Ik hoorde gisteren dat het wereld-katten-dag was. Helaas, ik had stage en dan kan ik verder geen kant op. Je hebt er geen pauzes, alleen een half uurtje tussen de middag. Veel te kort om ook maar iets extra te kunnen doen voor ze. Gelukkig had ik de timer bakjes neergezet, zodat Rainbow in elk geval zijn lunch zou krijgen, in mijn afwezigheid. Ik voelde me niet al te schuldig hoor, want het is hier elke dag wereld kattendag. Het hele huis is praktisch voor hen en ze krijgen de duurste snoepjes die er zijn omdat ze niets anders willen of accepteren. Ik ben echt voorbeeldig personeel en dat weten ze heus wel.

Gisteren was voor mij echt weer zo’n hele zware dag. Mijn rug deed nog zeer van dinsdag en ja, dan merk je dat echt wel. Ik was dan ook dolgelukkig dat het ook weer half zes werd. Ondanks dat blijf ik het leuk vinden hoor, wat ik aan het doen ben. Zeker als ik er straks ook meer van ga begrijpen, hoe bepaalde dingen in elkaar zitten. De scanner mag me nog steeds niet maar die krijg ik nog wel overstag. Het gaat al stukken beter dan die eerste dag dus dat is een goed teken. Ik maakte de hele dag praktisch geen fout, tot aan het einde van de  middag. Als ze konden voelen wat ik voelde, hadden ze in grote verbazing niet kunnen  snappen dat ik überhaupt kon functioneren. En ja, dan maak je eerder fouten dan als je je nog redelijk fit voelt. Toch was ik blij dat ik naar mijn auto kon spurten en wat een verademing dat je kan zitten als je naar huis rijdt.

Ik ben nu binnendoor gereden, zo kwam ik er ook achter waar het Vlietlandziekenhuis nu zit, waar de andere afdeling van ‘onze’ apotheek zit. Dat weet ik dan ook weer. Ik reed namelijk verkeerd en zo tegen het ziekenhuis aan. Dus nu weet ik voortaan, bij die rotonde er eentje verder af. Dan zit ik goed. En dan rijd ik zo weer naar huis. Grappig eigenlijk rijd ik zo een heel groot rondje. Toen ik bovenkwam deed Rainbow super enthousiast en ik zag dat hij erge trek had. Ik ken mijn regenboompje op mijn duimpje. Ik pakte de vuile etensbakjes op én de timerbakjes maar ik gleed uit door iets nats.

Hè? Wat was dat nou? Ik had het eerst nog even niet door, maar het was saus. Saus? Hoe kan dat daar dan komen? Tja, ik had de timer bakjes gewoon zo schuin gehouden, ervan uitgaand dat ze hun soepie lekker op hadden. Toen zag ik het pas echt, ik had de timers niet op ‘on’ gezet! Ahhhhh! Arme Rainbow! Dat vond ik me toch erg! De tranen sprongen in mijn ogen. Mijn hartje eet geen brokjes, die heeft gewoon honger gehad op deze wereld kattendag. Nou, als ze niet zo van me hadden gehouden, dan hadden ze me vast ontslagen! En dan had ik ze nog gelijk gegeven ook! Wat een blonde trut ben ik toch! Ik heb wel duizend keer sorry tegen ze gezegd. Natuurlijk kregen ze die avond extra snoepjes, of die nou een rib uit mijn lijf kosten of niet. Dat hadden ze wel verdiend, ik voel me nog steeds een dombo erdoor…

En dat ik het ook echt ben, werd me net nog maar eens bevestigd. Ik wilde iets in het laatjes zetten, waar de kleine pakjes melk staan, voor Skylar die daar zo gek op is. Zie ik in het laatje opeens allemaal zakjes met snoepjes liggen. Ik staar er even naar en heel maar dan ook echt heel langzaam, valt mijn kwartje en is er opeens ook iets verklaard wat ik al niet echt begreep. Ik had vorige keer de snoepjes voor Moon zijn snoep/eet/behendigheids-ding meegenomen en volgens mij ook bijgevuld. Alleen Moonlight eet daar snoepjes van, dus dat gaat niet zo heel hard. Heel af en toe vind Aurora het ook leuk als ik er een paar voor haar naast gooi maar het meeste gaat toch naar Moontje.

Ik ging van de week naar de Action en dan kijk ik altijd even hoe ver leeg die speciale voorraadbus van Moon zijn snoep is. Zo dan! Al zowat leeg? Zo lang geleden was het toch zeker niet? Wat apart dat het al zo leeg is dan. Ik vergeet zelfs nog wel eens die snoepjes in dat ding te gooien. Daar haalt hij ze zo graag uit, met de moeilijkheidsgraad op heel hoog. Dat zit hij tijden te pielen om er een snoepje uit te halen en hij vindt dat erg leuk om te doen. Vooral ’s nachts hoor ik hem daar vaak wat  uit snoepen. Dan hoor je de hele tijd zijn pootjes schuiven en trekken aan de snoepjes. Maar dat is elke keer maar een flink handje vol en daar doet hij best wel een tijd mee. Hij is bescheiden, onze Moon. Jawel.

En nu begrijp ik het. Blijkbaar heb ik helemaal de snoepjes vorige keer niet direct bijgevuld maar in het laatje gelegd. Ik vul het eigenlijk normaal altijd gelijk bij. Dan heb ik dat maar gedaan. Alleen heb ik ze dit keer in dat laatje gegooid? Nou, goed dat ik er even iets in wilde zetten dan maar. Anders had ik ze pas weer gevonden, als Skylar om melk komt bedelen. Lekker blond weer! En dat in combinatie met mijn actie met de timer bakjes… Ik zeg niks. Ja, ik ben moe, ja er golft echt heel veel opeens over me heen de laatste weken. Maar dat ik zulke dingen zou doen? Ik moet maar even beter op gaan letten hoor!

Maar wat ben ik trots op mezelf! Ik ben van zo ontzettend ver gekomen. En al die mensen, die dachten of vonden dat ik me aanstelde, oh wat krijgen jullie die terug, ooit! En dat je dan heel eventjes terug mag denken over wat je ooit van mij dacht of van mij vond. En dat anderen jou dan ook zo behandelen, als jij mij behandelde. Want terug krijgen doe je dat, daar is geen twijfel over mogelijk. Ik hoop dat je er dan nog wat van leert. Want je beseft niet hoe je iemand kan beschadigen. Ik ben gelukkig een erg sterk mens maar het had me zomaar kunnen breken. Gelukkig was ik daar nu al te sterk voor. Het had ook anders kunnen zijn. Maar leuk was anders. En als je je dan bedenkt, dat ik bijna precies twee jaar geleden mezelf net ziek had gemeld.

Ik kon niet meer en mijn moeder, die wilde opeens naar een hospice en dat maakte veel duidelijk. Lang zou ze niet meer hebben, dat zei ze dan zelf ook, nog geen week meer jongens, toen ze die 10^e met de ambulance naartoe werd gebracht. Ik had me de 7^e ziek gemeld, ik was zo kapot. Van alles. Het is toch Godsgeklaagd dat je niet eens op een waardige manier afscheid kan en mag nemen van je moeder of welk geliefd familielid dan ook. Nee, je moet werken, terwijl je zelf bijna kapot gaat van dit al maanden en maanden aan één stuk te doen. Echt bizar. Maar goed, ooit zal dat anders gaan, kan mij niet snel genoeg zijn. Maar af en toe, als ik terug denk, dan valt mijn mond bijna open, wat een vreselijke rotte appels je overal hebt. Want in tijden van nood, leer je echt de mensen wel kennen.

En nadat ik zo totaal ben ingestort toen, na mijn moeders begrafenis, dacht ik lange tijd, dat ik nooit meer zou herstellen. Nee, ik word ook nooit meer wie ik was, maar dat is maar goed ook. Want die persoon, die bleef gewoon een jaartje of drie doorwerken, mét een burnout. Ik moet het eigenlijk nog knap vinden ook. Ik kan je wel vertellen dat het een enorme opgave was en dat ik het jaren en jaren erg zwaar heb gehad. En dan zou je zeggen, maar je hebt het nu ook zwaar. Je zoekt weer iets zwaars op. Maar dat is anders. Ik heb het nu even zwaar, na 2 jaar praktisch niets lichamelijks inspannends te hebben kunnen doen, is dit even een omslag ja. Maar let maar op, het zal elke keer weer beter gaan. En bovendien, gaan binnenkort heel snel de kilo’s er ook af.

Want daar ben ik pas ook achter. Ik wilde zo graag die kilo’s kwijt maar dat lukte maar niet. Op geen enkele manier. En vanaf mijn been operatie, waren ze er maar bij blijven komen. Een paar kilo lukte nog wel, maar dan werd het weer zo vreselijk moeilijk. Mijn lijf leek dan te gaan protesteren en ik werd er gewoon beroerd van. En ik kon normaal altijd toch redelijk goed mezelf onder controle houden, nu ging dat voor geen meter. Kim maakt nu hetzelfde mee en die snapte er ook al geen zak van. Ook zij is een stukje zwaarder geworden en geloof me, als er iemand streng voor zichzelf kan zijn, dan is zij het wel. Zo moeder, zo dochter.

En dan gaat zij spitten, waar het aan kan liggen. Want ook zij ervaarde, dat je eigen lijf je behoorlijk tegen werkt. En toen vond ze dat als je een burn-out hebt of de hippe term een bijnieruitputting hebt, maken je bijnieren wisselende cortisol levels aan. Vaak ontstaat er eerst een periode waarin er langdurig en teveel cortisol wordt aangemaakt, gevolgd door een periode waar er juist te weinig cortisol wordt aangemaakt, dat is de echte uitputtingsfase. Maar beide fases halen ons lichaam en onze hormoonhuishouding uit balans. Bij een bijnieruitputting spreken we over de uitputtingsfase. Vaak wordt geadviseerd dat mensen die willen afvallen of insuline resistent zijn om naar 3 maaltijden per dag te gaan. Dit om te voorkomen dat je alvleesklier te vaak en te veel insuline aan moet maken. Dit helpt veel vrouwen om op gewicht te blijven en zich fitter te voelen. En het werkt voor veel mensen. Maar dit is niet geschikt voor iedereen en op elk moment in het leven.

Als  je een burn-out hebt of er tegen aan zit, dan is 3 keer per dag eten vaak niet vol te houden. Je bloedsuikerspiegel vraagt om een hapje tussendoor. En dan mag je er ook echt even aan toegeven.  Maar hoe komt dat dan?  Als je last hebt van langdurige stress, dan regeert cortisol ons leven. Zonder cortisol kunnen we niet leven. Maar een te lange tijd, teveel cortisol aanmaken zorgt vaak voor veel klachten. Het zit zo…. op het moment dat er cortisol ( je stresshormoon dus) wordt aangemaakt, gaat je bloedsuikerspiegel ook stijgen,  dit is een normale reactie, omdat het lichaam energie wil vrijmaken. Dit komt doordat je in een tijdelijke stresssituatie verkeert, waarbij je moet vechten of vluchten (vanuit de evolutie gezien).

Toen ik dat allemaal las, had ik een echte authentieke AHA erlebnis. Bizar zeg, vandaar dat ik zo’n honger bleef hebben, dat het gewoon niet lukte allemaal! Als er langdurig cortisol aangemaakt wordt, omdat je in een chronische stresssituatie zit, houden de bijnieren het op een gegeven moment niet meer vol. En verlagen ze het cortisol level, met als gevolg dat je bloedsuikerspiegel ook daalt. Een te lage bloedsuikerspiegel kan zorgen voor veel vervelende klachten zoals; vermoeidheid, trillerig gevoel, niet kunnen nadenken, humeurig en zelfs flauwvallen. En het maakt dus dat je wilt eten, zodat je bloedsuikerspiegel weer een beetje kan stijgen, om zo het lichaam weer te voorzien van energie. Dat is de reden dat je bij een echte uitputtingsfase (burn-out) vaker de behoefte hebt om wat te eten.

En je mag er dan ook echt even aan toegeven. Maar belangrijk is wel dat je goed en gezond eet. En bij dat laatste ging het dus mis, want daar was ik nou net even te moe voor. En omdat ik alleen ben, at ik vaak verkeerd en te makkelijk. Niemand om me te helpen of het voor me te doen. En ik? Ik was gewoon te moe, en zeker in het begin niet in staat om zelfs maar een boodschapje te halen, laat staan om eten te maken voor mezelf. Daarom lukte er niets, geen enkel dieet of poging daartoe. Mijn lijf wilde gewoon eten, klaar! Eten en slapen, en dat heb ik lange tijd ook zo gedaan. Zelfs stofzuigen ging in etappes, omdat het hele huis me niet lukte in ene keer. En dan moet je me verdorie nu eens zien!

Vandaar dat ik trots ben op wat ik doe en hoe ik het doe. Het is me nu ook wel duidelijk dat ik uit die burnout ben, of in elk geval, uit het diepste gedeelte zeker. Anders had ik nu krom gelegen van de zenuwpijnen en weet ik het meer allemaal wat. Maar het lukt me, ja oké, het is nu extra zwaar maar dat komt ook door de extra kilo’s en het terugkomen vanuit 2 jaar niets doen. Maar omdat ik nu aan de beterende hand ben, zal ik ook weer kunnen lijnen want die schreeuwende honger, waarvan ik niet snapte waar die vandaan kwam, die heb ik nu niet meer. En bij elke kilo die eraf gaat, zal mijn tred lichter worden, net als ikzelf.

En zo zal ik straks helemaal gewend zijn, aan het werk en aan de hele dag staan en lopen en ben ik mooi weer op een goed en gezond gewicht gekomen. Als vanzelf met een klein beetje moeite. Gewoon helemaal goed en exact uitgekiend, het gaat precies zoals het gaan moet. Dat is mij wel duidelijk. En wat anderen ervan vinden, zal me een zorg zijn. Behalve dan die leuke en lieve reacties die ik erop krijg, die waardeer is als geen ander! Bedankt daarvoor! Wil je alles lezen, wat wij erover lazen, of wilt checken dat ik dit ook niet zomaar uit mijn dikke duim zuig, voor de link, klik hier .

Voor mij was het zo ontzettend fijn om daarachter te komen. Nu begrijp ik het pas, het maakte zoveel duidelijk opeens van de afgelopen 2 jaar! Dat had ik graag wat eerder geweten. Nog een jaar, dan is mijn studie bijna voorbij, heb ik een baan en kan ik weer tijd vrij maken om mijn boek af te schrijven. En als dat er is, dan komt er echt een boek over het hebben van een burn-out! Geen overbodige luxe, uit de mond van een ervaringsdeskundige die ook nog eens moeder is van een ervaringsdeskundige! Nu kap ik ermee hoor, morgen weer een blog!

"Wie werkelijk autoriteit bezit heeft er geen moeite mee fouten toe te geven."

Bertrand Russell - Engels filosoof, wiskundige en Nobelprijswinnaar literatuur (1950) 1872-1970

Gisteren ben ik bijna op dezelfde manier de stagedag doorgekomen als afgelopen vrijdag. Oh mijn hemel, als ik toch niet die Fitflop schoenen had ontdekt, dan had ik er nooit doorheen gekomen! Dat bedenk ik me nu opeens. Stel je voor, dat je dit met hielspoor zou moeten doen. Dat had gewoon echt niet gelukt. Maar, ik heb ze wel op tijd ontdekt, zodat ik én die heerlijk lopende schoenen nu heb én op tijd van die hielspoor ben verlost. Weer zo’n gevalletje van toeval bestaat niet. Het loopt gewoon zoals het lopen moet en ik hoop binnenkort ook weer te lopen zoals ik lopen moet. Want het is voor nu nog best even pijnlijk.

Ik denk dat het slikken van die pijnstiller me de dag door heeft gekregen. Ik heb hetzelfde gedaan als de keer ervoor maar ook nu weer een paar stomme fouten gemaakt. Aan de reacties van de anderen merk ik wel dat het normaal is en dat het best pittig werk is en je daar eerst erg goed in moet komen. Maar toch, zelf heb je daar geen idee van want je hebt helemaal geen referentiekader. Ik kan het nergens mee vergelijken. Straks krijg ik werk bij een andere apotheek, na mijn diploma zeg maar, en dan kan ik weer helemaal opnieuw beginnen. Want die heeft dan vast én een ander systeem én een andere manier van werken. Zo werkt dat nou eenmaal, en ook dan kom ik er wel.

Ik merkte wel dat het herstellen een stuk vlugger ging. En ik heb ook nog pech, want ze zaten morgen omhoog en ik ga dus morgen weer. En ja, nu doen mijn voeten nog pijn want tussen vrijdag en dinsdag, kon ik wel grotendeels herstellen. Ik zal het wel merken morgen, hoe me dat gaat lukken. Ik zal wel moeten. En ik hoop dat de dag nabij is, dat ik thuis kom en kan denken, ik ga lekker koken in plaats van ‘snel de katten eten geven, 2 cola en een koffie mee naar de bank en er neervallen. Ik vind het ook niet erg hoor, het is ook zo ontzettend logisch. Ik heb gewoon mazzel dat ik toch een soort van re-integratie maak, terug in de wereld van de werkende mens. En dat vind ik ook gewoon fijn. Ik werk graag, ik doe graag iets.

Ik weet ook nog wel, ook al werk je jaren en jaren achter elkaar, als je van een vakantie van 3 weken terugkomt, dan ben je die eerste dagen stik kapot. Dan moet je weer helemaal acclimatiseren. En ik ben even 2 jaar lang thuis geweest. Dus ja, dan zal dat wennen ook wat langer duren dan een paar dagen. Gelukkig kan ik na morgen even bijna een hele week tot rust komen. Mijn broer trouwt precies op een stagedag en ik had dat al gezegd voor ik wist dat ik daar terecht zou komen. Dus, oké even afzien deze week, daarna bijkomen ervan, goed bijkomen en dan weer met frisse moed verder. Ik heb in elk geval gemerkt, dat die dag zelf misschien wel zwaar is, en ook voorlopig wel zo zal blijven, maar ik herstel wel sneller. Hopelijk zet die trend zich voorlopig door. Want ik kon zaterdag echt geen kant op, ik heb zelfs mijn boeltje doen, naar de zondag geschoven. Maar vandaag ben ik al vanaf ik op ben druk bezig geweest. Ik heb opgeruimd, gestoft, gezogen, de wc gedaan en de bakken van de cits. En rond half elf was Miranda er gezellig, haar moeder was er ook bij. Ik had nog geen tijd of gelegenheid gehad om wat lekkers bij de koffie te halen. Dat vind ik altijd erg. Maar goed, ik kon het echt niet helpen. Morgen ook weer hele dag stage dus tja, ik moest echt wel opruimen eerst. Ze vonden het gelukkig niet erg en het was heel gezellig eventjes.

Miranda had een aantal flessen en potten bij me besteld en het luie paard voor haar moeder. En haar moeder was weer zo weg van mijn vlinder op de bloem, die ik vorige week had gemaakt. Die is nu dus ook weg. Ze waren helemaal weg van de vaas die ik voor Karina heb gemaakt. Ze konden nu inderdaad zelf zien, dat je de glitters en de colorshift kleurtjes, helemaal niet kunt zien op foto’s maar in het echt wel degelijk. We hebben gezellig zitten babbelen met koffie erbij. Toen ze weggingen, moest ik ook nog dingen doen. Ik heb me namelijk helemaal rot geërgerd aan PostNL, ja voor de zoveelste keer al.

Er staat al weken een pakje, eentje die komt van Ali want die komen altijd via dat adres; Sino Trans Air, op ‘bezorgtijd nog niet bekend’. Kijk, een paar dagen oké, maar een paar weken? Dus dat moet uitgezocht worden. Want er klopt iets niet! Dan kreeg ik maandag een melding dat ik dinsdag post zou krijgen in de brievenbus, ook een Ali pakje. Al wat er lag, geen pakje. Wel een kaartje met dat ik een pakje kon komen halen, verdorie helemaal op de Nieuwe Binnenweg! Ik woon in Spangen, ik weet zo, uit mijn blote hoofd, wel 10 van die postagentschappen, waar ik bijna naar toe kan struikelen. Welke idioot laat me dan helemaal naar de stad gaan?! Wezelozen! Bovendien, er zou afgelopen maandag een pakket worden bezorgd en ik ben er speciaal die middag voor thuis gebleven, want ik heb me in de ochtend rot gehaast daardoor.

En wat krijg je dan, een melding met ‘we hebben u gemist’. Oh ja joh?! Je hebt me helemaal niet gemist! Je had gewoon geen zin meer omdat het waarschijnlijk was uitgelopen al die middag. Maar je hebt me voor geen centimeter gemist. Laat ze een nieuwe kreet afmaken, ‘iets tussen gekomen’ of wat dan ook. Want dat, ik heb u gemist, dat vind ik zo stinkend liegen en ik kan zo slecht tegen liegen. Ik doe het niet graag en ik haat het echt als er tegen me gelogen word en dat is wat ze elke keer weer doen. Niks niet gemist, ik was er speciaal voor thuis gebleven. Ze doen daar maar wat, net zoals het ze uitkomt en daar krijg ik een beetje de schijt van. Ze komen er mee weg omdat je er gewon niks tegen kan doen.

Vorige keer ook een klacht over ingediend, trouwens ook bij DHL zelfde laken een pak hoor, en weet je wat ze dan zeggen? Wij zullen het doorgeven. Ja joh, dat helpt echt, dat heb ik wel gemerkt. NOT! Zo, dat moest ik even kwijt, want ik heb geen zin om zo pissig te blijven en daar zijn die blogs dan weer zo lekker voor. Ik maar naar de Binnenweg gegaan. Aan de gestreste mevrouw kon ik merken dat zij het ook niet leuk vond. Zij had een hele berg pakketjes staan, van omliggende wijken, zoals de mijne. Ook niet echt de bedoeling, lijkt mij. Ze was iemand aan het bellen of ze alsjeblieft konden komen helpen. Die gaat ook vast een klacht neerleggen bij PostNL. Maar goed ook, misschien helpt het dan wel?

Ik heb een heel stuk moeten lopen ook, maar dat vond ik wel goed, dat ik niet zo verstijf. Maar ik voelde het wel hoor. Toch was het ergens goed voor want op de Mathernesserdijk, kwam ik een restaurantje tegen, het was nog dicht maar het belooft veel goeds. Het heet Ap Haal, knipoog naar afhaal. Indisch eten, authentiek Indisch eten, vers gemaakt. Geen kaart, je eet wat de pot schaft! Oh dat gaat vast heerlijk zijn! Als ik nog de puf heb, rij ik er morgen op de terugweg even langs! Al denk ik niet dat ik dat ga trekken. Maar dan eet ik in elk geval vrijdag lekker Indisch! Ik kom er net achter dat ze ook een Facebookpagina hebben en de recensies alleen al zijn om van te smullen, klik hier  of hier . Zeker weten dat ik daar eten ga halen deze week!

Zo zijn sommige dingen toch wel ergens goed voor, zelfs een stuk lopen als je pijn je benen en voeten heb. Ik ben zo gek op Indisch eten maar om voor een avondje lekker eten een dag of 3 in de keuken te staan, daar heb ik helaas geen tijd meer voor. Het kost je dan klauwen met geld, omdat je dan alles weer in huis moet halen. Bovendien voor mezelf alleen, heb ik het al helemaal niet over. Zulke restaurantjes zijn echt goud waard hoor! Vroeger zat er hier zo’n toko in de buurt, met zo’n heerlijk oud echtpaar, dat alles zelf kookte en bakte. Dan kon je van die heerlijke porties meenemen en geloof me, daar kan je als blanke niet tegenop koken hoor. Ik ben ECHT gek op Indisch! Ik ging er regelmatig eten halen. Het kan bijna niet anders of ik ga daar voortaan regelmatig voer halen. Want tegen de echte Indische keuken, kan wat mij betreft helemaal niks op! 

Maar voor nu ga ik eerst de cits eten geven en dan mezelf. Daarna een pijnstiller erin en na de koffie even broodjes klaar maken, meloen klein snijden en de rest van morgen vast klaarzetten. Ook de timerbakjes van de cits alvast. Dat soort dingen allemaal al klaar hebben staan, geeft mij morgenochtend rust. Dan op mijn gemak wakker worden, cits ontbijten, wassen en aankleden, dat ligt ook al klaar dan. En dan een, al klaargemaakt, broodje eten met een mok koffie en gelijk het nieuws even kijken. Dan op mijn dooie akkertje weg. Ik heb het gisteren zonder navigatie gereden en ik ben aan het spelen met de terugweg. Betere route gevonden maar nu de snelweg stukje gepakt. Morgen even kijken hoe het binnendoor rijdt, langs het Vlietland Schiedam, zo Spangen in. Moet ook kunnen! Handig als straks de vakanties weer voorbij zijn en er dan files komen op die snelwegen. Ik ben best slim voor een blondje! Tot vrijdag allemaal, denk ik toch… En dan zie je opeens je jongste jongen uit de krabton hangen. Dat zorgde voor deze hilarische foto's! Gotta love cats! 

"Waar ligt de oorsprong van het gezin? Die ligt bij een jongeman die verliefd wordt op een meisje - een verhevener alternatief is nog niet ontdekt."

Winston Churchill - Engels staatsman en Nobelprijswinnaar literatuur (1953) 1874-1965

Gisteren lukte het maar niet om mijn blog te plaatsen. Ik dacht, heb ik weer, heb ik wel een blog kan het niet geplaatst worden. Een tijd later lukte het me wel weer in te loggen op Facebook want daar lag het aan. Zeker een storing of zo? Heel irritant als je niet weet dat dat het is. Zit je maar te klooien omdat je denkt iets verkeerd te hebben gedaan. Net zoals met mijn printer. Die printte eerst alleen in zwart wit uit en toen heb ik naar HP gebeld. De dame die ik toen aan de lijn kreeg verzekerde mij dat mijn kleurencartridge leeg was. Ik vond dat al heel raar omdat mijn printer die dan zelf besteld als dat zo is.

Ik kon niet anders dan haar op haar woord te geloven en moest afwachten tot mijn nieuwe kleurencartridge binnen was. Dat was afgelopen dinsdag. Ik installeerde hem en ja hoor, eindelijk kreeg ik weer kleuren op mijn printjes. Mooi, dan had ze toch gelijk blijkbaar. Heel raar wel want ik print echt niet zo heel veel. Maar goed, misschien is het een kneusje van een cartridge geweest, dat kan ook natuurlijk. In elk geval, ik had weer kleur gezien. Ja, tot ik gisteren weer een printje wilde maken. Nu waren de kleuren niet zo belangrijk hoor, zwart wit was ook prima, het ging mij om de vorm. Maar toch, het had in kleur eruit moeten komen.

Dus heb ik vandaag, nadat ik terug kwam de Action, nog even geprobeerd of het nog steeds zo was, ja dus. Ook heb ik echt zitten zoeken of ik ergens een of andere instelling kon vinden, over van kleur naar zwart/wit of andersom. Niks kunnen vinden en dat hoort wel! Nou ja, dan maar weer bellen want nu wist ik echt 100% zeker dat de cartridge niet op kon zijn en konden ze me daar niet meer mee overbluffen. Alleen na de installatie van die cartridge heb ik een kleurenprintje gehad, nu is alles wederom in zwart wit. Heel erg raar. Dus ik weer bellen naar HP. Ik heb nog een jaar garantie, 2 jaar bij Coolblue, dat is wel fijn. De meneer, waar ik het hele verhaal weer aan moest vertellen, kon het uiteindelijk ook niet vinden, hoe of wat. Hij ging me doorverbinden met de technische dienst, daar konden ze dat in no time herstellen.

Nou, dat viel nog even vies tegen! Na meer dan 2,5 uur konden we eindelijk zeggen dat het nu was opgelost. Ik heb ‘drivers’ op mijn pc die niet bij deze printer horen maar het ging niet anders. Hij bleef alles consequent terugzetten op monochroom en dat is in 1 tint en dus klopte dat niet. Hij kreeg het er alleen ook niet uit. Na 2,5 uur leken we elkaar al goed te kennen en lagen we af en toe dubbel om een of ander lullig grapje. Hij was ook ingelogd op mijn pc, en zo heb ik dus de hele tijd mee zitten kijken. In het begin dacht ik dat ik in de wacht stond en toen ik zat te mopperen, reageerde hij gelijk. Toch ben ik er nog een paar keer ingetrapt maar we konden er wel om lachen.

Heel blij dat het eindelijk weer was opgelost, hingen we allebei op. Ik krijg van de week een enquête en ik zal Mehmet een 10 met een griffel geven. Hij wilde het in elk geval niet opgeven voor het hersteld was, hoe onmogelijk dat soms ook leek. En daarom alleen al krijgt hij een hoog cijfer. Hij werd er wel kriegel van, dat het niet lukte, maar niet tegen mij. Ik vond het een hele aardige jongen en ik ben blij met hem. Ja toch! Dat heb ik ook wel eens anders meegemaakt.

Vandaag heb ik dus verder weinig gedaan. Vanmorgen lekker rustig opgestart, lang zitten bellen met Kim. Die blijkt, net als ik, helemaal gek te worden van al dat kattenhaar  dat ik bergen tegelijk lijkt uit te vallen. Het ligt niet aan mij en ik heb er nog wel twee meer, kan je nagaan. Na ons lange gesprek ben ik me gaan aankleden en ben ik naar de Action geweest en naar de Appie H. Ik heb lekker kleine meloentjes, die ga ik straks klein maken voor morgen. En ook heb ik broodjes klaar te maken en de spullen voor de cits klaar te zetten. Kleding is schoon en ligt klaar. Dat komt ook wel goed.

Morgenvroeg de bakken doen en alles in mijn tas. De timerbakjes klaar zetten, met soepie erin natuurlijk, voor de boys. Ik heb even een lintje om mijn bril gedaan, daar moet ik nog zo’n ketting voor kopen want die hadden ze niet bij de Action. Wel heb ik daar mijn voorraad witte sokken aangevuld. Bovendien heb ik bij de Etos, die daar naast de AH zit, pijnstillers gekocht, die ook voor rugpijn zijn. De flinke jongens zeg maar. Die kan ik morgen mooi innemen tussen de middag. Dan scheelt dat weer voor de avond, hoop ik toch.  Ik weet al dat ik morgen echt nog niet gewend zal zijn aan het lange staan en lopen en klimmen. Beter voorkomen dan genezen, goeie uitspraak voor een apothekersassistent toch? Dan kom ik morgen wat minder pijnlijk de dag door.

En daarna alleen de woensdag om bij te komen en donderdag ipv vrijdag, want ze zitten omhoog. Dat begint dus nu al en daardoor zal ik dan ook wisselend wel of geen blog hebben. Zo niet, dan was ik gewoon echt té moe. Als ik even terug kijk naar van het weekend, was zaterdag de pijn nog lang niet weg hoor. Dus die pillen heb ik donderdag ook hard nodig want ik kan alleen de woensdag even van mijn voeten af, zij het ook maar kort! Woensdagochtend vroeg de boel doen en daarna Miranda op de koffie. Of ik nou al kan lopen of niet, dat is sowieso gezellig. En daarna moet ik nog wel zien wat ik wil eten. Ik heb een Romanesco liggen en ik denk dat ik die ga eten. Of zo enkel, met boter en noot of lekker met kookroom en pasta. Dat weet ik nog niet. We zien het nog wel. Vrijdag kapper en zaterdag bij mijn nicht het schilderij en de kandelaar gaan brengen. Ik ben benieuwd wat ze er in het echt van vindt!

Dus druk weer, de hele week. Pas zondag even een relax-dag echt. En dan doe ik de maandag er ook gelijk achteraan. Oh, en dan hoef  ik dinsdag helemaal nog niet, want dan gaat mijn broer trouwen. Dus oké, zware week  maar genoeg tijd om echt uit re rusten! Mooi geregeld weer! Ik heb de meneer van de opleiding gemaild, dat ik nog niets van de school heb gehoord. Of dat wel klopt. Dat wil ik toch wel graag weten. Ik wil weten of ik schriften moet kopen of weet ik veel hoe dat er tegenwoordig aan toe gaat. Het kan ook dat we alles online en digitaal doen toch? Ik heb geen flauw idee. Nou ja, schriften genoeg hier. Dat komt wel goed maar ik wil het toch graag wel even weten allemaal zo ondertussen.

Ik heb vandaag ook gelijk maar even mijn nieuwe camera uitgeprobeerd, van mijn nieuwe gsm dan hoor. Maar die maakt echt prachtige foto’s! En omdat Moonlight dat even niet doorhad, heb ik van hem echt een paar prachtige foto’s kunnen maken. Alleen een filmpje van onze gesprekken, die we dagelijks hebben, dat lukte niet. Dat had hij door en toen werkte hij niet meer mee. Hij is nogal lastig op dat gebied. Maar die mooie foto’s die ik van hem heb, die zijn in the pocket! En van Skylar ook. Die heeft eindelijk door dat die grote krabpaal, een mand heeft, bovenin, waar hij met zijn grote kalvenlijf in past. Dat duurt maar een maand of 8 maar dan heb je ook wat.

Hè hè, hij heeft ‘m door hoor. Sjongejonge, ik heb dat, best dure, ding speciaal gekocht, omdat hij overal de mandjes uit lazerde steeds. Of hij lang helemaal in elkaar. Dat is even lekker maar niet altijd. Ondertussen ligt Aurora er wel eens maar meestal ligt Moonlight er. En nu dus sinds een dag of drie ligt Skylar er. En dan ook echt helemaal languit en helemaal in coma. Eindelijk kan hij nu heerlijk liggen zonder eruit te kiepen en het kwartje is echt met een rotklapt gevallen. Hij is er bijna niet meer uit te slaan. Dat de anderen dat wat minder vinden, helaas, dan is dat maar zo. Moon ligt toch meestal in 1 van de hangmanden dus eh, die moet niet zeuren. Dan gaat ie daar maar liggen. Voor nu ga ik hun eten even maken en het mijne even opwarmen. De rest maak ik straks wel weer in orde. Komt goed, alles.