Waar ik gisteren mee eindigde, het kaf dat zich van het koren scheidt, dat zei ik niet voor niets. Ik zie mensen echt veranderen, de laatste weken. Sommige van rationeel denkenden tot complot theorieën spuiende orakels, die onheil en verdoemenis prediken. En ik kwam niet veel later toevallig een artikel tegen, dat me een beetje kon uitleggen, hoe dat nou toch kon. En ik vond het reuze interessant en in elk geval een beetje verklaring voor hoe dit nou kan. Want ik snapte er echt geen zak van, nog niet trouwens, vooral van mensen die de boeken lezen. Dat bedoel ik niet denigrerend ten opzichte van mensen die ze niet lezen hoor. Alleen, als je de boeken leest, dan neem je de inhoud ook voor de absolute waarheid aan, anders zou je niet verder gelezen hebben. En zelfs die mensen, die een aantal dingen meer weten en ook weten waar ze wel of niet bang voor moeten zijn, die worden net zo gek, zo niet gekker!

Het is nog steeds zo, na al die weken! En dan denk ik, ook nog steeds, waar is je vertrouwen? Je hébt niks om te vrezen, dus waarom nu opeens flippen? Komt daar dan toch uit dat je maar doet alsof, alsof je echt de boeken begrijpt om erbij te horen? Want zo niet, dan word je toch echt niet bang hoor, daar ben ik levend bewijs van. Niets kan mij raken en niets kan me angst aanjagen. Dat bestaat gewoon niet meer in mijn leven. Maar buiten dat, hoe komen al die mensen nou toch op de vreemde ideeën? En ook, al zijn er dingen van waar, wat wil je dan in je uppie beginnen? Laat het los, leef je leven en wees blij met wat je hebt en wat je nog wel kan en mag. Er zijn echt ergere dingen in het leven en geloof me, daar weet ik helaas ook alles van. Zoals de hel waar een hele goeie vriendin van mij nu doorheen gaat, dat vind ik dan pas echt erg. Maar goed, het artikel verschafte me wat inzicht.

Mensen geloven namelijk allerlei vreemde dingen. Een van de fascinerende redenen voor het accepteren van vreemde ideeën is het steeds herhalen ervan. Ook een herhaling om het vreemde idee of de onjuiste informatie te weerleggen draagt bij aan de acceptatie ervan. Ik vind dat eerlijk gezegd een beetje raar maar ja, ik doe dan ook nooit mee met de massa. Misschien is dat het? Waarom geloven mensen deze informatie en hoe kan voorkomen worden dat onjuiste ideeën door mensen geaccepteerd worden? Het is duidelijk dat leugens en onjuiste informatie overal te vinden zijn. Politici liegen soms, media checken de feiten niet altijd en sommige websites staan vol onjuistheden. Hoe komt het dat mensen alles geloven?

Alleen al op facebook kom je ik weet niet hoe vaak leugens tegen. Mensen lijken wel te denken oh, het is op tv, het staat op facebook, wat dan ook, dan moet het wel waar zijn? Het probleem is dat mensen goedgelovig zijn. Mensen checken de feiten niet en gebruiken de volgende mentale short-cuts om informatie te verwerken en interpreteren: Voelt het goed? Met andere woorden, komt de informatie overeen met wat ik al weet of geloof? Een anti Rutte type, zal daar eerder leugens over geloven. Iemand die een hekel heeft aan Wilders, neemt daar weer snel leugens over aan.

Nog zo’n vraag is, is het begrijpelijk? Makkelijk te begrijpen zaken worden eerder geloofd. Als iets ingewikkeld is wordt het eerder verworpen door het brein met ‘de onderbouwing’ dat het waarschijnlijk een leugen is. Of; is de bron geloofwaardig? Mensen met autoriteit, zoals machtshebbers, worden eerder geloofd. Datzelfde geldt voor doctoren. Onjuiste informatie die door mensen met autoriteit wordt verstrekt, wordt langdurig geloofd. Niet door mij maar wel door heel veel mensen! Wie gelooft dit nog meer? Mensen zijn kuddedieren. Als velen iets geloven, dan nemen we dat over. Daarnaast hebben mensen een ingebouwd mechanisme dat ons doet geloven dat anderen het met ons eens zijn, ook al is dat niet zo. Hier begon ik al te begrijpen dat mensen eigenlijk heel erg rare wezens zijn hoor. Hoe tegenstrijdig is dit wel niet?! Daarom ging het zo massaal mis in mijn ‘vriendenkring’ en verder!

Maar dit verklaart nog steeds niet waarom mensen allerlei vreemde dingen geloven, zelfs als bewezen is dat dit onjuist is. Het blijkt dat onjuiste informatie, ook al is dat bewezen en toegegeven door de bron, niet makkelijk te verwijderen is. Daar zijn allerlei redenen voor, maar één is gebaseerd op hoe het geheugen werkt: we vinden het veel gemakkelijker om de essentie van zaken te herinneren dan de exacte details. Mensen denken dus aan de kern van verkeerde informatie zonder daarbij de bron of context te betrekken. Als ze een compleet plaatje zouden hebben, zouden  ze onjuiste informatie eerder verwerpen. Acht manieren om onjuiste informatie tegen te gaan. Het is mogelijk om verkeerde informatie uit het brein te verwijderen. Daarbij kunnen de volgende acht psychologische technieken gebruikt worden:

1. Meer dan de waarheid: Het veranderen van de gedachten van mensen lukt niet door hen te vertellen dat ze het niet bij het juiste eind hebben. Om overtuigd te worden moeten mensen een alternatieve verklaring krijgen waarin uitgelegd wordt waarom iets is gebeurd. Niet alleen moet uitgelegd worden waarom de informatie onjuist is, ook moet verklaard worden wat de motivatie voor het geven van onjuiste informatie was. Dat win je toch nooit???  2. Kort: Deze alternatieve verklaring echter moet niet te gecompliceerd zijn. Hoe korter, hoe groter het effect. Als de verklaring te lang is, schakelt het brein uit. Ik zeg, laat maar en zoek het maar uit. Echt hoor, dat is tegen de bierkaaien vechten.

3. Herhaal de mythe niet: Probeer herhaling van de mythe te voorkomen. Mensen kunnen zich de kern ervan immers het beste herinneren. Door deze te herhalen schiet je jezelf in de voet. Wat er hiermee bedoeld werd, snap ik zelf niet eens helemaal, laat ik maar vast in mijn voet schieten dan maar. 4. Hier volgt wat onjuiste informatie: Je zult de mythe echter één keer moeten herhalen, anders weten mensen niet waar je het over hebt. Vertel hen op voorhand dat je onjuiste informatie gaat geven. Ik kijk wel uit, ik heb mijn handen er allang vanaf getrokken ondertussen. 5. Feiten, feiten, feiten: Na het presenteren van de mythe blijf je de (juiste) feiten herhalen. De kracht van herhaling is sterk. Door herhaling wordt in het hoofd weerstand opgebouwd tegen de mythe.

6. Val de bron aan: Wat is de bron van de onjuiste informatie? Wat weet deze bron? Niets! Moedig mensen aan wat sceptischer te zijn. Ja, maar ik zou dat al sowieso verwachten van weldenkende, intelligente mensen maar dat lijkt enorm teveel gevraagd te zijn. 7. Bevestig wereldbeeld: Je moet het publiek voor je winnen, ondanks dat je dat publiek zaken vertelt dat het niet wil horen. Je kunt dit doen door framing binnen het wereldbeeld van het publiek. Bij framing wordt gekozen voor woorden en beelden die die aspecten naar voren halen waarvoor de beoogde ontvangers het vatbaarst zijn. Eerlijk, ik zou ze lekker laten gaan, kuddedieren.

8. Bevestig identiteit: Een andere manier om de weerstand tegen feiten die mensen onplezierig vinden weg te nemen is het bevestigen van de identiteit. Probeer mensen – op indirecte wijze – te laten denken aan zaken die voor hen belangrijk zijn, zoals hun familie, vrienden en idealen. Onderzoek bevestigt dat dit mensen helpt bij het omgaan met tegenstrijdigheden tussen hun eigen denkbeelden en de nieuwe (juiste). Ik zeg, zoek het allemaal lekker zelf uit. Jezelf en anderen onnodig bang maken, dan heb je vast niets beters te doen. Wees je eigen persoon en laat je oren niet altijd naar anderen hangen. Heb je echt wat te melden, dan heb je het op zijn minst dus echt tot op de  bodem uitgezocht en heb je het niet van horen zeggen. Anders ben je gewoon een bange schijterd, die al die gillende schapen achterna rent. Zo denk ik er in elk geval over.

"Niemand is meer in staat tot dankbaarheid dan iemand die te voorschijn komt uit het koninkrijk van de nacht.

Origineel:
No one is as capable of gratitude as one who has emerged from the kingdom of night.
Bron: Nobel Price acceptance speech (1986) (1986)"

Elie Wiesel - In Roemenië geboren Joods-Amerikaans schrijver en Nobelprijswinnaar (Vrede 1986) 1928-2016

Oh ik ben toch weer zo hoopvol. Vergis je niet, ik hoop altijd nog dat ik iets over Sunshine zou horen en dan is getagged worden in artikelen waarin katten na zovele jaren thuiskomen altijd erg welkom! Zo ook weer dit keer, het blijft altijd een beetje leven op deze manier. En omdat ik door diverse mensen bij dit soort dingen, op het bericht word gewezen, leeft het bij anderen ook nog steeds. En dat vind ik toch een fijn idee. Want deze kat is na 6 jaar weer thuis. Amigo heet de lieverd en wat doet zoiets horen mijn arme hartje toch goed. Hij was in 2014 al weggelopen maar hij is er weer. Zie je wel, het KAN!!! Voor ons is het bijna vier jaar geleden ‘pas’.

Zijn baasje, en dat staat in het artikel, heeft toen wel vier weken lang gezocht. Oh ja joh? Jeetje zeg, is dat zo lang dan? Ik heb maanden en maanden op de gekste tijdstippen lopen rondstruinen en maanden later liep ik nog te flyeren. Maar goed, het maakt niet uit hoeveel of hoe weinig je ervoor doet, het zal die man ook ongetwijfeld pijn hebben gedaan. Vast wel, maar of het voor hem zo traumatisch was als voor Moonlight en mij, dat betwijfel ik. Pas de winter erna moest ik het wel opgeven, voor mijn eigen gezondheid, zowel geestelijk als lichamelijk. Maar het hopen heb ik nog nooit opgegeven.

Bij deze man is er ondertussen een heel gezin bijgekomen plus ook nog een kat. Amigo was eerst bij de ouders komen wonen van de man, waar hij nu al een tijd woonde en die hem zo lief terug bracht. Want waar zijn ouders zeiden dat het dier geen chip had, liet de kat na een controle bij de dierenarts wel degelijk een chip zien. Het telefoonnummer van zijn baasje klopte nog en zo is de hereniging in gang gezet. De vinder vond het erg moeilijk maar gaf hem wel af aan de oorspronkelijke eigenaar. Amigo ligt ondertussen spinnend op de bank en kan het met de andere kat ook goed vinden. De oorspronkelijke eigenaar was de vinder erg dankbaar, want die was enorm gehecht aan het diertje. Hij zei dat het fijn was dat er zulke eerlijke mensen bestaan.

Dat ben ik dan ook zeker met hem eens. Alleen denk ik dat ik mijn Sunshine dan toch echt bij zijn baasje zou laten, het baasje van de laatste jaren zeg maar. Al staat hier in dit verhaal eigenlijk niet hoe oud Amigo is en hoe lang ze al bij elkaar waren toen hij wegliep. Want dat speelt ook een rol. Nee, het is niet dat ik niet van Sunshine hoe, absoluut niet. Maar echte liefde wil soms ook zeggen dat je los moet kunnen laten. Kijk, ik mis hem nog altijd, al was hij maar 8 maanden bij mij toen hij met 10 maanden oud, de poten nam. Hij was mijn zonnetje en ik heb jaren erna er nog van afgezien. Al heb ik het nooit kunnen afsluiten. En dat is wat ik eigenlijk nodig heb.

Het heeft een plekje in mijn leven gekregen, ik heb het zover los kunnen laten dat ik verder kon met mijn leven. Al was dat niet makkelijk. Daarom ben ik toen ook begonnen met dit blog te schrijven, omdat het me voor mijn gevoel nog altijd verbond met Sunshine. Loslaten om verder te gaan is oké, dat is wat anders dan totaal laten vallen. Stel, dat ik een telefoontje krijg dat Sunshine bij iemand zit, die er na jaren achter komt, dat hij toch gechipt is. Ze komen dan altijd bij mij terecht natuurlijk. Dan zou ik toch eerst even met die persoon willen praten en zeker naar Sunshine komen kijken. Want al wordt ik 180 en hij zou nog leven, dan herken ik hem nog uit duizenden, zoals je ook je eigen kind nooit zal vergeten.

Mocht dan blijken, dat hij een geweldig huis heeft, en een liefdevol gezin, waar hij woont, dan wil ik hem daar toch niet wegrukken? Dat zou ik egoïstisch vinden van mezelf! Zou ik hem hier dan tussen 4 best lastige kattenkoppen willen zetten? Om weer helemaal te moeten wennen aan alles? Een kat uit zijn omgeving halen, dat vinden ze echt niet fijn. Bovendien maak je dan ook nog een of meer mensen verdrietig. Nee, ik zou het niet over mijn hart kunnen krijgen. Wel zou ik dan af en toe langs moeten mogen komen, of dat ze me foto’s sturen van hoe gelukkig hij wel niet is. Dat lijkt me ook heerlijk. Dat zou voor mij al genoeg zijn. Al zou ik heb, als je het aller diepste in mijn hart kijkt, uiteraard harstikke graag gewoon weer thuis bij mij willen hebben.

Ik denk, nee ik weet zeker, dat Moonlight direct weet wie er binnen komt! En ik weet ook, dat die daar dolgelukkig mee zou zijn en ik ook. Als Sunshine dan nog steeds hetzelfde zou zijn en doen, dan krijgt hij  zeker problemen met Skylar, die zijn zo hetzelfde in hoe ze doen. Beetje macho’s zijn het allebei! En Aurora, tja, dat ligt eraan hoe hij haar behandelt. Rainbow zou hem stiekem steeds pesten en als ze hem terug willen pakken snel naar mij toe rennen en achter mijn benen gaan zitten. Oh echt wat een gedoe zou het worden allemaal! Maar ik zou er diep gelukkig van worden. Alleen zou ik hem dus niet bij mensen weg kunnen halen, die dol op hem zouden zijn geworden. Nee, dat zou ik die mensen niet aandoen.

Dus ik vind zoiets lezen dan altijd heel erg dubbel. Het verdriet, het trauma, want ik heb er zenuwtrekjes van overgehouden als het met mijn katten te maken heeft, ik heb het allemaal achter de rug en dus zou ik al blij zijn om te weten dat hij leeft en gezond is en af en toe een fotootje zou dan de kers op de taart zijn natuurlijk. Tenzij hij zo met me mee zou lopen, zo van; zo ik kom mee naar huis. Ja, dan kiest hij dat zelf. Hij koos er toen voor om weg te lopen en zolang ik geen huis zou hebben waar hij makkelijk naar buiten kan, zou ik hem het niet aan willen doen om voortaan totaal binnen te blijven. Ook hier weer, als hij daar zelf voor kiest, dan is dat aan hem uiteraard.

Nog een paar daagjes en dan is het alweer vier jaar geleden dat hij er vandoor ging. Oh elke seconde staat nog uiterst scherp op mijn netvlies. Ook alle ellende van de weken erna. Als je dan ook nog eens, terugkijkend met de psychotherapeut van toen, erachter komt, dat ik toen al rondliep met een flinke burn out, dan kan je je wel voorstellen, dat het daardoor nog extra zwaar was voor me ook. Ik heb ervan geleerd dat ik niet meer zo hard voor mezelf moet zijn, dat ik ook belangrijk ben. En daardoor zijn er wel een aantal radicale veranderingen gekomen in mijn leven. Want niet iedereen vond mij zo belangrijk en konden er blijkbaar niet tegen, dat ik het nu wel voor mezelf op ging eisen.

Uiteindelijk blijven de mensen die het wel goed met je voor hebben in je leven, en daar is ook wat voor te zeggen.En door hoe ik me nu opstel, al ga ik nog echt wel eens de mist in of misschien juist daarom, komen er steeds meer mensen in mijn leven die me wel op waarde schatten. En zo hoort het ook, dat verdien ik ook. Het kaf zal uiteindelijk van het koren gescheiden worden en dan blijven de mooiste en meest voedzame korrels over, waar je echt wat aan hebt. Uiteindelijk dus helemaal zo slecht niet. Dat vind ik deze rare tijden ook een beetje doen, alsof het een katalysator is want alle maskers vallen af en je ziet mensen opeens heel anders doen en reageren dan je van ze gewend bent. Kaf en koren, ja ja.

Als je het kattenverhaaltje zelf even wilt lezen en zien, klik hier   of klik hier  ik vond er namelijk zelfs 2 van! 

"Moord op het schavot is de ergste vorm van moord.

Origineel:
Assassination on the scaffold is the worst form of assassination."

George Bernard Shaw - Iers-Engels schrijver, criticus en Nobelprijswinnaar literatuur (1925) 1856-1950

Waar ik gisteren mee eindigde, dat ik dit beroep een jaartje of 30 geleden had moeten vinden, dat is ook zeker zo. Dan had ik me er namelijk nog veel meer in gaan verdiepen. Misschien zelfs wel voor ‘apotheker’ gegaan of zo. Ik vind het machtig interessant. Maar nu ook al hoor. Vrijdag zat Tessa met iemand aan de telefoon, en die was allergisch voor bepaalde stoffen maar er moest toch iets gebeuren. Het is dan zo leuk om mee te (kunnen) denken en uiteindelijk ook nog met een goeie oplossing te komen. Of dat je weet, nee dat kan ook niet, zit in dezelfde groep, nee dat ook niet, oh dit misschien wel? Want als apothekersassistente kan je niet zomaar een arts opbellen dat er iets niet kan. Ja, dat doe je wel, maar dan moet je hem of haar ook een pasklare oplossing aanreiken.

Veel patiënten geloven het niet, dat een huisarts minder van medicijnen weet dan de apotheker of de assistenten, maar dat is wel zo. Eerlijk gezegd, wist ik dat voor ik begon ook niet. Ik had een totaal ander idee over wat een apothekersassistente doet. Mijn verrassing was even groot als aangenaam! Hoe verder ik in de opleiding kom, hoe leuker ik het ook vind. Het is wel even wat hoor, op je 58^e zo’n totale switch te maken en dan zo’n berg moet leren in recordtijd. Als je jong bent, is het al vervelend, als je ergens begint, dat je alles moet leren vanaf 0. Maar op mijn leeftijd helemaal, alsof je een beetje dom bent, zo voelt dat altijd. Gelukkig pikte ik het wel snel op maar ja, toch duurde het even voor ik mezelf wat makkelijker ging bewegen in alles.

Het is ook echt vervelend, als iemand je, door de telefoon of zo, vragen stelt waarvan je weet dat ze vast makkelijk te beantwoorden zullen zijn, je moet het alleen even weten. Maar uiteindelijk groei je elke week wel en op een gegeven moment, valt het je dan zelf op, dat je wel antwoorden kunt geven. Zoals afgelopen vrijdag ook, een dame die kwam met een recept voor zichzelf maar ook voor haar 2 kinderen en ze wilde erop wachten. Tja, dan duurt het even. En bovendien was er ook nog eens van alles misgegaan. De specialist had voor 1 van de kinderen niet het juiste besteld. Aan het eind van de vrijdagmiddag kan je het wel vergeten.

Maar ik stelde voor om dan maar dat van het ene kind onderling te delen, die had namelijk wel het juiste gekregen. Wij mogen dat zelf niet zonder recept omwisselen natuurlijk. Soms snappen mensen dat niet en worden ze boos, maar het is niet om te pesten natuurlijk. Wettelijk gezien mogen we dat niet. In elk geval, het was een heel complex gedoe. Met kinderen altijd veel meer werk want je moet alles controleren en narekenen in het KinderFormularium. Daar mag een recept niet van afwijken. Gelukkig klopten deze twee wel en de fout lag niet bij ons. Dat moest mevrouw van de week met de specialist op gaan lossen. En omdat het zolang duurt, worden mensen dan opeens ongedurig maar ja, je kan met dit soort dingen geen haast maken. Het kan beter wat langer duren en goed zijn, dan je haasten en fouten maken.

Dat kan en mag niet met medicatie. Eerlijk gezegd zou ik van deze patiënte met de hele waslijst, een paar weken geleden van in paniek zijn geraakt. Nu maakte ik het rustig af, al begon de vrouw een beetje te zuchten en te ijsberen. Saskia vond dat ik het goed gedaan had en daar gaat het om natuurlijk. Ik heb ook een nieuw recept gevonden trouwens, op de apotheek. Voor ijskoffie! Ik zal het recept even geven hier. Recept ijskoffie: zet koffie, schenk in, ga patiënten helpen en medicijnen pakken (dit kan eventueel vervangen worden door andere bezigheden) en vergeet je koffie volledig.  Keer terug naar de mok met koffie; koffie is koud, drink koffie op. Nou, echt hoor, met ijsblokjes is het net echt!

Ik vond het een fijne stage, deze 2 dagen deze week. Ik begin me weer echt goed te voelen, na het corona gebeuren. Want dat heeft wel lang geduurd zeg, echt niet te doen. Maar ik begin weer meer energie te krijgen en dat is wel zo fijn. Ook leuk op stage was, dat toen Tessa aan het lunchen was, ik opeens door Saskia geroepen werd. Of ik haar even wilde controleren. Oh? Dat mogen alleen de assistenten normaal, ik nog niet want ik ben stagiaire! Maar ik keek haar blijkbaar erg verbaasd aan en ze zei, ja controleer maar en paraferen alsjeblieft. Nou ik vond het een hele eer. Want er wordt bij elke apotheek, alles gecontroleerd van elkaar en door elkaar. Je moet wel want je moet de hele dag echt scherp blijven en dat kan bijna niemand echt 9 uur achter elkaar. Toch een teken dat ze me goed vertrouwt met wat ik doe.  

Van de week was ik wel heel vroeg op trouwens, echt hoor. Het kwam door die kleine dief die hier rond loopt. Hij is zo schattig als een regenboog maar heeft de inborst van Ali Baba, of 1 van die 40 andere rovers. Ik had iets met rijst gekookt en teveel rijst gemaakt. Dus ik deed dat in een zakje om in de vriezer te gooien, altijd makkelijk. Alleen was de rijst toen nog kokend heet dus liet ik het liggen op de aanrecht. Eerlijk gezegd was ik het al vergeten en ik viel zo in slaap. Tot ik, voor mijn gevoel midden in de nacht, iets hoorde kraken en ritselen. Hee, dat kan nooit goed zijn! Het geluid ging door en ik hoorde een kat blazen.

Oké dan, ik kon het niet meer negeren, ik eruit. Zie ik Rainbow met felle oogjes naar me kijken! Hij had het zakje rijst helemaal meegesleept en zat de buit op te peuzelen. Het blazen was naar Skylar geweest, die gewoon even wilde komen ruiken of er iets lekkers te smikkelen viel. Voor Skylar niet maar ja, voor Rainbow wel. Die eet graag mensen eten. Die eet graag alles als het maar geen brokjes zijn. En dat terwijl die brokjes nou juist zo goed voor hem zouden zijn. Maar ja, je kan niet alles hebben want anders was hij perfect geweest en perfect, dat bestaat niet, behalve de hele schepping natuurlijk.

In elk geval, het is een boef. Hij is echt niet zo gek op rijst maar het stelen is voor hem iets erg leuks! Dat is al vanaf hij een kleine kitten was en ik denk dat het altijd zo zal blijven. Behalve als ik brokjes in een plastic zakje laat liggen. Dat raakt hij niet aan. Rare gozer hoor, die Rainbow, maar wel heel erg lief. En grappig. En hij maakt er altijd een zooitje van. En wat hij ook doet, ik hou zo van hem! Ik hou van ze allemaal, stuk voor stuk. Zelfs van die nog steeds niet naar huis gekomen Sunshine! Echte liefde, onvoorwaardelijke liefde, dat is liefde die voor eeuwig is. De rest is geen liefde, dat denken mensen maar… Dat is voor op de kleuterschool als voorbereiding op de opleiding ‘wat is echte liefde, wat is echt houden van’.