"Wanneer in een mensengeest eenmaal de vrijheid is losgebroken, hebben de goden er geen vat meer op.

Origineel: Quand une fois la liberté a explosé dans une âme d'homme, les Dieux ne peuvent plus rien contre cet homme-lá.
Bron: Les mouches (1943)"

Jean-Paul Sartre Frans schrijver, filosoof en Nobelprijswinnaar literatuur (1964) 1905-1980

In alle commotie was ik gewoon helemaal vergeten om het UWV in te vullen! Dat moet ik toch echt niet meer vergeten hoor, komende maanden. Niet invullen betekent gewoon geen geld en aangezien ik nog steeds die verdraaide loterij niet gewonnen heb, schiet dat echt niet op. Ik ga gewoon grote alarmen in mijn agenda zetten of zo. Helaas telt een gewaarschuwd blonTje gewoon voor 1. Nu krijg ik mijn centjes gewoon een heel stuk later. Ik doe het altijd op de 1^e van de maand en dat was nu de 3^e  en ook nog in het weekend. Dus weer een domme, blonde actie van mij. Ik was meer bezig met stage en voorbereidingen en weet ik het allemaal. Helaas is het wel een stagevergoeding die ik vanaf september ga krijgen en geen onkostenvergoeding. Dus moet ik het opgeven aan de UWV en trekken die dat dan weer van mijn uitkering af. Zo gaat het me nog geld kosten ook. Jeetje zeg. Nou ja, het is maar zo. Ik kan er ook niks aan veranderen.

Gisteren heb ik niet zoveel gedaan. Ik moest echt even uitrusten van die eerste, best zware dag. Alleen door het staan al en ook door de enorme mount Everest aan informatie die er over me heen is gekomen. Ik hoop dat ik dinsdag nog weet wat ik moet doen. Tessa zou er niet zijn maar ene Mieke wel. Nou oké, hopelijk is die net zo aardig. Ik hoorde al wel dat je daar, buiten de standaard dingen, toch wel elke dag andere dingen te doen hebt. Dus ik ben benieuwd wat ik dan dinsdag moet gaan leren te doen. Nu heb ik op mijn eerste dag geleerd mijn weg te vinden tussen de duizenden doosjes met medicatie.

Die staan daar zowel alfabetisch als numeriek opgeslagen en dat is handiger dan alleen alfabetisch. Ik heb zelfs af en toe het juiste laatje terug gevonden, zonder naar de code te kijken. Dat lijkt niet veel maar geloof me, ik vond het zelf ontzettend knap. En dat was het ook best wel. Jeetje zeg, wat een hoop laatjes. En van zo heel hoog, dat je er praktisch niet bij kunt, tot aan de grond toe. 0-0 is de meest hoge en links, en de onderste is dan 0-25 of zoiets. Glazen bodems, zodat je bij de hoge kunt kijken vanaf de onderkant waar wat staat en zo misschien er net bij kan.

Tessa is langer, dat gaat best maar de apotheker is een stuk kleinere dame. Hoe doet die dat dan? Ik zal er vanzelf wel achter komen. Mij lukt het maar net en ik ben al blij als ik gewoon de middelste laatjes moet hebben. Ik ben de hele dag op en van het krukje gestapt vrijdag. Aan het einde van de dag, kwam ik er bijna niet eens meer op, zo moe was ik toen. Vrijdag heb ik geleerd de bestelling na te kijken, of we alles hebben wat op de lijst stond en ook de bestellingen van patiënten. Het eerste berg je op en het laatste zet je achter je. Die ga je daarna bekijken wat daarmee moet. Alles maar dan ook alles wordt geregistreerd. Je kan nog geen aspirientje pikken, zeg maar. Niet dat ik dat zou willen hoor.

Ik vond het alleen een behoorlijk tijdrovende methode, maar dat kan aan mij liggen. Ik weet niet hoe ze het bij andere apotheken doen dus ik heb geen vergelijkingsmateriaal. Mijn volgende taak was het registreren van de door mij bij elkaar gezochte recepten van patiënten. Die zet je dus op de foto’s met alles erbij en te zien, goed te zien. Moet je een doosje aanbreken waar er 30 inzitten, en je maar 15 van nodig hebt, moet dat doosje er ook op. Zo zie je waar het uit gepakt is en kan degenen die het nakijkt, dit ook zien. Alles moet je goed uitstallen, receptjes en herhaalreceptjes erbij, en erboven hangt een camera die er dan een foto van maakt.

Je moet een plekje zoeken waar je de in zakjes of tasjes verpakte medicijnen kan neerzetten en die code moet je ook invullen, dan pas kan je het opslaan. De medicatie die eruit gaat en waar nu bewijs van is, wordt ook weer van de voorraad afgetrokken. Zo blijft alles kloppend. Overal zitten barcodes op, die je moet scannen. De scanner mag mij niet. Daar ben ik al achter. Die doet alles om me te saboteren en wil niet altijd scannen wat ik wil scannen. En als ik dan denk dat ik het weer eens fout heb gedaan en het ook echt niet voor elkaar krijg, bleek ik het goed te doen maar ja, met deze medicatie werkt het iets anders. Pffff, oké. Dat onthoud ik echt wel! Hoop ik.

Daar moet je ook andere handelingen bij doen dus wel zo handig als dat me ook lukt. Nou ja, zo niet, kom ik er vanzelf wel achter hoor. Omdat ik helemaal geen referentiekader heb op het totale apotheekgebied, vroeg ik aan het einde van de dag toch maar even aan Tessa hoe zij het vond gaan. Met overtuiging zei ze dat ik het erg goed had gedaan! Terwijl ik hier nog blij over was, zei ze er gelijk achteraan ‘voor jouw leeftijd zeker!’ Ik schoot nog net niet keihard in de lach! Ik wilde haar echt niet het idee geven dat ik haar uitlachte. Ze is dan ook wel piep dus ik heb het haar vergeven. Ze zei dat de apotheker ook al gezegd had dat ze het me goed vond doen, niks over leeftijd hier, en dat ik het echt heel snel oppikte. Nou, dat valt me dan goed mee, fijn om te horen! 

Ze zei me ook dat ze nu al kon zien dat ik goed gemotiveerd was en vast een goeie assistente zou worden. Nou, dat deed mijn, wel heel erg oude, hartje toch wel goed. Ondanks de pijn in mijn rug en voeten, shit, toch die leeftijd die parten speelt, ging ik daardoor toch blij naar huis. Over mijn lijk dat ik eraan toe ga geven. Ik ga daar gewoon aan wennen en bij elke kilo die eraf zal gaan vanaf volgende maand, zal het makkelijker worden. Dat is een ding dat zeker is. En toch ook weer zo mooi geregeld, omdat ik zo kan wennen aan het lange staan lang voordat ik een hele week zo moet werken. Dat zou pas zwaar geweest zijn, als dat direct zo was geweest. Tegen de tijd dat ik 2 of meer dagen achter elkaar werk, gaat me dat dan ook zonder moeite lukken. Mooier kan het gewoon weer niet. Het moest gewoon zo zijn.

Ik ben benieuwd of ik dinsdag weer hetzelfde moet doen, of wat van de andere taken die er ook nog allemaal bij horen. Best veel zo, in het begin. Maar net als bij alles, eens je er routine in krijgt, wordt het allemaal makkelijker. Daar vertrouw ik totaal op omdat ik echt wel uit vele ervaringen kan zeggen dat het ook echt zo is. En ik vind het leuk! Ja, moeilijk maar daardoor ook wel juist een uitdaging. Ik hou van uitdagingen. Straks wordt het allemaal nog makkelijker als die studie aansluit bij wat ik doe. En dan zien we nog wel hoe het leren gaat lukken. Ook dat zal vast wel goed komen. Het begin is in elk geval helemaal gemaakt. De rest volgt vanzelf.

Voor die arme kattenkoppies hier, was het wat minder. Niet alleen dat ik weer hele dagen weg ben, iets wat de kleintjes helemaal niet meer gewend zijn natuurlijk. Nou ja, kleintjes, de jongsten kan ik beter zeggen. Maar, buiten dat, omdat ik de ramen allemaal open had vorige week, was het kamertje, ondanks de krat die ik ertussen had gezet, gewoon helemaal dicht gewaaid. En ik maar denken dat ze om mij steeds maar beneden waren. Wel nee, het kamertje was gewoon al een paar dagen dicht. De bak was gewoon verschoven door een flink windje of zo. Voortaan maar even elke dag kijken daar. Vandaar dat de brokjes beneden zo hard gingen ook.

Nu zijn ze weer als vanouds af en toe niet aanwezig hier beneden. Dan liggen ze lekker even boven. Ik heb nu een hangertje tussen de kier van de deur gezet, dan kan hij niet zomaar meer dichtslaan. Denk ik toch. Ik zal gewoon wat vaker checken daar. En misschien kan ik ze wel leren wat meer te doen in het huishouden? Dat het lekker schoon is als ik thuis kom? Want oh die haren?! Wat is er aan de hand? Ja, vier katten, hier ligt altijd wel haar en dus ben ik wel wat gewend maar jeetje zeg! Na die laatste hittegolf ligt het hier met bossen overal. Ook nog geen minuut nadat ik alles als een gek heb gestofzuigd. Ik word er moedeloos van bijna. Ze moeten het maar gewoon aan hun lijf houden en anders vegen of stofzuigen. Het zal wel vegen worden want de stofzuiger, die vinden ze nog steeds niet leuk. Oh wat zou het mooi zijn als ik moe thuiskom, en het hele huis is gedaan. Het moet kunnen!

Ach ja, dromen moet mogen, bedrog of niet. De boel is nu in elk geval lekker net gedaan, alles blinkt en glimt weer. Heerlijk is dat. Ik ben nog wel wat stijfjes maar het valt goed mee. Ik heb wat kunstwerkjes afgemaakt en ben met nog wat dingen bezig. De komende maand proberen nog zoveel mogelijk te maken. Daarna zal het grotendeels gevuld zijn met leren. Ook in het begin, dat weet ik nu al. En zo niet, dan leer ik vast vooruit. Hoe het dan zal gaan met de blog en mijn art? Geen idee. Dat vindt zijn weg wel weer allemaal. Ik ga er niet over stressen in elk geval. Ik laat het maar over me heen komen. Het giet aon!

"Stilte, jij bent het mooiste wat ik ooit heb gehoord."

Boris Pasternak - Russisch schrijver en Nobelprijswinnaar literatuur (1958) 1890-1960

Gisteren was ik echt veel te moe om ook nog maar zin te hebben om achter de pc te gaan zitten. En dan zeg ik het nog netjes. Wat een dag had ik achter de rug zeg. Ik weet wel één ding zeker, zodra ik er meer van ga weten en meer routine krijg in wat ik vandaag allemaal gedaan heb, dan is het echt erg leuk. En dan nog een dingetje waar ik erg aan moet wennen, je staat zonder enige pauze, 9 uur lang op je benen. En vooral als je nu zo’n 2 jaar thuis hebt gezeten en ook nog eens erg ziek bent geweest, dan is dat even een dingetje hoor. Ik zou zeggen, probeer het eens uit. Ga maar eens proberen om 9 uur lang niet te gaan zitten. Geen enkele keer. Kijken hoe het je afgaat.

Vroeger, toen ik kapster was, stond ik ook hele dagen. Alleen was ik toen én jong én slank en zo kan ik nog wel een paar dingen opnoemen die me toen ten gunte kwamen. Maar goed, nu dus niet meer allemaal. En daar heb ik eventjes behoorlijk last van gehad, aan het einde van de dag. Het zal nog wel gaan wennen en verbeteren maar ik weet wel dat de komende weken eventjes zwaar gaan zijn op de dinsdagen en vrijdagen. En toch kan ik nu ook weer niet anders denken bij mezelf, wat gaat het toch weer alsof ik alles perfect heb gepland en uitgedokterd. Want al lijkt het nu zwaar, het gaat precies goed zo. 

Bizar eigenlijk toch?! Zo gaat het echt elke keer. Ook nu weer. Het zijn dagen van 9 uur, en ik heb al gehoord dat dit praktisch bij elke apotheek zo is. En kijk, als ik dan 4 dagen kan gaan werken, met de woensdag vrij, dan werk ik toch 36 uur, bijna fulltime en dat is toch geen hele week eigenlijk. En tegen die tijd, ben ik helemaal gewend aan die lange dagen staan. En daardoor zal ik ook wel flink afvallen, wat toch al de bedoeling was. Vorig jaar heb ik een paar keer een poging gedaan om mijn overtollige kilo’s kwijt te raken. Alleen moet je dat niet doen als je nog zo ziek bent. Dan gaat het niet en dat frustreert dan alleen maar.

Nu zal het weer helemaal van een leien dakje gaan. Ja, ik weet het, mijn leien dakjes zouden voor anderen martelingen zijn maar ik ben nou eenmaal zo. Ik doe het graag via de weg van de meeste weerstand. Ik ga er ook bij op dieet hoor binnenkort. Maar dan moet ik ook zeker weten dat ik me eraan kan houden en dat ging eerst gewoon nog even niet. Ik was nog lang niet helemaal genezen en dan moet je je daar helemaal niet mee bezig houden. Dat verandert nu wel. Ik ga me daar, na de bruiloft van mijn broer, maar eens op storten. En ook weer, alsof ik het zo gepland heb. Want als ik dan vanaf 3 september ook er nog eens bij naar school ga, dan heb ik zo weinig vrije tijd over, dan moet ik me helemaal niet bezig houden met eten en koken en daar tijd voor maken. Nee, dan ga ik gewoon lekker shaken.

Dat is dan zo handig! Gewoon shakes pakken en water, en dan heb je verder niets meer nodig. En al die tijd die ik dan daardoor over heb, kan ik weer steken in mijn studie. Alsof het zo heeft moeten zijn. Dat had ik beter vorig jaar kunnen beseffen, dat het nog geen tijd was om me met iets anders dan gezond worden bezig te houden. Maar die tijd is het nu wel. De tijd voor ‘alles anders’ zelfs en ik moet zeggen, ondanks de vreselijke spierpijn en de zacht gloeiende en pijnlijke onderrug, ik zie er naar uit! Alles gaat anders worden, maar dan op zo’n manier, dat ik er allemaal een klein beetje in kan groeien. En dat heb ik echt niet zo gepland hoor, maar het loopt echt als een gesmeerde trein.

Gisteren was ik er 20 minuten te vroeg. Alles zag er donker uit en ik bleef dus maar even in de auto zitten. Op een gegeven moment zag ik er toch iemand naar binnen gaan. Ik ging ook maar naar binnen. De assistente deed voor me open want de eigenlijke ingang van de apotheek zit binnen. Er zitten ook huisartsen en dat soort dingen. Binnenkort maar eens even wat meer over mijn omgeving te weten zien te komen. Daar had ik gisteren geen tijd voor. De assistente is in mijn ogen wel een heel jong meisje nog. Ze werkt er nu een jaar, na haar opleiding daar begonnen. Als iemand me zou zeggen dat ze 15 is, zou ik niet eens raar opkijken. Ze rijdt auto, dus ze moet wel ouder zijn. Ligt het aan haar of aan mij?

Ze is in elk geval hartstikke aardig en begon me direct aan het werk te zetten. Maar dan wel zo snel, alsof ze dacht dat ik dit al jaren en jaren deed. Ik kreeg eerst een hele rondleiding en ze liet me zien waar ik wat kon vinden. Alsof ik dat straks nog zou weten allemaal. Ik deed mijn best om haar bij te houden, af en toe iets vragend wat ik niet direct of niet helemaal snapte. Maar verder ging ik maar proberen te doen wat ze met vertelde allemaal. Ze gebruikte allemaal afkortingen en termen, die ik helemaal nog niet kan weten en op een gegeven moment zei ik dat dan ook maar. Joh, ik begrijp gewoon geen jota wat je nu allemaal zegt hoor. Mijn opleiding is niet eens begonnen, en alles wat ik tot nu toe met een apotheek te maken heb gehad, is als ik een receptje kwam halen. Ik heb nooit geweten wat daar allemaal wel niet aan vast zit. Dat leek ze wel te begrijpen maar ze bleef wel erg snel met een hoop dingen. Maar goed dat ik een snelle meid ben, anders had het niet gelukt.

Je hebt er dus geen pauze. Klaar. Alleen een half uurtje tussen de middag. Ik had een enorme trek in koffie op een gegeven moment, maar ook zoveel te doen, dat het er niet echt van kwam om erom te vragen hoe ze dat daar doen en waar alles staat. Om 12 uur zei ze, dat ik wel een half uurtje pauze mocht. Toen deden mijn voeten en benen al erg zeer en begon mijn onderrug al een beetje mee te doen. Ik vroeg haar hoe ze dat hier deden met koffie en zo. Je mag wel wat drinken tussendoor. Maar wel zo, dat de patiënten je niet zien drinken. Ze liet me zien hoe ze daar koffie en thee maken en de ijskast en de vaatwasser en dat soort dingen. Eindelijk even zitten en eindelijk een koffie om tien over twaalf. Nectar was het, een echte Godendrank! Zelden heb ik zo’n lekker bakkie koffie gehad!

Dat half uurtje was sneller voorbij dan me lief was en toen ik weer druk bezig was, kwam er nog iemand bij. Die was vorige week begonnen maar dan als apotheek bezorger en dan moet je er ook veel van weten. Hij had net hetzelfde geleerd dan ik maar ik was al jaloers hoe hij er nu mee omging al. Hij komt dan wel elke dag, dat scheelt. Alles wat ik doe wordt natuurlijk gecontroleerd nu. Gelukkig maar, anders had ik al een patiënt laten stuiteren, door een 4 x zo hoge dosis te geven. En ik vergeet de stickertjes steeds. Dat zei de apotheker me ook nog even. Saskia heet ze en ook een hele aardige dame. Ze is alleen erg gesteld op de stickertjes. Bij een vaginale crème, lijkt het mij wel duidelijk dat je dat niet moet innemen maar nee, er moet toch echt nog een sticker op, die zegt ‘niet om in te nemen’. Nou oké, maar daar moet ik echt wel op letten.

Oogdruppels moeten naast het ‘omschudden’ stickertje ook nog een oogdruppel stickertje, wat ik net zo apart vind omdat er al ‘oogdruppels’ op het flesje staat en op de sticker van de apotheek zelf. Toch, oogdruppel stickertje en bij oordruppels idem dito. En zo zijn er nog wel meer dingen die ik nog af en toe vergeet. Het zal even moeten wennen. Ik ben ook eerlijk gezegd enorm benieuwd hoeveel ik er volgende dinsdag nog van weet. En wat zit er allemaal enorm veel aan vast. En alles zo vierdubbel gecontroleerd. Ook met bestellingen, de voorraad, de recepten zelf.

Natuurlijk werken zij hier samen met nog meer apotheken, ook een poli apotheek, aan het Vlietland ziekenhuis. Dus mocht ik hier komen te werken, dan zijn er ook weekenden en nachtdiensten en avonddiensten. En daar wil ik nu juist vanaf. Mocht ik er kunnen werken, dan wel zonder die diensten. Oké weekend niet erg, maar niet avond en niet nacht. Als dat kan afgesproken worden, dan prima. Dan zie ik me hier best werken. Ik hoorde de apotheker aan de telefoon praten over omhoog te zitten op de donderdag. Er was een nieuwe stagiair niet meer op komen dagen ook of zo. En ja hoor, aan het einde van de middag, vroeg ze me of ik in plaats van vrijdag, de donderdag kan.

Ik vind het prima hoor, ik heb ja gezegd. Aan de ene kant fijn, dan heb ik het weekend ertussen gewoon nog langer vrij. Mijn broer gaat die dinsdag ook nog trouwen en dus ben ik er dan niet. Aan de andere kant, dan zit er maar 1 dag tussen om bij te komen. Hoe gaan mij voeten en rug dat vinden? En ook, hoe langer ik tussen de dagen stage door vrij ben, hoe minder snel ik ga wennen aan dit staan en de voetenpijn. Maar goed, uiteindelijk komt het allemaal vast wel op zijn, niet meer zo pijnlijke, pootjes terecht. Daar ga ik gewoon vanuit.

Verwacht alleen op mijn stagedagen, voorlopig in elk geval, geen blog. Want toen het gisteren, zeker vanaf 16 uur, naar de 17u30 kroop, wist ik het bijna niet meer van de pijn. Ik heb niks gezegd hoor, mijn eer te na. Wel vroeg ik, aangezien ik alle recepten had weggewerkt, of ik even mocht zitten. Ik kon haar toch niet helpen met afsluiten en de apotheker was al weg. Ik kon daar mooi even gaan zitten en dat mocht. Ik voelde al dat het niet makkelijk zou worden, als ik eenmaal thuis zou komen. Ik vroeg Tessa ook nog naar haar uniform. Ik had, een soort van instinctmatig, alles wit aangedaan. Ik heb ook van die mooie witte Fitflop gympen gekocht, speciaal voor de apotheek. Ja, je moet wel helemaal in het wit, zomer en winter.

Als je er werkt, krijg je een wit uniform maar voor stagiaires doen ze dat niet. Logisch. Maar je moet wel in het wit komen. Oké, dan heb ik wel even broeken nodig ook, in het wit. Met die ene 7/8 legging kom ik er dan niet. Het is natuurlijk niet overal zo. In de apotheek hier om de hoek, hebben ze allemaal gewone kleding aan hoor. Maar toch, ik vind het wel wat hebben en bovendien, je hoeft niet na te denken over wat je aan doet. Witte broek, witte blouse en witte gympen. Klaar. En omdat het er ontzettend warm is binnen, is een bloesje genoeg. Witte bloesjes heb ik genoeg. Die droeg ik nooit maar nu dus wel. Voortaan elk weekend een witte was. Ook goed. Scheelt een hoop denken en moeite. Gewoon wit, soort uniform en eventueel later echt uniform. Prima!

Eindelijk werd het dan toch 17u30 en konden we weg. Pas op dat moment kan je afsluiten want de apotheek is tot dat moment open. Ik zei snel gedag en haastte me naar mijn auto, die daar gelukkig vlakbij was geparkeerd. En het parkeren is gratis, halleluja! Oh je zou toch nog met het OV naar huis moeten. Ik denk dat ik dan een taxi had besteld. Ook een idee, had ik direct kunnen zien hoe je nu het makkelijkste binnendoor naar huis komt. Want, net als van de week met Kim, reed ik nu ook weer de toeristische route. Jeetje zeg. En ik maakte exact dezelfde fouten en moest ik weer keren, op eentje na. Uiteindelijk kwam ik toch weer ergens waar ik het herkende en kon ik zo toch thuiskomen. Ja met Google maps erbij, stuurt hij me over de rijksweg en dat wil ik niet. Dan zit ik precies in de file. Dat vind ik erger dan een stukje omrijden.

Oh wat was ik blij toen ik geparkeerd had, hier voor de deur. Ik zat te zitten en ik voelde al dat het enorme pijn zo doen om weer uit de auto te komen. Daarom duurde dat ook iets langer maar ik was té moe om te blijven zitten. Ik sleepte me eruit en ik sleepte me bijna letterlijk de trappen op. Mijn koninkrijk voor een benedenhuis, echt hoor! Oh de cits waren heel erg blij! Die hadden me niet gemist hoor, maar ze hadden honger! Ik ben dat maar direct gaan doen, en heb voor mezelf tussen neus en lippen door een bak noodles gemaakt. Ik ben met koffie, noodles en cola zero naar de bank gegaan. Nadat de cits eten hadden gekregen natuurlijk. Ik was nog zo slim om even naar het toilet te gaan ook.

Daarna stortte ik me op de bank en ik kwam er voorlopig niet vanaf. Maar zelfs dat bracht niet echt verlichting. Ja, het was heerlijk om mijn arme voetjes even hoog te houden. Maar dan deed die onderrug weer zo’n zeer. Uiteindelijk wist ik echt niet hoe ik moest gaan zitten, liggen of hangen. Niets was comfortabel. Uiteindelijk ben ik mijn haar gaan vlechten en mijn tanden gaan poetsen. Met het gevoel alsof mijn rug van gebroken en gemalen glas was. Gelukkig waren mijn slippers, ook van Fitflop, super zacht aan mijn voetjes, dus dat deed niet zo heel gemeen zeer meer. Ook het liggen om te gaan slapen deed zeer. Ik wist even niet hoe ik het had van de pijn.

Gelukkig ben ik uiteindelijk blijkbaar toch in slaap gevallen. Dat moet wel want ik werd vanmorgen wakker. Oké, ik ben een beetje beurs nog, vooral die onderrug. Maar, mits ik mijn slippers aanhou, doen mijn voeten geen pijn meer en bewegen gaat prima. Goh, dat had ik zelf niet eens gedacht. Ik heb wel een Ibuprofen ingenomen, dat verzacht dat wat er nog wel ‘voelt’ een beetje. Al met al, had ik dat zelf echt veel erger ingeschat voor de komende dagen. Mijn moedertje zal me wel gemasseerd hebben vannacht, of een andere helper. Want hoe erg het was gisteren, hoe snel het weg is vandaag. Dat op zich is al een wonder! En zoals ik al eerder zei, het loopt gewoon echt zo soepel allemaal, omdat het zo ook lopen moet. Dat is me wel duidelijk!

"Sommige mensen zijn niet geboren om in de boom der kennis te klimmen."

Sigrid Undset - Noors romanschrijfster en Nobelprijswinnaar literatuur (1928) 1882-1949