Omdat ik over opa aan het schrijven was, dan komen er weer veel herinneringen terug. Meestal is het met herinneringen net als met een wijnkelder vol verschillende flessen wijn. Je haalt alleen het beste naar boven. Ik ben zo niet, ik wil alle aspecten altijd bekijken, ook de vervelende want juist daar leer je vaak van. Maar bij opa, bij opa heb ik helemaal geen enkele slechte herinnering! Ja, oh wacht, komt er opeens eentje boven maar of dat nou slecht is? Hij rookte altijd van die grote sigaren, zo van die bolknakkers waarvan je zo je onderlip zou kunnen verzwikken, zeg maar. Willem II Prince was zijn favoriete merk. En als je de kast met opa’s jassen open deed, dan kwam die walm van de sigaren je zo tegemoet, niet de rooklucht maar de sigaren zelf roken ook behoorlijk.

Zo vies was het niet en het betekende opa en was dus altijd goed. Ik zou graag elke dag die lucht 20 keer in mijn neus krijgen als dat zou betekenen dat ik opa weer even om me heen mocht hebben. Oké, hij gooit nu met zoetjes maar dan kan ik hem geen dikke grote knuffel geven, of er eentje krijgen. Straks, het is nu zondag/Moederdag, komen San en Ben gezellig hierheen, dan eten we Chinees hier. Zou mam ook gezellig vinden. En aangezien we daar nu toch niet naartoe kunnen, en de moeder van San in Friesland woont, komen ze lekker hierheen. Dat is ook wel eens leuk, ondanks dat ik veel, heel veel te leren heb. Morgen naar Utrecht dus, dinsdag een online les, die ik niet geleerd en/of gemaakt heb en dan woensdag het grote blok examen, waar ik me rot voor studeer. Komt goed hoor!

Het was op Moederdag wel even gezellig met Ben en San. En wat werd het opeens koud zeg, aan het einde van de dag! Ik kreeg een prachtige orchidee in een soort van oversized cognac glas. Zo’n glas is altijd handig als je dokter zegt dat je nog maar 1 glaasje per dag mag drinken. Het zit i een soort van, ja wat is dat eigenlijk. Het lijken wel parels van water en het is voor een ekster zoals ik, als het maar glimt vind ik het leuk, echt een juweeltje. Oh en voor mij mag het net zo goed van plastic zijn als van diamant. Ik ben niet zo van waardes, als ik het maar mooi vind. En dit is mooi met een echte orchidee erin!

Ze namen nog iets mee naar binnen. Dat stond tegen mijn deur aan. Huh? Wat is dit nou? Het was een pakje van de politie? Nou ja. Het was een pak stroopwafels en een doosje lichtjes op batterijen inclusief batterijen in gepakt met een tekst erop, samen tegen corona, samen ramadan vieren. Tja, heel lief hoor maar eh, why? Ja, er wonen veel moslims hier maar ik vier geen ramadan hoor. Dus ik begrijp niet helemaal wat ik er mee moet en al helemaal niet wat mijn moslim buurman ermee gaat doen? Maar goed, de intentie is vast goed en dat is altijd goed natuurlijk. Alleen een beetje vreemde uitvoering. Ben benieuwd wat we met de kerst zullen krijgen nu. Ze hadden op zijn minst even aan kunnen bellen toch om het toe te lichten? Nou ja, in elk geval, bedankt hoor politie!

Nadat Ben en San weer weg gingen, heb ik nog eventjes geprobeerd te leren maar ik was al te murw. Bovendien moest ik er vroeg in om er weer vroeg uit te gaan. Ik moest naar Utrecht. Ik was met tram, trein en bus al geweest. Ja, ook met de auto maar als ik alleen maar mee rijd, dan let ik niet op. Ik heb alles opgeruimd en afgewassen en ik heb alles voor de volgende dag klaargezet. Ik zou om 10 uur Nederlands hebben en om half 12 Engels. Het was voor het schrijf examen en voor beide vakken kreeg ik een uur. Dan een uur terug, hopelijk zonder files dan en had ik verwacht weer voor tweeën weer terug te zijn hier. Ik was er heel snel, het was lekker rustig onderweg.

Wat een verschil zeg, met anders. Wat volgens mij ook geweldig werkt, is dat de snelheden overdag weer terug zijn gegaan naar 100 km per uur. Naar Utrecht heb je veel vierbaanswegen en die 4^e was zelden bezet. Alles reed lekker door en ik vond het een fijn ritje. Net 3 kwartier doe je erover en dan sta je voor de deur. Wat ik me dacht te herinneren is dat we toen heel Utrecht doorgereden hadden, voor we er waren. Maar vanaf de afslag was ik er heel snel. Op de terugweg was ik helemaal weer snel op de rijksweg. Een keer links en een keer rechts en na de stoplichten reed je zo de oprit op.

Ik kwam binnen toen het nog geen half 10 was. Ik was net gaan zitten en er druppelden nog wat mensen binnen. De meneer vroeg wie er NL en EN hadden, ik en nog iemand. Hij deed zijn uitleg, dat het nu anders ging. We krijgen tegelijkertijd zowel EN als NL te zien en konden zelf beslissen of we die gelijk achter elkaar zouden doen of niet. Voor beide vakken een uur, zelf goed in de gaten houden hoeveel opdrachten er zijn en je tijd goed verdelen, kregen we mee als tip. Het inloggen ging wat stroef daar ben ik geloof ik nog het langste mee bezig geweest.

Ik begon maar met Nederlands. Ik moest eerst een sollicitatiebrief sturen, aan het bedrijf waar ik net met een goede beoordeling mijn stage had afgerond. Ik moest een aantal dingen zelf verzinnen en er waren een hele berg dingen die erin moesten komen te staan. Nou ja, zo gebeurd. Volgende opdracht, ze hadden een grafiek en een tabel klaar staan en daar moest je even naar kijken en een verslag over schrijven, met allerlei verplichte dingen die erin moesten. Ik ratelde als een gek over de toetsjes, ik zag mijn buurvrouw al een paar keer geïrriteerd opkijken. Ja jammer hoor, wat moet ik dan doen? Watjes vragen? Binnen 24 minuten, zag ik op het aftellende klokje, had ik Nederlands afgerond.

Ik ben maar gelijk verder gegaan met Engels. Daar had ik 3 opdrachten, oké, zo’n 20 minuten per opdracht, als je het verdelen moet. De 1^e was dat ik een email moest schrijven aan een klasgenoot over het plan om iemand bekend uit te nodigen voor een interview. Ik weet niet waar de inspiratie vandaan kwam maar ik schudde een heel verhaal zo uit mijn mouw. Wel goed opgelet dat alles wat verplicht was erin voorkwam. De 2^e opdracht was zo mogelijk nog grappiger! Ik moest een blog schrijven over mijn woonsituatie. Ja, dat doe ik dagelijks, alleen in het Nederlands. Ik moest wel voldoen aan bepaalde onderwerpen weer en ook dat was een piece of cake. De 3^e opdracht was een formulier invullen en daar ook gelijk wat vragen op beantwoorden. Dit ging over waarom ik de halve marathon wilde lopen daar.

Ik sloeg de boel op en keek op de klok. Het was nog geen kwart voor elf! Ik had verwacht eigenlijk nu nog met Nederlands bezig te zijn. Maar omdat we vroeger naar binnen mochten en ik alles echt té makkelijk vond bijna, was ik na 3 kwartier al klaar. Ik mocht weg, ging naar mijn auto en reed dus zo direct de snelweg op. Ik was zo weer thuis, net iets na half 12. Zo dan, dat ging ff snel! En de rest van de middag heb ik even zitten rommelen met les 1 maar jeetje zeg, dat gaat over diabetes mellitus  wat letterlijk ‘zoete stroom’ betekent maar ook alles wat daarmee te maken heeft en dat is best veel. Ik ben er maar mee opgehouden, ook al hebben we die les morgen. Net als de rest, geef ik voorkeur aan een goed cijfer en krijgt mijne examen van komende maandag eerst even voorrang. Dat wordt al direct inhalen, maar komt goed! Dit keer alleen maar de samenvatting, de les krijg ik alvast wel mee.

"Maak er een regel van: Geef een kind nooit een boek dat je zelf niet zou lezen.

Origineel:
Make it a rule never to give a child a book you would not read yourself."

George Bernard Shaw - Iers-Engels schrijver, criticus en Nobelprijswinnaar literatuur (1925) 1856-1950

Gisteren had ik alweer zoveel geschreven, en ik vergat eigenlijk nog het allermooiste te vertellen! Echt hoor! Want er gebeurde nog iets dat bijna net zo’n, of eigenlijk nog groter raadsel was dan de natte theedoeken. Ik liep heen en weer te zitten te lopen te wezen, dat is Rotterdams, en ik had eigenlijk al een tijdje trek in koffie. En elke keer pakte ik weer iets anders vast om op te ruimen of weg te zetten. Ik kreeg echt een droge mond en terwijl ik me omdraaide om nu toch echt naar de keuken te gaan en koffie te nemen, hoorde ik iets achter me vallen. Het klonk als kraaltjes die op de vloer vielen, nog even stuiteren en dan stil liggen. Aangezien er geen kat in de buurt was, en al mijn kraaltjes veilig in potjes of doosjes zitten, draaide ik me dan ook verbaasd om.

Ik keek en zag 2 kleine witte dingetjes op de grond liggen. Hee, dat lijken wel zoetjes! Nou ja, dat is ook raar! Mijn zoetjes zitten in zo’n uitdruk potje, gewoon vanuit de winkel en nergens los. Al helemaal niet in de kamer! Wat kon het dan wel zijn? Ik zag ietsje verder er nog twee liggen! Ook die pakte ik op. Nu had ik vier zoetjes in mijn handen, en ik drink er in die mok ook altijd vier. Is dit even gek zeg! Ik wist nou niet echt wat ik ervan moest denken. Maar hoe ik ook keek, of probeerde een oorzaak te vinden, hoe raar ook, maar iets dat het op zijn minst een beetje zou kunnen verklaren, ik kon niets vinden. Dus weer zo’n raadsel erbij! De zoetjes had ik al apart gehouden, eerst gecheckt of ze er zo uitzagen als mijn eigen zoetjes, ja dat wel. Maar ongeacht, toch weer erg bijzonder, ik heb ze ondertussen in mijn agenda geplakt! Want ze zijn van mijn opa! Hoe ik dat weet?

Ik ging toch echt die koffie eerst maar pakken. Het heeft me de hele dag nog bezig gehouden en ik bleef maar steeds opnieuw even kijken of ze ergens vandaan konden zijn gekomen, daar op die plek waar het gebeurde. Nog steeds vond ik niets. In de avond, kreeg ik het op mijn heupen ervan. Ik stuurde PeeT een berichtje, en vertelde haar het hele verhaal. Ik weet ook, soms kan ze wel antwoord geven maar mag het niet, of ze kan gewoon geen antwoord geven, hoe het gaat, je weet het nooit van te voren. Ze wist al wel, zoetjes kunnen inderdaad een groet zijn, vanachter de sluier. Mijn moeder was het niet, voelde ze direct. Maar dat idee had ik zelf ook niet. ‘Het is iemand die heel erg van een geintje houdt’, zegt ze tegen me.

Nou, dat kan er dan maar eentje zijn, mijn opa! Ze zag de humor namelijk zo uit de ogen stralen, nog meer dan wat ze voor de rest zag, zeg maar. Hij groet me om me te laten weten dat hij me steunt vandaar uit, en dat hij trots op me is, want dat zag ze er ook bij. Ja en toen ze dus vroeg over dat geintjes maken, kwam me er toch weer veel naar boven. Ook dat ik zo ongelofelijk veel van hem hou, nog altijd. Ook al is hij er meer dan 37 jaar niet, dat doet er geen grammetje vanaf. Verdriet heb ik niet om hem, hij zit goed. Dat is net als met ma, als je al verdriet hebt, dan is het je eigen egoïstische gevoel. Maar dat is ook niet erg, niks menselijks is ons vreemd toch? Wat apart weer, om me dan maar even 4 zoetjes naar mijn hoofd te gooien. Al is dat ook wel weer logisch, want als het er eentje was geweest, dan had ik gedacht, dat die ergens aan mij vast had geplakt of zo. Maar vier, die los van elkaar vielen? Nee, dat kon niet zomaar gebeuren. Slimme opa, die kent me als de achterkant van zijn hand!

Dat liedje van het kinderprogramma uit mijn jeugd, ‘ja zuster, nee zuster’, dat zong ik altijd uit volle borst en totaal gemeend. Want mijn opa, mijn opa, mijn opa, op heel de wereld is er niemand zoals hij! Niemand zo aardig als hij! In heel Europa, mijn ouwe opa! Niemand zo aardig als HIJ! En in mijn geval, klopte dat nog ook. Mijn opa hield van al zijn kinderen en al zijn kleinkinderen. Ik ken eigenlijk geen lievere ziel dan hij. Maar met mij was hij wel heel erg  close, gewoon omdat ik al voor ik geboren werd, in hetzelfde huis woonde en altijd ook bij hen was. Ik was de 1^e kleindochter ook, ik heb maar 1 neefje dat ouder is. Aad, maar die noemde ik altijd Atie . Ik wilde altijd met hem dansen, tisten noemde ik twisten toen ik 2 was. Hij probeerde me altijd te ontlopen! Waarom?!

Mijn opa is er eentje van 11 kinderen, en we hadden toen ik klein was dan ook altijd erg grote feesten. Dan traden er familieleden op, deden toneelstukjes en maakten liedjes of dansjes. Er werd altijd een hele grote zaal gehuurd, bij de EHBO, Eerst Hulp Bij Ongelukken. Mijn opa was daar ere-lid en als er iemand in de buurt iets had, of gewond raakte, dan zat er bij opa en oma zo’n groot EHBO bord op de deur en werd opa erbij gehaald. Ze zullen wel korting gekregen hebben natuurlijk. Opa zag altijd al heel lang uit naar zulke feesten! Want opa zorgde er wel voor, dat zo’n feest in elk geval niet zonder geintjes zo verlopen.

Hij zorgde voor suikerklontjes waar beestjes uitkwamen. Ik was daarnet de naam kwijt maar die weet ik nu weer, hij nam namelijk ook ijswater mee. Wat dat precies was weet ik nog steeds niet maar het kon geen kwaad op kleding en hij gooide het dan bij iemand op de zitting van de (houten of plastic) stoel, en als die dan ging zitten, dan had je eerst niks in de gaten want echt nat voelde het blijkbaar ook niet. Maar even later werden je billen van gloeiend heet tot ijs en ijskoud! Oh en dan had opa een lol! Niet te doen. Iedereen was altijd op zijn hoede maar opa lag net zolang op de loer tot hij toch nog de gelegenheid kreeg.

Hij kon ook altijd zo lachen om grappen met poepies, scheetjes of drolletjes! Ik weet nog, ik was een jaar of 9 of 10, dat we samen naar de stad gingen, en we stonden in de tram. In die volle tram liet opa een vrij hoorbare scheet en tegelijkertijd keek hij mij quasi boos aan en zei dan hard “Ria! Zo ben je toch niet opgevoed!” Oh ik voelde me zo door de grond zakken en wat was ik boos op hem. Volgens mij heb ik daar nog steeds een beetje trauma van, want een scheet laten waar iemand bij is, en we weten allemaal dat we dat allemaal ook moeten van tijd tot tijd, dat vind ik nog steeds vreselijk. Opa lag dan zowat dubbel van het lachen! Ik kon hem wel wat toen. Nu kan ik er net zo hard om lachen.

Ik mocht altijd alles van opa, ik kreeg altijd alles van opa. En ik was 3,5 of zo, en ik kreeg toen niet de step bij de speelgoedwinkel van opa. Boos dat ik was, want van opa was ik dat niet gewend. Ik ben zo op de step gestapt en hard weggereden naar huis. Opa kon niet anders dan de step afrekenen. Hoe ik op mijn kop heb gehad, dát weet ik niet meer. Alleen dit verhaal heb ik zo vaak gehoord, dát weet ik nog wel. En opa, die altijd continudiensten werkte, lag lekker op de bank te slapen. Opa kon zelfs staand slapen, dat weet ik nog wel. Ik moet toen zo’n 2 jaar oud zijn geweest. En opa was met zijn bril op in slaap gevallen.

Op tafel stond een schaal met nepfruit, dat toen nog van steen was. Ik pakte een peer en gaf opa een kleun ermee op zijn ene brillenglas. Zo opa, heb jij peer, zei ik nog of zoiets. En opa schoot overeind van de schrik, met een grote ster in zijn bril. Mijn moeder vertelde dat altijd lachend en zei er dan bij dat het de enige keer was geweest, dat opa echt boos op mij was. Heel even, voor 2 minuten. Ah mijn opa, wat ben ik toch gezegend, dat ik zo’n opa heb gehad. Eentje die de wereld voor je zou inpakken, als je die mocht willen hebben. Eentje die zo onvoorwaardelijk van je hield, dat alleen het zien van hem, maakte dat je je gelijk veilig en geliefd voelde. Ik hou nog evenveel van hem als toen en dat zal ook altijd zo blijven! Onvoorwaardelijk!

"Liefde is alles geven, alles opofferen zonder hoop dat je het terugkrijgt.

Origineel: L'amour, c'est tout donner, tout sacrifier sans espoir de retour.
Bron: De rechtvaardigen (1950)"

Albert Camus - Frans schrijver, essayist en Nobelprijswinnaar literatuur (1956) 1913-1960

Apart hoor, vandaag dus de 1^e les krijgen van het 4^e blok, een les én een blok dat enorm uitgebreid is. Ik had het al een keer doorgenomen maar werd overweldigd door de hoeveelheid stof alleen al in die 1^e les. En voor ons is het dus nog vóór we de dag erna examen moeten doen voor het blok ervoor. Een aantal klasgenoten zeiden van de week al, dat ze er niets aan gingen doen. Normaal, tenminste het stel dat Jannie ‘de harde kern’ noemt, bereiden we de lessen op voorhand juist voor. Maken de bijbehorende opdrachten, werken aan Blokopdrachten en stage opdrachten en allemaal om binnen 10 weken weer het volgende examen te kunnen halen.

Dit blok hadden we nog een beetje respijt door de vakantiedagen ertussen vlak voor het einde. Voor mij ideaal omdat ik zo de boel kon inhalen die ik gemist had door mijn aanval van Corona. Maar dat kunnen we in het komende blok wel schudden. Ja, zo meteen nog even Pinksteren maar het punt is, dat is aan het begin en dan heb je er nog niets aan. Maar goed, ik heb nu al vaststaan dat ik de week voor de toets van blok 4 ook stage vrij heb. Dat komt wel goed, als ik tegen die tijd dan in elk geval maar alles bij heb tot waar het hoort te zijn. Want je begint nu al met een achterstand. Komende week heb ik namelijk én geen vrij en nog eens de generieke examens ook. Dus inhalen les 1? Nou, niet in deze week dan.

Maar het zal vast wel goed komen, ik heb nu ook alles af van het 3^e blok, alleen door die ziekte en door nu 2 weken vrij, heb ik mijn stageopdrachten nog niet in kunnen sturen en ik moet de 3^e zelfs inleveren nog bij de apotheker. En dan nog nakijken en dan kan ik hem pas inleveren bij Jannie en dan zijn we al een eindje in blok 4 geloof ik. Dat is dus wel even anders dan normaal. Blok 2 was eigenlijk heel lastig toen, met het farmaceutisch rekenen erbij maar die liep het fijnst. Gewoon omdat ik toen alles echt goed onder controle had, alles af op tijd en mooie cijfers om dat te laten zien.

Nu is het wel het leukste blok tot nu toe maar wel zo tjokvol informatie en dingen die je er gewoon in moest stampen, dat het niet normaal meer is. En dan word je nog eens 4 weken ziek ook, met een belachelijk lange nasleep en weer eens extra drama in je leven. Ik heb blijkbaar om enorm veel les gevraagd hierboven, maar af en toe, ben ik het wel heel erg beu. Weer zo’n persoon die zich totaal anders voordoet en mij zelf erg asociaal behandelt, maar wel een hele berg andere erin meetrekt. Die laten hun oren blijkbaar hangen naar maar 1 kant van een verhaal en handelen daar dan naar. Niet altijd en zeker niet allemaal, maar ik vraag me dan altijd af waarom? 

Uit een soort van misplaatste trouw? Weet je, dan heb je ook oogkleppen op en als je er even goed over nadenkt, dat is ook een masker. Vooral met een verplicht mondkapje erbij. En zulke mensen zijn dan ook net zo nep als die ander. Ik haal er mijn schouders dan maar bij op, zoek het lekker uit dan. Ik heb niets gedaan waar ik me voor moet schamen of die deze denigrerende behandeling verdiende, behalve dan het niet eens zijn over al die complottheorieën en vooral niet als er dan ook nog eens aliens in mee gaan doen.

Kom op zeg.  Blijkbaar mag je het niet zeggen, als je ziet dat iemand weer de verkeerde kant op wordt gesleept. Door teveel thuiszitten waarschijnlijk en te beïnvloedbaar zijn. Dus dit keer wordt je gewoon, stiekem zelfs, gedumpt. Hoe laf kan je zijn? Ach laat maar ook, beter kwijt dan rijk, zulke types. Ik probeer er niet boos om te zijn maar dat is best lastig, omdat je zelf nooit iemand zo zou behandelen. Gelukkig maar, want zo laag zou ik niet meer willen zijn. Zo. Klaar. Ik ga er geen woord meer over vuil maken, het sop is de kool niet waard.

Er gebeurt weer allerlei spannende/leuke dingetjes, wat de synchroniciteit en de boodschapjes van boven betreft. Dat van die natte theedoeken heb ik aan PeeT ook gevraagd, maar zij kreeg daar niets bij binnen. Je kan lullen wat je wilt, maar het blijft raar! Ik heb het geprobeerd hoor, verklaringen te vinden maar die zijn er gewoon niet. Tenzij, oh ja, ik heb er eentje, tenzij ik heb geslaapwandeld, vlak voordat ik wakker werd (wat niet kan ivm diepe slaap e.d. maar stel), en heel snel, ook zonder daarvan wakker te schrikken, de doeken in het water heb gedompeld… Neh. Dacht ik ook al niet. Maar er gebeurt nog meer.

Ik heb al eens verteld over wat synchroniciteit is en ik zat laatst die foto te maken van afgelopen 6^e mei, en dat ging over hulp bieden en die man in het bootje met de watersnoodramp. Dus ik had er wat foto’s bij gezocht over de watersnoodramp en bootjes. Ik zag een mail binnenkomen van mijn vriend John, uit Amerika. Wij schrijven veel over de boeken van Rulof, die hij leest en ik soms dingen uitleg of we gaan er dieper op in. Daar ik dat het fijnst van alles vind om over te praten, zijn die mails altijd erg welkom. Ik liet de watersnoodramp foto, waar ik nog een screenshot van moest nemen, even voor wat het was. En ik opende de mail.

Nadat ik voorbij het ‘Hi Ria’ was, zie ik ergens in mijn ooghoek staan ‘watersnoodramp’. Mijn mond viel wel even open natuurlijk. Hij is een boek aan het lezen, ‘why the Dutch are different’ heet het, en daar werd ook over de watersnoodramp verteld.  Nou ja zeg! Toevallig kwam hij even later op whatsapp en ik stuurde hem gelijk die foto, die ik af had. Echt hoor, hij was net zo verbaasd als ik. En om het nog eens af te maken, zit ik later op de avond naar het nieuws te kijken, zegt een reporter ‘Het Rode Kruis denkt het hoogste bedrag kwijt te zijn aan hulp, sinds de watersnoodramp in 1953’. Nou jaaaaaaaaaaaa! Ik viel haast van de bank! Nu zijn die boodschappen voor mij bedoeld.

Synchroniciteit houdt in, dat je weet dat je op de juiste plaats en op de juiste tijd zit. Vooral als ze zo overduidelijk zijn, als deze tekens. Dus ongeacht in welke rotsituatie ik nu weer ben beland, het was zo de bedoeling, weet ik nu dus bevestigd. En dat is fijn om te weten, want ik zat er best mee. En dat is dus helemaal niet nodig. Je vraagt jezelf dan wel eens af, goh hoe dit of hoe dat en wat had ik dan beter moeten doen. Maar dat moest helemaal niet, ik weet wat ik voel en ik kijk mezelf recht aan in de spiegel, in de pupilletjes. Probeer het maar eens en wees dan eens niet eerlijk over jezelf, dan lukt het je niet! Wedden? Dat lukt alleen maar als je dus echt bent zoals je zegt te zijn. En zo ben ik wel, daarom lukt het me dan ook zonder moeite! En door de watersnoodramp weet ik het helemaal zeker!