest. Maar Skylar is zo groot en sterk, die kan echt schade aanrichten en daar moet ik wel wat strenger tegen zijn. Dat is zo’n reus, die zijn eigen kracht gewoon niet kent. Hopelijk komt dat ooit wel, als hij ouder en wijzer is. Alhoewel, Moon doet ook nog steeds gek.

En juist omdat hij het zo gek en grappig doet, schiet ik er eerder van in de lach dan dat ik er boos om word. Hij doet niemand pijn. Ja, hij probeert het wel een beetje maar het lukt niet. Dan zeg ik wel eens zo streng “Moonlight, dat mag toch niet!” Niet dat zoiets helpt natuurlijk, want even later ligt hij zich alweer om die paal te draperen en weer wat later probeert hij Skylar weer te meppen. Hoe ik het ook wend of keer, het blijft een grappig gezicht. Hij heeft pech, Skylar voelt natuurlijk, dat dit de enige plek is, waar hij echt ontspannen kan liggen. Wat alle andere mandjes betreft, of ze nou op palen zitten of niet, hij lazert er zo uit. Niks aan te doen, hij is te groot. En vooral als je diep slaapt is dan het risico wat groter. Hij ligt nu dan ook eindelijk heerlijk te slapen weer.

Zo is de krabton van Rainbow. Die ligt daar echt bijna altijd. Heel af en toe wil Skylar daar ook wel eens gaan liggen. Oké, hij kan dan niet zo languit maar opgekruld lukt het nog best. Maar dat vindt Rainbow dan weer niet zo leuk. Dan gaan ze ruzie maken maar meestal wint Skylar dat. Dat is dan wel weer een voordeel als je zo groot bent. Verongelijkt gaat Rainbow dan ergens anders liggen. En als Moonlight het ziet, gaat hij snel bovenin de grote krabpaal en is hij ook weer even tevreden. Maar het komt steeds minder vaak voor, Skylar heeft een heerlijk plekje ontdekt. Nu zal Aurora er wel helemaal niet meer in gaan liggen. Die twee moeten elkaar gewoon niet. Ach ja, geen moment vervelend hoor, hier in huis, met vier van die harige heerlijkheden!