"Politieke noodzakelijkheden blijken soms politieke fouten te zijn.

Origineel:
Political necessities sometimes turn out to be political mistakes.
Bron: Saint Joan (1923)"

George Bernard Shaw - Iers-Engels schrijver, criticus en Nobelprijswinnaar literatuur (1925) 1856-1950

Nou ja zeg, moet ik het nodig over verhuizen hebben. Er lag een brief van Woonstad in de bus en mijn mond viel open toen ik die zag. Die zegt weer iets totaal tegenovergesteld dan de brief van vorige week. Vorige week stond er echt, het is definitief, u moet weg. Punt. Maar door corona zal het nog even duren. En nu, in deze laatste brief staat weer, we moeten nog verschillende dingen uitzoeken voor verbouwing of dat u weg moet. En dat een dame me zou gaan bellen op donderdag 11 juni, een soort spreekuur, als ik vragen had. Ja, nou wel ja. Want wat is het nou?! Zeg dat eerst maar even. Stelletje switchers!

Ze gaat me in elk geval meer vertellen over mijn rechten en plichten en mijn woonwensen en dan kan ze me iets meer vertellen over de planning. Dat lijkt me inderdaad geen overbodige luxe. Ik zal ze alleen even e-mailen dat ik dan geen tijd heb. Donderdags kan ik gewoon niet, klaar. Dus ik zal wel een andere afspraak krijgen. Ook goed. Ik kan er niet goed tegen, dat ze het met een ander mailtje dan totaal omgooien. Daar ben ik net een beetje te autistisch voor of zo. Dat gooi ik wel in de groep later, want je wil ze wel te vriend houden. Ze hebben namelijk nu een berg macht over mij, en als ze je gaan saboteren, dan ben je verder van huis. Even rustig reageren maar. Ze moeten me alleen niet in de maling gaan nemen. Daar hou ik niet van!

Ik las laatst een heel mooi verhaal, over Boeddha. Ik vind het knap hoor, wat, dat merk je wel als je het leest. Alleen zover ben ik nog lang niet als Boeddha. De meeste mensen niet denk ik zo. Ik ben totaal tegen religies hoor maar stel, dat ik gedwongen zou worden om te kiezen zou ik twijfelen over Hindoeïsme en Boeddhisme. Gelukkig gaan ze me niet dwingen want hoe mooi ik deze twee religies ook vind, hoe dicht ze ook bij de kosmische waarheid komen, ze zijn het net niet. Wat niet wegneemt dat er prachtige verhalen aan vast zitten. Hier eentje over boeddha en over iets, wat de meeste mensen, ik ook hoor, niet zouden kunnen.

Durga Chhetri, “De man die Boeddha in het gezicht spuugde”: De Boeddha zat onder een boom te praten met zijn discipelen toen een man naar hem toe kwam, die hem in het gezicht spuugde. Hij veegde het weg en vroeg de man: 'Wat nu? Wat wil je hierna zeggen? ' De man was een beetje in de war omdat hij nooit had verwacht dat wanneer je op iemands gezicht spuugt, hij zal vragen: 'Wat nu?' Zo'n ervaring had hij in zijn verleden niet eerder meegemaakt. Hij had mensen beledigd en ze waren boos geworden en ze hadden gereageerd. Of als het lafaards en zwakkelingen waren, hadden ze geglimlacht en geprobeerd de man om te kopen.

Maar Boeddha was als geen van beiden, hij was niet boos en op geen enkele manier beledigd, noch op enige manier laf. Maar nuchter zei hij: 'Wat nu?' Er kwam geen reactie van zijn kant. Maar de discipelen van Boeddha werden boos en ze reageerden. Zijn naaste leerling, Ananda, zei: 'Dit is te veel. We kunnen het niet tolereren. Hij moet ervoor gestraft worden, anders gaat iedereen dit soort dingen doen! ” Boeddha zei: 'Je zwijgt. Hij heeft me niet beledigd, maar jij beledigt mij. Hij is nieuw, een vreemde. Hij moet van mensen iets over mij gehoord hebben, dat ik een atheïst ben, een gevaarlijke man die mensen hun baan afneemt, een revolutionair, een corrupte man. En hij heeft misschien een idee gevormd, een idee van mij. Hij heeft niet op mij gespuugd, hij heeft op zijn idee gespuugd. Hij heeft op zijn idee van mij gespuugd omdat hij mij helemaal niet kent, dus hoe kan hij op mij spugen?

'Als je er diep over nadenkt,' zei Boeddha, 'heeft hij op zijn eigen hoofd gespuwd. Ik maak er geen deel van uit en ik kan zien dat deze arme man iets anders te zeggen moet hebben, omdat dit een manier is om iets te zeggen. Spugen is een manier om iets te zeggen. Er zijn momenten waarop je voelt dat taal machteloos is: in diepe liefde, in intense woede, in haat, in gebed. Er zijn intense momenten waarop taal machteloos is. Dan moet je iets doen. Als je boos, intens boos bent, sla je de persoon, spuug je op hem, je zegt iets. Ik kan hem begrijpen. Hij moet nog iets meer te zeggen hebben, daarom vraag ik: 'Wat nu?'

De man was nog meer verbaasd! En Boeddha zei tegen zijn discipelen: "Ik ben meer beledigd door jou omdat je mij kent, en je hebt jaren bij mij gewoond, en toch reageer je." Verbaasd en verward, keerde de man terug naar huis. Hij kon de hele nacht niet slapen. Als je een Boeddha ziet, is het moeilijk, zelfs onmogelijk om weer te slapen zoals je vroeger sliep. Keer op keer werd hij achtervolgd door deze ervaring. Hij kon het zichzelf niet uitleggen wat er was gebeurd. Hij beefde over heel zijn lichaam, zweette en de lakens waren doorweekt . Zo'n man was hij nog nooit tegengekomen; de Boeddha had zijn hele geest gebroken, zijn hele patroon, zijn hele verleden. De volgende ochtend ging hij terug. Hij wierp zich aan de voeten van Boeddha. Boeddha vroeg hem opnieuw: 'Wat nu? Ook dit is een manier om iets te zeggen dat niet in taal kan worden gezegd. Als je komt en mijn voeten aanraakt, zeg je iets dat normaal niet gezegd kan worden, waarvoor alle woorden te beperkt zijn; ze kunnen het niet omvatten'. Boeddha zei: 'Kijk, Ananda, deze man is weer hier, hij zegt iets. Deze man is een man met diepe emoties. '

De man keek Boeddha aan en zei: 'Vergeef me wat ik gisteren heb gedaan.' Boeddha zei: 'Vergeven? Maar ik ben niet dezelfde man bij wie je het hebt gedaan. De Ganges blijft stromen, het is nooit meer dezelfde Ganges. Elke man is een rivier. De man op wie je hebt gespuugd, is er niet meer. Ik lijk precies op hem, maar ik ben niet hetzelfde, er is veel gebeurd in deze vierentwintig uur! De rivier heeft zoveel gestroomd. Dus ik kan je niet vergeven omdat ik geen wrok tegen je heb. 'En jij bent ook nieuw. Ik kan zien dat je niet dezelfde man bent die gisteren kwam omdat die man boos was en hij spuugde, terwijl je nu voor mij buigt en mijn voeten aanraakt. Hoe kun je dezelfde man zijn? Je bent niet dezelfde man, dus laten we het vergeten. Die twee mensen, de man die spuugde en de man waarop hij spuugde, zijn er niet meer. Kom dichterbij. Laten we het over iets anders hebben.'

Ik zou uit reflex terug spugen of zo, of een lel geven, ook reflex natuurlijk. Maar goed, het ging om het verhaal en Boeddha. Hier hoef je niet gelovig voor te zijn, er zit een boodschap in. En als je zo edelmoedig kunt zijn, en zo je ego in de kast hebt gezet, dan ben je al heel ver. Zo zijn er maar heel weinig hier op deze aarde, als ze er al zijn. Maar ja, Boeddha was dan ook ‘verlicht’, een ingewijde. Dan heb je nog de atheïsten, die geloven helemaal niks. Al zijn de meesten wel bang voor de dood. Dat is ook wel grappig, mensen die nergens in geloven maar vaak zijn die het meest bang voor de dood dan wie dan ook. Dan denk ik, dus dan ben je bang voor alles wat er na de dood NIET komt? Ehhhh… Nou ja, laten we eerlijk zijn, ik geloof ook niet. Nee, ik wéét! En ik weet ook naar wat voor moois we straks gaan! Daar zie ik echt naar uit, die tijd komt nog wel. Eerst hier de boel even een beetje leuk maken!

"Pensioen is een illusie. Geen beloning maar een mantra. De failliete onderkant van succes. Een snelkoppeling naar de dood. Golfbanen lijken te veel op begraafplaatsen.

Origineel:
Retirement is an illusion. Not a reward but a mantrap. The bankrupt underside of success. A shortcut to death. Golf courses are too much like cemeteries.
Bron: The Actual: A Novella (2009) 38"

Saul Bellow - Amerikaans schrijver en Nobelprijswinnaar literatuur (1976) 1915-2005

Hemelvaartsdag vandaag. Ik weet dat het echte verhaal niet zo gegaan is als in de bijbel maar ja, voor de hele wereld dat weet, zal nog wel eventjes duren. Ik zie het voor nu dus alleen eigenlijk maar als een vrije dag. Eentje die ik niet verwacht had omdat ik er helemaal geen erg in had. Gelukkig zei Tessa het vorige week tegen me, anders had ik vast voor de deur gestaan. Vergeefs natuurlijk maar ik ken dat van mezelf. Dat begon al in mijn puberteit, toen ik caissière was bij Bas van der Heijden, zoals dat toen nog heette. Toen had ik er geen erg in dat het op maandagochtend gesloten was, toen ik in de schoolvakantie zou komen werken. Daar sta je dan. Zeker als je als puber enorme moeite lijkt te hebben me opstaan voor het middaguur.

Bij de RMC ook vaak genoeg er gestaan voor een avonddienstje. Dan bleek ik geen dienst te hebben. Dat was wel het lastige van toen ik op de planning werkte, dan werden er nogal eens diensten omgegooid en daar is het me dan ook het vaakst gebeurd. En al je na jarenlang continu werken dan opeens 2 jaar ziek thuis zit, geloof me, dan weet je echt af en toe niet op welke dag we leven. Toen ik daar vaker tegenaan liep, ben ik er iets aan gaan doen. Daar hou ik niet van. Daarom ging ik een soort van regelmaat maken voor mezelf en dat werkte prima. En nu heb ik gewoon echt totaal geen centje tijd over en kijk ik tig keer per dag in mijn agenda om te zien of ik niet iets vergeet.

Je hebt net 2 weken vakantie gehad, werd er gezegd vorige week. Nou was maar waar. En ook nu weer, je werkt je een ongeluk en het lijkt wel alsof elk blok nog meer informatie bevat dan het vorige. En elke keer denk je al dat je het niet zal redden omdat het zoveel is. Nou, zo zie je maar, er kan altijd nog veel en veel meer bij. Het beneemt je alleen wel eens even de adem en dan voel je je een klein beetje overweldigd. Ik zal dus echt blij zijn als ik mijn diploma heb. Wat ik wel erg leuk vind, is dat je als apothekersassistente, altijd jezelf up to date moet houden. Dat doe je via cursussen en accreditatiepunten. Je moet er zoveel, ik weet niet hoeveel, per jaar hebben, dan ben je gecertificeerd of zoiets.

Mijn collega’s moeten dus 5 cursussen per jaar doen en ervoor slagen uiteraard. Eerst werd dat georganiseerd voor alle assistentes, en ook de stagiaires. Nu, tijdens corona, gebeurt dat niet meer helaas. Wel kunnen de dames cursussen online volgen. Dat lijkt mij heel erg leuk, al zijn zij er niet zo heel blij mee. Maar het continu moeten buffelen en je rot leren, daar ben ik wel klaar mee. Oh wat zal ik blij zij als een vrije dag dan ook echt een vrije dag is. Zelfs mijn huis schoonmaken geldt voor mij als een vrije dag, dus dat komt goed uit. En dan af en toe een cursusje doen, ja, noem mij maar gek want dat doen er toch al velen, maar ik vind dat leuk juist.

Er is bij mezelf ook iets veranderd. Ik weet niet waardoor maar het maakt me niets uit. Ik héb me toch een energie. En ik heb dat, besef ik daardoor, zoveel jaren al niet meer gehad! Echt hoor, ik ben dus sinds een weekje of zo, vol energie op een fijne, niet gejaagde manier. Ik merkte dat vorige week al, toen ik het zo lekker had gehad op stage. Die pijn in mijn voeten reken ik mezelf niet eens aan. Donderdags zei Fasilet, zo tegen enen, “ik moet echt even zitten hoor, ik ben zo moe van het staan”. Oh? Zij is begin 20, slank, en doet het werk al een tijdje. Nou, als ik dan een beetje last van mijn voeten heb na zo’n 7 a 8 uur en het laatste uurtje lastig vind, dan ligt dat niet aan mijn gewicht of mijn leeftijd. Ook dat gaf me al een fijner gevoel.

Ik ben vorig weekend ook begonnen met het omruilen van zomer- en winterkleding. Aan de weersberichten te zien net op tijd. Maar de afgelopen jaren was het dan toch echt ook wel veel eerder lekker weer hoor. Dat weet ik wel zeker. Aangezien ik best veel kleding heb, is dat best een klus en ik ben er dan ook best lang mee bezig want dan gaat alles op de vloer en gaat er weer een zooi weg en zo ook. Dit keer was ik de dozen een beetje beu, waar alles in zit. Ik heb namelijk bij mijn artcorner gemerkt, dat van die doorzichtige plastic boxen veel fijner werken. Dan zoek je je niet een ongeluk, je ziet dan wat er zo ongeveer in zit en dat kan je enorm helpen. Ik had boven nog wat lege boxen door het Swanmarket fiasco, zal ik het maar noemen. Die heb ik gepakt en ik ben gisteren nog wat dozen gaan halen.

Ik heb het hele weekend eraan gewerkt, tussen alles door, want ja, ik had maandag nog examens en ik liep al achter met de lessen door de examens van vorige week. Geleerd moest er dus ook worden nog. En zoals dinsdag, was ik er om 6 uur uit, om nog een lesopdracht te gaan maken. Ik werd alleen afgeleid door het kamertje, dat nog niet klaar is. Het zijkamertje dat voor mij mijn walk-in-room-for-a-closet is. Dus heb ik tot 7 uur daar nog wat dingen uit dozen gerukt en ik heb al het glaswerk ik de grote, ondertussen lege, dozen gedaan. Nou ja, ik ben gewoon alles erg praktisch aan het veranderen.

Dus gisteren was ik weer zo vroeg op, ik heb weer dingen in dat kamertje gedaan. Daarna heb ik nog wat dingen veranderd qua indeling en georganiseerdheid. Toen heb ik alles enorm goed gestofzuigd, gewassen en aangekleed en daarna ben ik naar de winkels gegaan. Een voorraad van dingen als cola light meegenomen, dat laat ik in de auto  en als ik t nodig heb ga ik het halen. Maar ook langs de Action, nog wat boxen erbij gehaald. Ik heb van alles weer netjes gesorteerd en ik heb gewoon nog wat lege boxen op de planken staan. Als ik straks mijn kast netjes heb, want daar heb ik van alles even ingepropt om het van de grond kwijt te zijn, dan ga ik alles nog wat verder uitzoeken.

Ik ben alvast begonnen met dit soort dingen, voor het geval ik straks verhuizen moet. Mijn zolder buiten om, komen Ben en San mee helpen. Veel van mijn broer staat er ook maar ook veel zware dingen, en veel dat weg kan. Dat kan mooi in mijn 3 vakantie weken. Dan is dat ook vast gedaan. Verder ga ik in al die legen dozen, dingen inpakken van boven. Losse schoenen, kleding die niet vaak gedragen wordt, het kan allemaal in die dozen. En zo kan ik dan boven alles al in orde hebben. Alles in dozen die zo mee kunnen. Dan kan ik dat hier beneden ook een beetje gaan doen. Boeken en lichte dingen mengen, dat leer je wel als je wat vaker verhuist. Komt hier vast wel goed. Ik zit vol energie in elk geval, en ik moet zeggen, dat bevalt me enorm!

"Oude mannen zijn de buren van de dood."

Yasunari Kawabata - Japans schrijver en Nobelprijswinnaar literatuur (1968) 1899-1972